tag:blogger.com,1999:blog-25101199676371375732024-02-19T04:05:23.121+01:00BooksandLilianeIk houd van lezen, ik lees dan ook heel veel. Ik geef mijn mening over de boeken die ik lees en help jou daarmee een keuze te maken in de enorme stapel boeken die je nog wil lezen. BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.comBlogger531125tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-54516594869534219802023-05-14T11:35:00.004+02:002023-05-14T11:35:30.864+02:00BooksandLiliane this week: The Dance Tree<p> https://booksandliliane.wordpress.com/2023/05/14/kiran-millwood-hargrave-the-dance-tree/</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiSyzb4vKygoHUytjfJ_Nnzmtd44v7u4cyKiV0_N-nQ7qHscGMrM9CwCQBLL3goAPqdW9pmYonCk8De5QfHpvIeTClmh1ETNZdiMHKl97MJcHy1ESiWZkC_QtpeN-KIa-6BVhp7g-u6TTbgTUi60ktiRpmjWa_62vHGttxiyZupIXHG5E7Soko-D_92Q/s275/Dance.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="275" data-original-width="183" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiSyzb4vKygoHUytjfJ_Nnzmtd44v7u4cyKiV0_N-nQ7qHscGMrM9CwCQBLL3goAPqdW9pmYonCk8De5QfHpvIeTClmh1ETNZdiMHKl97MJcHy1ESiWZkC_QtpeN-KIa-6BVhp7g-u6TTbgTUi60ktiRpmjWa_62vHGttxiyZupIXHG5E7Soko-D_92Q/s1600/Dance.jpg" width="183" /></a></div><br /><p><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-25263158027660504522023-05-07T10:40:00.004+02:002023-05-07T10:40:31.374+02:00BooksandLiliane deze week: Trespasses<p> Volg me via wordpress: <a href="https://booksandliliane.wordpress.com/2023/05/07/louise-kennedy-trespasses/">BooksandLiliane </a></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSTGeLrg3OH5FgI7gHYBEgmjSRNZeiJm6hB-CK0uzR27Sy1RvwFhZ2_NVEDKg1PByXEUfYueze2uLhEyuydU19JqwVxfH3vxguDcnJRpNNEA3oQYxxOab3499F1eN8wfsUtTILoiKaW5e5H3ktxMqmACD1V6tniwvGs40gbjTjH_QZ8A0KOoW4I0m9hQ/s279/Trespasses.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="279" data-original-width="181" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSTGeLrg3OH5FgI7gHYBEgmjSRNZeiJm6hB-CK0uzR27Sy1RvwFhZ2_NVEDKg1PByXEUfYueze2uLhEyuydU19JqwVxfH3vxguDcnJRpNNEA3oQYxxOab3499F1eN8wfsUtTILoiKaW5e5H3ktxMqmACD1V6tniwvGs40gbjTjH_QZ8A0KOoW4I0m9hQ/s1600/Trespasses.jpg" width="181" /></a></div><br /><p><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-65748633582767514672023-04-30T11:23:00.005+02:002023-04-30T11:23:57.785+02:00Deze week op Wordpress: The Unfolding<p> https://booksandliliane.wordpress.com/2023/04/30/a-m-homes-the-unfolding/</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEXo0UesusXx-9J3HPVX0i0GLsRgbRjljqkCmjY810ErNKIe3TFynbrL09CGoiiVk8OuJYK5gFzC0ItHF7EsVAy_0xALqxKqvR_fe-8viDEUr3Sdh_UoKNXs_nSrMK5RogYi2_h6SztZsNkjvBZX9COgG84q1MyRM4jThGYPPs_QIeFsSurvxNbsbbTA/s276/Unfolding.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="276" data-original-width="183" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEXo0UesusXx-9J3HPVX0i0GLsRgbRjljqkCmjY810ErNKIe3TFynbrL09CGoiiVk8OuJYK5gFzC0ItHF7EsVAy_0xALqxKqvR_fe-8viDEUr3Sdh_UoKNXs_nSrMK5RogYi2_h6SztZsNkjvBZX9COgG84q1MyRM4jThGYPPs_QIeFsSurvxNbsbbTA/s1600/Unfolding.jpg" width="183" /></a></div><br /><p><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-31689162003405431582023-04-23T13:30:00.001+02:002023-04-23T13:30:00.220+02:00Deze week op Wordpress: Pod (Laline Paull)<p> https://booksandliliane.wordpress.com/?p=30857</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj29DQWUuGbn1WH7uDsFfbJk1v7DO7N-U-rXgCkgazJIK6XJ_nvMyy5bXfpS7RVtR99gW_GSFMQtpU8q_89HsuYGW5YU6Pw1RHXE6nX0xGfYjPqTr96tD9uWTtS0nJmaRw9Q-FLbLcOP8kq0vkJDVm5t1DugsVcNsGLlxCi64ZUURCKHJqcLPIUKC7caQ/s283/Pod.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="283" data-original-width="178" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj29DQWUuGbn1WH7uDsFfbJk1v7DO7N-U-rXgCkgazJIK6XJ_nvMyy5bXfpS7RVtR99gW_GSFMQtpU8q_89HsuYGW5YU6Pw1RHXE6nX0xGfYjPqTr96tD9uWTtS0nJmaRw9Q-FLbLcOP8kq0vkJDVm5t1DugsVcNsGLlxCi64ZUURCKHJqcLPIUKC7caQ/s1600/Pod.jpg" width="178" /></a></div><br /><p><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-66492554395726397592023-04-16T16:34:00.005+02:002023-04-16T16:34:45.547+02:00BooksandLiliane: vanaf nu op Wordpress<p>Door persoonlijke omstandigheden ben ik de afgelopen tijd niet in staat geweest mijn blog te schrijven. In 2014 ben ik dit blog begonnen, omdat ik mijn liefde voor boeken wilde delen. Op Wordpress deed ik hetzelfde maar dan in het Engels. Ik vind het nog steeds leuk om de boeken die ik lees te delen maar ik heb besloten dat ik het mij zelf iets makkelijker maak. Ik beperk me vanaf nu tot mijn Engelstalige blog; niet zo heel vreemd gegeven het feit dat ik vooral Engelstalige boeken lees.</p><p>Wil je BooksandLiliane blijven volgen? Dat kan via Wordpress. De link naar het blog van vandaag heb ik alvast bijgevoegd. Ik zou zeggen, klik het vooral aan! Je wilt mijn blog over The Whalebone Theatre niet missen. </p><p><a href="https://booksandliliane.wordpress.com/2023/04/16/joanna-quinn-the-whalebone-theatre/" target="_blank">BooksandLiliane</a></p><p>https://booksandliliane.wordpress.com/2023/04/16/joanna-quinn-the-whalebone-theatre/</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinwGksEFv-tSs4MI-RlEplXTfXql6TmKL9XOLIJSibDWz9hvKT9NZk6W4kJ-5kNcF1lAaieXUudzNahg-XcMp3NnB509eyZczHi3mJrQ-Kl4wUtSkqHm3bUxRtj0ooUiwEo9rkjZzpMsgm6T4GvwNGwthT6QMch4Fz4ylt-xEylpbtsJFgN9TZ-jTj7Q/s279/Whalebone.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="279" data-original-width="181" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinwGksEFv-tSs4MI-RlEplXTfXql6TmKL9XOLIJSibDWz9hvKT9NZk6W4kJ-5kNcF1lAaieXUudzNahg-XcMp3NnB509eyZczHi3mJrQ-Kl4wUtSkqHm3bUxRtj0ooUiwEo9rkjZzpMsgm6T4GvwNGwthT6QMch4Fz4ylt-xEylpbtsJFgN9TZ-jTj7Q/s1600/Whalebone.jpg" width="181" /></a></div><br /><p><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-57986190106597091822023-02-19T14:27:00.000+01:002023-02-19T14:27:11.697+01:00Gabrielle Zevin || Tomorrow and Tomorrow and Tomorrow<p>Zevin’s roman is een succes. Ik kan me er wel iets bij
voorstellen. De roman is misschien net een ietsiepietsie aan de lichte kant
maar Zevin slaagt er wel degelijk in om een aantal relevante thema’s aan de
orde te stellen. En dat allemaal in een wereld die voor mij echt Verweggistan
is, die van games.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Tomorrow
and Tomorrow and Tomorrow is vooral een roman over vriendschap. </span>Vriendschap
die net zo belangrijk kan zijn als romantische liefde en grote invloed kan
hebben op iemand’s leven. Sadie en Sam hebben zo’n vriendschap: vanaf het allereerste
moment. In Tomorrow neemt Zevin ons mee in de hoogte- en dieptepunten van die
vriendschap, laat ze zien hoe twee mensen ongelooflijk diep verbonden kunnen
zijn in een relatie en er dan toch in slagen elkaar helemaal niet te begrijpen.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>
<p class="MsoNormal">Zevin laat zien hoe deze en elke relatie afhankelijk is van
openheid en vooral doorvragen. Er is een aantal momenten waarop Sam en Sadie
uit elkaar groeien. Momenten die worden veroorzaakt door aannames die niet
gecheckt worden. Sam en Sadie kwetsen elkaar op die momenten zonder in de gaten
te hebben dat ze handelen op basis van foutieve informatie. Het komt helaas bij
geen van beide op om even te vragen wat er nu daadwerkelijk speelde. Er is een
game nodig om de twee op een gegeven ogenblik met elkaar in gesprek te brengen.</p>
<p class="MsoNormal">De relatie van Sam en Sadie is niet de enige die een rol
speelt in Tomorrow. Sam en Sadie leven tenslotte niet in een isolement, ze
ontmoeten allebei andere mensen met wie ze hechte vriendschappen opbouwen,
diepe liefdesrelaties of degelijke professionele banden. Marx is het personage
dat op één of andere manier Sam en Sadie blijft verbinden: omdat hij met hen
beide een bedrijf opzet, omdat hij een soort bloedbroederband voelt met Sam en
smoorverliefd wordt op Sadie.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Sam en
Sadie ontmoeten elkaar door een game. </span>Games blijven een cruciaal element
in leven; hun creatieve en technische talent maakt dat ze succesvolle games
ontwikkelen. Marx is degene die het bedrijf runt; hij is misschien niet het
talent van het drietal maar maakt het wel mogelijk dat Sam en Sadie hun
talenten kunnen ontwikkelen. Een rol die hij met liefde oppakt maar die niet
altijd evenzeer gewaardeerd wordt door Sam en Sadie.</p>
<p class="MsoNormal">Er is niet echt sprake van karakterontwikkeling in Tomorrow.
Omdat we Sam en Zadie in hun pubertijd ontmoeten en hen jaren blijven volgen,
is het natuurlijk duidelijk dat ze opgroeien en ontwikkelen. In Tomorrow is de
manier waarop mensen met elkaar omgaan, hoe ze met elkaar interacteren, elkaar waarderen
(of niet) van groter belang. In die onderlinge relaties zit de ontwikkeling in
Tomorrow niet in de individuen zelf.</p>
<p class="MsoNormal">Zevin heeft geen lineaire roman geschreven. Ze kijkt terug
in de tijd en springt voortdurend heen en weer tussen verleden, heden en
toekomst. Er zelfs één hoofdstuk waarin Sam en Sadie elkaar ontmoeten in een
game, en in die game weer naar elkaar toegroeien. Het maakt op een of andere
manier dat je als lezer alleen maar nieuwsgieriger wordt naar de redenen dat
Sam en Sadie (tijdelijk) uit elkaar groeien, hoe ze elkaar vervolgens weer
vinden.</p>
<p class="MsoNormal">Racisme is een element dat in Tomorrow steeds op de
achtergrond speelt. Sam en Marx hebben een Aziatische achtergrond, Sadie is
Joods. In hun games spelen ras maar ook gender geen rol; in één van hun
populairste games schetst met name Sam een ideale wereld waarin mannen met
mannen kunnen trouwen, vrouwen met vrouwen, lang voordat dit daadwerkelijk kan
in de USA. Hij is zijn tijd ver vooruit, krijgt nog voor de tijdens van social
media te maken met haat en bedreigingen.</p>
<p class="MsoNormal">Tomorrow speelt niet voor niets in de wereld van games. Die
wereld kan namelijk iets dat de gewone wereld niet kan: gewoon weer opnieuw
beginnen als het misgaat. Het is niet voor niets dat zowel Sam als Sadie
wegvluchten in populaire games wanneer het werkelijke leven te zwaar wordt. Het
is echt Marx, degene die ‘alleen maar organiseert’, die door een quote van
Shakespeare duidt wat een game is: “It’s tomorrow, and tomorrow, and tomorrow. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">It’s the possibility of infinite rebirth
infinite redemption. The idea that if you keep on playing, you could win. </span>No
loss is permanent, because nothing is permanent, never”. En laat dat nu de kern
zijn van deze roman: niets is permanent maar je kunt het wel steeds opnieuw
proberen, ook in diepe vriendschappen.</p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibmeGX-ccBCvcR1PKYDDfoGFBFgywzxQOgddrYgGxgw-yi0kJSZ-L9v5z9HaiiiWEO-f8tERtXcdRIlpgek4KuZ0zMaufRJqw1tBI6Ntbfbku39ufM803-oqOWPR0kUj_wOWVG_PlE4Fo4owQjC1IrwIlNIFQK0rYYNxOWx9tVTF7NcZHGN3nYAPYjdQ/s277/Tomorrow.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="277" data-original-width="182" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibmeGX-ccBCvcR1PKYDDfoGFBFgywzxQOgddrYgGxgw-yi0kJSZ-L9v5z9HaiiiWEO-f8tERtXcdRIlpgek4KuZ0zMaufRJqw1tBI6Ntbfbku39ufM803-oqOWPR0kUj_wOWVG_PlE4Fo4owQjC1IrwIlNIFQK0rYYNxOWx9tVTF7NcZHGN3nYAPYjdQ/s1600/Tomorrow.jpg" width="182" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.0pt; mso-outline-level: 1; vertical-align: baseline;"><b><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Gill Sans MT",sans-serif; font-size: 24.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 18.0pt;">“</span></b><b><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 21.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 18.0pt; padding: 0cm;">Tomorrow,
and tomorrow, and tomorrow</span></b><b><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Gill Sans MT",sans-serif; font-size: 24.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 18.0pt;">”<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: #494949; font-family: "Gill Sans MT",sans-serif; font-size: 16.5pt; letter-spacing: 1.05pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm; text-transform: uppercase;">BY </span><span style="color: black; mso-color-alt: windowtext;"><a href="https://www.poetryfoundation.org/poets/william-shakespeare"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 10.5pt; letter-spacing: 1.05pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm; text-transform: uppercase;">WILLIAM SHAKESPEARE</span></a></span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 16.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; vertical-align: baseline;"><i><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">(from </span></i><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;">Macbeth</span><i><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">, spoken by Macbeth)<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; vertical-align: baseline;"><i><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><br /></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> Tomorrow, and tomorrow, and
tomorrow,</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> Creeps in this petty pace from
day to day,</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> To the last syllable of
recorded time; </span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> And all our yesterdays have
lighted fools</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> The way to dusty death. Out,
out, brief candle!</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> Life's but a walking shadow, a
poor player,</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> That struts and frets his hour
upon the stage,</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span lang="EN-US" style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> And then is heard no more. It
is a tale</span><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "inherit", serif; font-size: 15pt; text-indent: -12pt;"> Told by an idiot, full of
sound and fury,</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; text-indent: -12.0pt; vertical-align: baseline;"><span style="border: none windowtext 1.0pt; color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-border-alt: none windowtext 0cm; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; padding: 0cm;"> Signifying nothing.</span><span style="color: black; font-family: "inherit",serif; font-size: 15.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-537632659835692812023-02-12T19:08:00.005+01:002023-02-12T19:08:51.465+01:00Kate Atkinson – Shrines of Gaiety<p>Op het eerste gezicht zou je Shrines of Gaiety kunnen afdoen
als een vermakelijke schelmenroman, spelend in de jaren dertig met als
middelpunt een niet helemaal binnen de lijntjes tekenende familie die een
aantal nachtclubs runt. Ik vrees dat je Atkinson dan zwaar tekort doet. Shrines
of Gaiety kan op veel aspecten de concurrentie aan met de betere Dickensiaanse
voorgangers. Ik leg uit waarom.</p>
<p class="MsoNormal">In de eerste plaats het aantal personages en het aantal
verwikkelingen die aan het einde van de roman allemaal hun eigen plekje in de
roman gevonden hebben.</p>
<p class="MsoNormal">De familie Coker runt op fenomale wijze de nachtclubs, of
liever gezegd dat doet materfamilias Nelly. Haar kinderen kunnen op geen enkele
wijze tippen aan haar. Sommige van die kinderen interesseert dat bepaald niet.
Niven omdat hij in de Eerste Wereldoorlog teveel gezien heeft en de drie
jongere dochters omdat ze andere zaken aan hun hoofd hebben. Dochter Edith
lijkt wel degelijk in staat haar moeders koninkrijk op een gegeven ogenblik
over te nemen, zij brengt het door een persoonlijke keuze echter bijna tot val.
Zoon Ramsay komt liefde tekort, hij lijdt vooral onder het feit dat zijn moeder
hem – niet geheel onterecht – niet serieus neemt.</p>
<p class="MsoNormal">En dan de personages aan de goeie kant. Inspector Frobisher
die alles in zich heeft om een waardig opvolger van Atkinson’s Jackson Brody te
worden, onnozel gansje Freda die denkt dat ze met haar talent London wel
eventjes zal veroveren. Zij komt van een koude kermis thuis, realiseert zich waarschijnlijk
niet meteen dat die koude kermis haar kracht, empathie en doorzettingsvermogen
juist naar boven halen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Gwendolen
Kelling is de volwassen geworden George uit Enid Blython’s De Vijf. Kordaat,
nergens bang voor, bereid de wereld stormenderhand te nemen en elk obstakel uit
de weg te ruimen. Pas wanneer één van de twee mannen in haar leven eindelijk
vermeldt dat hij getrouwd is, wankelt ze.</p>
<p class="MsoNormal">Tussen de Cokers en de mensen aan de goede kant begeeft zich
een groot aantal kleurrijke personages. Of juist grijze. De bibliothecaresses
met wie Gwendolen jaren gewerkt heeft, de ongetrouwde dames in haar kosthuis …
Atkinson zet ze feilloos neer. Dat geldt ook voor politieagent Oakes die een
ietwat vreemde relatie tot de wet lijkt te hebben, de mysterieuze Azzopardi of
de Veertig Dieven, een groep vrouwelijke zakkenrollers die op geheel eigen
wijze opereren. Het knapste is nog wel de manier waarop Atkinson sleutelfiguur
Maddox nauwelijks zelf ten tonele voert, er wordt vooral over hem gesproken,
maar wel een scherp beeld neerzet van een corrupte agent. </p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Had ik al
gezegd dat Atkinson haar taal perfect beheerst? </span>Zij is één van die
auteurs die de meest prachtige zinnen uit haar pen laat rollen, die af en toe
slechts een subtiel geplaatst woord nodig heeft om een situatie te duiden. En
dan hebben we het nog niet eens over de af en toe barokke beschrijvingen van de
nachtclubs en hun bezoekers of de bijna tastbare lugubure sfeer in de
mortuaria. Het nachtleven maar ook de schrijnende omstandigheden van vele
inwoners van Londen in de jaren dertig komen door het talent van Atkinson tot
leven.</p>
<p class="MsoNormal">Eén aspect van Shrines of Gaiety heb ik nog niet belicht: de
knappe wijze waarop Atkinson humor en harde realiteit afwisselt. Wanneer Freda kan
intrekken bij een vroegere vriendin is het bijna hilarisch om te lezen hoe ons
gansje echt niet snapt welk beroep die vriendin uitoefent, terwijl tegelijkertijd
de armoede waarin zij leeft druipt van de pagina’s af.</p>
<p class="MsoNormal">Ik heb één grote fout gemaakt tijdens het lezen van Shrines
of Gaiety: ik had steeds maar kort de tijd om te lezen waardoor ik eigenlijk te
sporadisch in de wereld van Nelly Coker, Frobisher en Kelling werd
ondergedompeld. Op het moment dat ik – met dank aan een langere treinreis – de
tijd had, schoot ik door de roman heen en wilde ik niet meer stoppen met lezen
(heb ik dus ook niet gedaan).</p>
<p class="MsoNormal">Oftewel, ik blijf een fan van Atkinson. Ik zie nu alweer uit
naar haar volgende roman.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3pVysP2CEsONBMWrhGOt4I8zf0LZyHgf9iHyf0VZUF0zgOZT9W2fRQUIYCXlQH4jgOHOcQGca7mevPlOnQXYJHMcaqBsKKTkfo0yQbRgI9l_uMug57Bo7_MZLl8QQKhM3c1pGV2TKSfQdAtLlKlRKTRDgYSC7NI7x4lF8mOhsVTRPHCoDVWuvLx0z0A/s279/Shrines.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="279" data-original-width="181" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3pVysP2CEsONBMWrhGOt4I8zf0LZyHgf9iHyf0VZUF0zgOZT9W2fRQUIYCXlQH4jgOHOcQGca7mevPlOnQXYJHMcaqBsKKTkfo0yQbRgI9l_uMug57Bo7_MZLl8QQKhM3c1pGV2TKSfQdAtLlKlRKTRDgYSC7NI7x4lF8mOhsVTRPHCoDVWuvLx0z0A/s1600/Shrines.jpg" width="181" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-63310712186214371752023-02-05T16:00:00.005+01:002023-02-05T16:00:34.155+01:00Karen Joy Fowler – Booth<p>Ik had voordat ik begon te lezen al zo mijn twijfels over deze roman. Niet alleen
was ik niet razend enthousiast over een eerdere roman van Fowler, ik popelde
ook niet echt om me te verdiepen in de moordenaar van Lincoln. Toch besloot ik
Booth een kans te geven en helaas, ik was niet onder de indruk.</p>
<p class="MsoNormal">Booth werkt toe naar de moord op Lincoln door John Wilkes
Booth, een telg uit een beroemde toneelfamilie. Zijn vader, geëmigreerd uit
Engeland, veroverde Amerika met zijn toneelspel. In de roman vertelt Fowler hun
geschiedenis, vanuit het perspectief van drie kinderen: Edwin, Rosalie en Asia.
Kort samengevat: veel ups en downs, van bittere armoede naar (tijdelijke)
welvaart, bloed kruipt waar het niet gaan kan – veel van de kinderen Booth
blijken het kwikzilveren karakter van hun wispelturige vader meegekregen te
hebben, drie zonen volgen in zijn voetsporen.</p>
<p class="MsoNormal">De lezer krijgt een beeld van John Wilkes Booth door de ogen
van zijn broer en twee zussen. Hij lijkt een middelmatige acteur met een
buitenmatig geloof in zijn eigen kunnen en invloed. Opgegroeid in een familie
die slavernij niet ondersteunt, ontwikkelt hij – op kostschool – onder invloed
van vrienden in het zuiden het vaste geloof dat slavernij wetmatig en
rechtmatig is. Waarom dit geloof ontspoort in een complot om Lincoln te doden
maakt Fowler wat mij betreft absoluut niet duidelijk.</p>
<p class="MsoNormal">Ergens halverwege de roman kwam ik tot de conclusie dat ik
deze niet met veel plezier aan het lezen was. Om heel eerlijk te zijn, ik vond
de roman lichtelijk aan de saaie kant. De familie Booth bleek me niet te kunnen
boeien. Ik had het op een gegeven ogenblik wel gehad met hun verwikkelingen en
het alcoholisme van een groot aantal van hen.</p>
<p class="MsoNormal">Fowler is er mede verantwoordelijk voor dat ik mijn
interesse in de familie verloor. In de eerste plaats, omdat ze de
verwikkelingen van de familie voortdurend afwisselt met geschiedkundige
informatie over de periode die leidt naar de moord op Lincoln. Misschien heel
erg interessant indien je Amerikaans bent of van geschiedenis houdt maar niet
voor mij. Daarnaast hanteert Fowler een vrij afstandelijke stijl. Hoewel ze
kiest voor het perspectief van drie kinderen Booth, zet ze een afstandelijke
verteller in om hun visie op de gebeurtenissen weer te geven. Een afstandelijke
verteller ook nog eens gericht op feiten en verslaglegging. Het was dat Fowler
de verteller nog net niet ‘en toen …’ in de mond legde.</p>
<p class="MsoNormal">Niet mijn pakkie-an dus deze roman. Ik was in ieder geval
blij dat mij exemplaar van de bieb kwam en weer geretourneerd kon worden.
Jammer, ik had me graag laten overtuigen door Fowler die in Amerika toch een
behoorlijke reputatie heeft. Ik vermoed dat ik niet snel een derde roman van
haar zal oppakken. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZhMwECAyZHirqhaTyKEh9XzstlsV-DDnW9rtLdCqiNft-E4uabd-97ZGQoxhDYhhRK0Ao2rMyrT2ybZo5zATJF7pn086Ek0s8xUB9rftycdvQpQRFi-sFsTP2CuvihbhR5tC60MBdxipq3xAk9XpVh8P9q4euzldW_Jlnr7trxDnZAsoPCwAt63x1Fg/s277/Tomorrow.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="277" data-original-width="182" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZhMwECAyZHirqhaTyKEh9XzstlsV-DDnW9rtLdCqiNft-E4uabd-97ZGQoxhDYhhRK0Ao2rMyrT2ybZo5zATJF7pn086Ek0s8xUB9rftycdvQpQRFi-sFsTP2CuvihbhR5tC60MBdxipq3xAk9XpVh8P9q4euzldW_Jlnr7trxDnZAsoPCwAt63x1Fg/s1600/Tomorrow.jpg" width="182" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgG6fPhi1qZ5wdHWgZI8-0WvDk93l4GR5-4rsA6-YT9jBppwc6CjfsCSfL3smCOfKDvjvIOSSHZ2II2bd50_WJgln3ejHXl08i_M3oxbw_w9DN5ER-E-j3JvT818tkJzNkFaiMsYKpRM_HkSltsvz0cMA3zYCDjCgm0YzLagBLtLfWswzwqHT8U2oO6w/s270/Booth.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="187" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgG6fPhi1qZ5wdHWgZI8-0WvDk93l4GR5-4rsA6-YT9jBppwc6CjfsCSfL3smCOfKDvjvIOSSHZ2II2bd50_WJgln3ejHXl08i_M3oxbw_w9DN5ER-E-j3JvT818tkJzNkFaiMsYKpRM_HkSltsvz0cMA3zYCDjCgm0YzLagBLtLfWswzwqHT8U2oO6w/s1600/Booth.jpg" width="187" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-43629524785145678102023-01-29T16:51:00.000+01:002023-01-29T16:51:07.036+01:00 Ian McEwan || Lessons<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p class="MsoNormal">Ian McEwan is al sinds jaar en dag één van mijn favoriete
schrijvers. Omdat ik zijn laatste romans iets minder vond, begon ik met enige
vrees aan Lessons. Dit ondanks de laaiend enthousiaste recensies die ik tot mij
nam. Mijn angst kwam voor een deel uit, voor een deel niet.</p>
<p class="MsoNormal">Om met het laatste te beginnen: ben jij net als ik al jaren
een McEwan-fan omdat de man doodeenvoudig grandioos schrijft, dan moet je
Lessons absoluut lezen. McEwan is als vanouds op dreef en heeft de prachtigste
zinnen aan het papier toegevoegd. Ideeën en gedachten zijn verwoord op een
manier waar ik alleen maar in bewondering naar kan kijken.</p>
<p class="MsoNormal">Ook de opbouw van de roman is ‘vintage’ McEwan: goed
doordacht, geen speld tussen te krijgen. Beginnen in de jeugd van iemand maar
ondertussen steeds de link met zijn volwassen leven blijven leggen. Af en toe
leek het wel alsof McEwan <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">een bijna lemniscaatachtige omgeving creëerde: alles is aan elkaar
gerelateerd, alles komt bij elkaar terug. </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>
<p class="MsoNormal">De hoofdpersonen zijn ook rasecht McEwan. Niks te rechttoe
rechtaan, lekker extreme jeugdtrauma’s die zeker bij hoofdpersoon Roland en
zijn (ex-)echtgenote Alissa de nodige verwikkelingen opleveren. Ook
pianolerares Miriam is heerlijk verknipt en draagt haar steentje bij. Zo heel
af en toe bekroop me desondanks wel het gevoel ‘was het verhaal niet net zo
goed overgekomen indien Roland iets minder extreem was geweest’. Ik vermoed
eerlijk gezegd van wel.</p>
<p class="MsoNormal">Eigenlijk is de verhaallijn niet zo moeilijk: we volgen
Ronald, een ‘legerkind’ dat naar kostschool wordt gestuurd en daar misbruikt
wordt door zijn pianolerares. Het misbruik beïnvloedt bepaalt de koers van zijn
leven in hoge mate, met name omdat het hem belet langdurige relaties aan te
gaan met mensen, bewust te kiezen voor een doel in zijn leven. Ronald kiest er na
school voor om te gaan genieten en realiseert zich pas veel later dat hij
daarmee bepaalde wegen voor zichzelf heeft afgesloten. Tegen het einde van de
roman, realiseert zeventiger Roland zich het volgende: ‘ … that he lacked that
immediate hands-on-hips automatic and grounded sense of the right course’.</p>
<p class="MsoNormal">Wat mij minder aansprak in Lessons was de wijze waarop
McEwan het leven van Ronald koppelt aan de wereldgeschiedenis. Niet dat ik er
op tegen ben dat geduid wordt wat er in de wereld speelt terwijl de
hoofdpersonen hun dingen doen, het was meer dat het af en toe wel erg veel was.
Ik prees mijzelf gelukkig dat ik de ontwikkelingen voor een belangrijk deel kon
plaatsen (omdat ik doodeenvoudig zelf oud genoeg was om ze mee te maken) maar
ik kan me voorstellen dat voor jongere lezers het uitleggerige verveelt. En
tja, voor mij persoonlijk is er al snel sprake van teveel geschiedenis. Houd je
ervan? Dan zul je smullen van deze roman.</p>
<p class="MsoNormal">Tegen het einde van de roman horen we de stem van McEwan
achter die van Ronald. Hij geeft dan enkele pagina’s lang zijn mening over wat
er in recente jaren speelt in de wereld. Ik moet toegeven dat ik dat
persoonlijk wel wat zwaar op de hand vond en misschien niet helemaal passend in
een literaire roman. </p>
<p class="MsoNormal">Oftewel, geen makkelijke roman, niet eentje die je eventjes
snel leest, soms moet je bepaalde passages misschien nog een keertje lezen.
Lessons is een roman met veel bewonderenswaardige elementen waar je echt de
tijd voor moet nemen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOy3RG0JYulaXJbA86beXbX3SkovJpL3ePx9OaL8wbLmfFOSrX186E86GTxJG5x8msLS2uVZsDNUZtnY1D3gY64hmsmsGqNTCGkdGrghNo_3_sRP5F5uFBlUKssit7_dzXhTTgKGz6t2fSSlbw4gNFYplzT-6CSqvSBkIUH5BY1TIuDDu1Nf52oHws9g/s279/Lessons.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="279" data-original-width="180" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOy3RG0JYulaXJbA86beXbX3SkovJpL3ePx9OaL8wbLmfFOSrX186E86GTxJG5x8msLS2uVZsDNUZtnY1D3gY64hmsmsGqNTCGkdGrghNo_3_sRP5F5uFBlUKssit7_dzXhTTgKGz6t2fSSlbw4gNFYplzT-6CSqvSBkIUH5BY1TIuDDu1Nf52oHws9g/s1600/Lessons.jpg" width="180" /></a></div><br /><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span><p></p><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: right;"><br /></div><p></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-69949656929593078802023-01-22T13:28:00.001+01:002023-01-22T13:28:00.216+01:00Maggie O’Farrell – The Marriage Portrait<p>Het is vanaf de eerste regels duidelijk dat hoofdpersoon
Lucrezia de’Medici niet oud wordt en de roman waarschijnlijk niet gaat
overleven. Hoe zij uiteindelijk overlijdt blijft tot de laatste pagina’s een
mysterie. Het is de kracht van Maggie O’Farrell dat zij een vrij onbekende
vrouw uit de 14<sup>e</sup> eeuw voor ons tot leven brengt.*</p>
<p class="MsoNormal">O’Farrell bewerkstelligt dat op drie manieren: de structuur
van haar roman, haar waarlijk fantastische schrijfstijl en de wijze waarop zij
ons meeneemt in het leven van een jonge vrouw die voorbestemd is om
uitgehuwelijkt te worden. Omdat de roman focust op één jaar uit het leven van
Lucrezia, is er geen sprake van diepe karakterontwikkeling. Daarvoor is de
spanne gewoon te kort.</p>
<p class="MsoNormal">O’Farrell start haar roman met Lucrezia en echtgenoot
Alfonso. Lucrezia dacht dat ze naar een lieflijk buitenhuis zouden gaan met
zijn tweetjes (relatief dan, een hertog kan niet zonder een entourage), ze
blijken na een zware tocht te paard gearriveerd in een strenge, onwelkome
grenspost. Tijdens het eten weet Lucrezia het zeker: Alfonso gaat haar
vermoorden. In de roman die volgt werkt O’ Farrell gestaag twee lijnen uit: het
leven van Lucrezia vanaf haar geboorte, haar pogingen om haar dood te
voorkomen. De hoofdstukken waarin de lijnen worden uitgewerkt, wisselen elkaar
om en om af.</p>
<p class="MsoNormal">Lucrezia is een typische telg uit een voornaam adellijk
gezin, voorbestemd om uitgehuwelijkt te worden. O’Farrell beschrijft het leven
op het hof en laat zien hoe Lucrezia en haar zussen en broers klaargestoomd
worden om hun plicht te vervullen. Protesteren heeft geen zin; het hertogdom
heeft allianties nodig. O’Farrell beschrijft deze wereld met al haar pracht en
praal maar ook met het onderliggende gevoel van machteloosheid: Lucrezia is
slechts een pion, haar ouders houden waarschijnlijk vast van haar maar ze heeft
haar plicht te doen. Een machtige man trouwen dus.</p>
<p class="MsoNormal">Die machtige man is Alfonso en hij heeft een probleem. Hij
heeft nog geen kinderen. Voor alle duidelijkheid: hij had al lang wat
buitenechtelijke kindertjes op de wereld gezet moeten hebben maar dat lijkt
maar niet te lukken. O’Farrell maakt zo van het begin af aan duidelijk dat
Lucrezia een probleem gaat hebben. Kinderloosheid in de 14<sup>e</sup> eeuw was
tenslotte altijd de schuld van de vrouw. Dat Alfonso een wreed heerser en een
brute echtgenoot blijkt maakt het leven er niet eenvoudiger op. Lucrezia mag hem
op geen enkele voorwaarde tegenspreken, in bed is geen sprake van elkaar
liefhebben maar wordt zij avond na avond verkracht.</p>
<p class="MsoNormal">Door de structuur van de roman versterken de twee lijnen
elkaar. Je weet als lezer dat het niet goed gaat aflopen voor Lucrezia, alle
hoofdstukken die haar huwelijk beschrijven bevestigen die sombere uitkomst
alleen maar. Tegen beter weten in blijft je vervolgens hopen, dat Lucrezia het
bij het verkeerde eind heeft en dat Alfonso haar niet gaat doden.</p>
<p class="MsoNormal">In de handen van een mindere schrijfster had dit
waarschijnlijk een gemiddeld verhaaltje opgeleverd. O’Farrell voegt echter iets
toe dat zij tot in de puntjes beheerst, haar ongelooflijk bijna fabelachtige
schrijfstijl. Beeldend, vol met lyrische of juist dreigende beschrijvingen van
Lucrezia’s omgeving, zinnen die soepel over het papier lopen ondanks hun
complexiteit. Niet voor het eerst laat O’Farrell zien welk een talent zij is.
Haar zinnen en haar taal alleen zijn een reden om deze roman te lezen.</p>
<p class="MsoNormal">In de recensie van het NRC (december 2022) staat dat
O’Farrell in The Marriage Portrait van dik hout planken zaagt maar dan wel
wonderschone planken. En dat klopt helemaal. Die wonderschone planken tillen de
roman op van gemiddeld naar prachtig. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: x-small;">*men gaat ervan uit dat Robert Browning zijn gedicht My Last
Duchess heeft gebaseerd op een portret van Lucrezia de’Medici.</span></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4hN7f5oQnO2NkfunkgTCuHdgSnID2bL3lY_L8AixtdlYPSmJ9ZVW238k6uTPyeMtDs0_zKqj1iU8JgrFiWb-CtZ4lqaQ8l34guwn0HHs84ODuGwBl6xT9wC5bkuH-nSvUZ0d-KDSx3q8_NFCahR53nSEBuHV69y7ezsbY2EcUYEu7K8Vyc0NWy7OZFA/s273/Marriage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="273" data-original-width="184" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4hN7f5oQnO2NkfunkgTCuHdgSnID2bL3lY_L8AixtdlYPSmJ9ZVW238k6uTPyeMtDs0_zKqj1iU8JgrFiWb-CtZ4lqaQ8l34guwn0HHs84ODuGwBl6xT9wC5bkuH-nSvUZ0d-KDSx3q8_NFCahR53nSEBuHV69y7ezsbY2EcUYEu7K8Vyc0NWy7OZFA/s1600/Marriage.jpg" width="184" /></a></div><br /><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><br clear="all" style="mso-special-character: line-break; page-break-before: always;" />
<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-outline-level: 1; vertical-align: baseline;"><span style="color: black; mso-color-alt: windowtext;"><a href="https://www.poetryfoundation.org/poems/43768/my-last-duchess" target="_blank"><b><span style="font-family: "Gill Sans MT",sans-serif; font-size: 24.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 18.0pt;">https://www.poetryfoundation.org/poems/43768/my-last-duchess</span></b></a></span><b><span style="color: black; font-family: "Gill Sans MT",sans-serif; font-size: 24.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-outline-level: 1; vertical-align: baseline;"><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-71728970564843795522023-01-15T17:05:00.000+01:002023-01-15T17:05:07.143+01:00Mohsin Hamid || The Last White Man<p>De roman start met de scene waarin de hoofdpersoon, Anders,
ontdekt dat hij letterlijk veranderd is. Voor het slapen gaan was hij nog een
witte man, bij het wakker worden is hij veranderd in een zwarte. Hij blijkt
niet de enige. Aan het einde van de roman zijn er geen witte mensen, iedereen
is zwart geworden. Een gegeven dat Hamid gebruikt om de wereld zoals wij deze
kennen tegen het licht te houden.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">In eerste instantie is Anders een uitzondering. Hij ervaart
nu zelf wat het is om een zwarte man te zijn in een door witte mensen
gedomineerde wereld. Hij wordt nu letterlijk anders gezien. Zou Hamid overigens
in de gaten hebben gehad dat de naam Anders in het Nederlands de verandering in
zijn hoofdpersoon benadrukt? Vast niet. Anders ondergaat positieve ervaringen,
zijn half-half vriendin Oona accepteert de nieuwe Anders en een solide relatie
ontstaat. Ook Anders’ vader, eerder de belichaming van ‘pro-white’ dan
andersom, doet serieus zijn best om zijn veranderde zoon te accepteren.
Ironisch genoeg blijkt de stervende vader tegen het einde van de roman
daadwerkelijk de laatste witte man.</p>
<p class="MsoNormal">Er zijn vanzelfsprekend ook negatieve reacties. Zo geeft
Oona’s moeder letterlijk over wanneer ze de twee samen in bed aantreft. Met het
toenemen van het aantal veranderde mensen neemt ook het geweld van de
overgebleven witte mensen toe. Samenzweringstheorieën floreren,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>complotten ploffen overal op. Totdat het
omslagpunt bereikt wordt waarop er doodeenvoudig niet meer genoeg witte mensen
zijn om strijd te voeren. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">De
rust keert dan weer terug in de wereld.</span></p>
<p class="MsoNormal">De rust keert terug maar Hamid heeft dan al duidelijk
gemaakt dat de mensheid op zoek zal blijven naar dat wat mensen anders maakt.
In dit geval: zij die altijd zwart waren en zij die naar zwart veranderd zijn.
Hoewel aan het einde van de roman iedereen schijnbaar in pais en vree leeft is
overduidelijk dat de eerste zaadjes voor toekomstige onrust al gepland zijn.</p>
<p class="MsoNormal">The Last White Man lees je niet omdat Hamid zo prachtig
schrijft of zo’n goede harmonie tussen thema, structuur en taal heeft
bewerkstelligt. Nee, deze roman lees je vooral omdat Hamid zijn lezers met de
symbolische verandering keihard met hun neus op de feiten drukt: er is racisme
in deze wereld, er wordt gediscrimineerd, de politie draagt in hevige mate bij
aan deze discriminatie. Het zaadje dat hij plant voor toekomstig racisme en
discriminatie stemt niet hoopvol.</p>
<p class="MsoNormal">Hamid laat echter ook zien dat in een wereld vol met racisme
en discriminatie persoonlijke contacten het leven beduidend beter kunnen maken.
De manier waarop Anders’ vader probeert voor zijn zoon op te komen is bijna
vertederend, de ontluikende liefde tussen Anders en Oona prachtig. De wijze
waarop hun dochter haar oma liefdevol terecht wijst ontroerend.</p>
<p class="MsoNormal">The Last White Man is geen gemakkelijke roman. Daarvoor is
het thema te ongemakkelijk. Het is wel een roman die door het unieke
perspectief de vinger legt op de fouten in onze maatschappij. Nu maar hopen het
The Last White Man één van die romans is die een bijdrage kan leveren aan het
proces om die fouten langzaam maar zeker te herstellen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2EiwVzy8nh37zzh_UMACJozZFmkcNElwp_vbpopgng7Gx6rYtIn0WPzeubkXMbGw1C5v8pYdmpCmt6qQY4Nd-oBRMyuacecRCRnqsd9Ljw_s0bkJ4DiVG4FvL5j4n4aWlZGbBEgQUXo4fLSGZjUS31bvDoyWdLdTGpTn9lgtQ5pHB3w4B7EXfGPCvsA/s281/Last.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="281" data-original-width="180" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2EiwVzy8nh37zzh_UMACJozZFmkcNElwp_vbpopgng7Gx6rYtIn0WPzeubkXMbGw1C5v8pYdmpCmt6qQY4Nd-oBRMyuacecRCRnqsd9Ljw_s0bkJ4DiVG4FvL5j4n4aWlZGbBEgQUXo4fLSGZjUS31bvDoyWdLdTGpTn9lgtQ5pHB3w4B7EXfGPCvsA/s1600/Last.png" width="180" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-15994966975118014682023-01-08T11:40:00.001+01:002023-01-08T11:40:00.212+01:00Caleb Azumah Nelson || Open Water<p>Caleb Azumah Nelson heeft een roman geschreven die imponeert.
Open Water begint als een bijna lyrische tekst over een opbloeiende liefde,
maar verandert gaandeweg in een aanklacht tegen de wereld waarin deze liefde
had moeten kunnen opbloeien. </p>
<p class="MsoNormal">Twee jonge mensen ontmoeten en vallen voor elkaar. Omdat zij
net uit een relatie komt met één van zijn vrienden houden ze het eerst bij
vriendschap, daarna volgt onvermijdelijk een relatie. Hij probeert een carrière
op te bouwen als fotograaf, zij danst.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Allebei hebben ze met dank aan een beurs een opleiding op een
privéschool gevolgd, allebei hebben ze te maken gehad met racisme en
discriminatie.</p>
<p class="MsoNormal">Nelson beschrijft hun ontluikende liefde in een prachtige
stijl: lyrisch in bewoording, Open Water lijkt af en toe meer op de lange
epische gedichten van enkele eeuwen geleden dan op een roman. Opmerkelijk is
ook zijn keuze voor een opvallende verteller. De roman is duidelijk geschreven
vanuit het perspectief van de mannelijke hoofdpersoon maar wordt verteld door
een alwetende verteller die consequent ‘jij’ gebruikt. Een persoonlijk verhaal
van één persoon wordt daardoor net iets meer op afstand geplaatst, net iets
universeler.</p>
<p class="MsoNormal">Nelson geeft geen namen: de twee hoofdpersonen blijven ‘jij
en zij’.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ook dit bewerkstelligt dat de
roman aan de ene kant een ultrapersoonlijke vertelling wordt met aan de andere
kant een veelbetekenende universele laag. Eén ding is wel meteen duidelijk:
beide hoofdpersonen zijn zwart. Muziek is een verbindende factor in hun leven.
Door samen oortjes te delen maar ook in clubs waar ze uren achter elkaar
dansen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Allebei genieten ze van rappers
als Isaiah Rashad, Kendrick Lamar. Zwarte mannen met scherpe, harde teksten
waarin veel kritiek op de maatschappij blijkt*. Een significante keuze van
Nelson.</p>
<p class="MsoNormal">Op een gegeven ogenblik maakt de ontluikende liefde plaats
voor de factoren die de liefde in de weg staan. Dan blijkt met name de
mannelijke hoofdpersoon getekend door racistische incidenten. Incidenten die
hem nu verhinderen om zich open te stellen voor zijn vriendin. Hij durft zijn
echte gevoelens met haar niet te delen, vlucht letterlijk uit haar leven.
Nelson beschrijft deze incidenten dan, laat zien hoe ze het leven van zijn
hoofdpersoon hebben beïnvloed. De roman verandert dan van lyrisch naar een
felle, verdomd goed geschreven aanklacht.</p>
<p class="MsoNormal">Juist omdat Nelson de ontluikende liefde zo mooi beschreven
heeft, zo prachtig heeft omschreven welke gevoelens twee mensen voor elkaar
koesteren, viel de aanklacht rauw op mijn dak. Ik heb ook nog steeds het idee
dat ik die nog een keer moet herlezen om echt te vatten wat er staat. Kort
samengevat: een zwarte knul in Engeland krijgt te maken met consequente
intimidatie door de politie, wordt consequent vijandig benaderd, krijgt te vaak
te maken met geweld. Zoals gezegd, geen gemakkelijke boodschap maar helaas nog
steeds realiteit.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>
<p class="MsoNormal">Nelson bewijst dan wederom zijn kracht als schrijver door
een soepele overgang te maken van aanklacht naar de toekomst van zijn twee
hoofdpersonen. Of ze ooit weer samen komen is de vraag, dat ‘jij’ zijn
ervaringen met racisme en discriminatie benut voor zijn kunst, muziek en
fotografie, is hoopgevend. De boodschap blijft echter overweldigend.</p>
<p class="MsoNormal">Nelson heeft een overweldigend debuut geschreven. Hij
bewijst met Open Water dat hij in staat is lyrisch over liefde te schrijven en
tegelijkertijd een vlammende aanklacht tegen onrecht. Hij is daarmee niet
alleen een uitstekende auteur maar ook de stem van (jonge) mannen die
stelselmatig worden geconfronteerd met racisme en discriminatie.</p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBPj2p50f751_Nx8q1Onz1L-yHRJBj_GkTeOHPA7cXDnIWqDK-SCG7rKirFPrFPjfMvDinLdZU28MgoGqwT2fRGVLzxPtC-6tN4N_Fk0fQM0DTpe3HYedkZnLpbP-LsmZUC0JID9SWQHXYirX0i1c3JLe4S08-ABbCS4kC4t4fs2YdVbphs2iTA9xjWQ/s409/Open%20Water.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="409" data-original-width="255" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBPj2p50f751_Nx8q1Onz1L-yHRJBj_GkTeOHPA7cXDnIWqDK-SCG7rKirFPrFPjfMvDinLdZU28MgoGqwT2fRGVLzxPtC-6tN4N_Fk0fQM0DTpe3HYedkZnLpbP-LsmZUC0JID9SWQHXYirX0i1c3JLe4S08-ABbCS4kC4t4fs2YdVbphs2iTA9xjWQ/s320/Open%20Water.jpg" width="200" /></a></div><br /> <p></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p><br /></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">* <a href="https://www.youtube.com/watch?v=NTJNaR_hPXQ" target="_blank">Park by Isaiah Rashad</a></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 18.0pt;"><span lang="EN-US" style="color: #202124; font-family: "Arial",sans-serif; font-size: 16.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Isaiah Rashad - Park<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 15.0pt;"><span lang="EN-US" style="color: #202124; font-family: "Arial",sans-serif; font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Mama I knew I was 'bout it<br />
Way before venue was crowded<br />
Way before Kevin pulled up with that Reverend<br />
I told him to level, go fuck on the feelings<br />
Don't nut on her face<br />
Trust me I feel like the man<br />
Trust me I feel like the Wop, rock<br />
You can depend on the stock, watch<br />
Bitch I got ten in the pot, crock<br />
All of my limits could die<br />
All of y'all niggas<br />
All of my limits could die<br />
Look at you timid as fuck<br />
And you holding me up<br />
And I'm trying to be Nicki Minaj<br />
Rich as a bitch in the drop<br />
Rich as a bitch, rich as my bitch on the side<br />
Hoe I got more than you know, hoe I got<br />
Look, watch, spill out your soul in the closet<br />
Don't question your passion<br />
We flipped that reefer we couldn't be ashing<br />
They got me so high that I look like I'm passive<br />
Bitch, don't you know who you asking?<br />
Bitch have you tutored the pastor?<br />
I know the root and the master<br />
I know the coupe was a casket<br />
I had that bitch looking like all the shit that I'm writing<br />
That shit was so good that I passed it<br />
Bust that shit straight out the plastic<br />
Bitch I ain't good bitch I'm crafty<br />
I want to piss on a rapper<br />
I just got hookers and pampers<br />
Niggas line up when I practice<br />
I'm not a savage, I don't do shit just to do it<br />
This going precise as we planned it<br />
I'm just a bandit, plus I'm as sharp as a tack or a guillotine right at your
family<br />
Keep it so candid, knock ya like she said some candy<br />
You down for this shit? Are you Brandy?<br />
Find a mechanic, tell 'em I pay 'em in fabric<br />
3500 in traffic<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 15.0pt;"><span lang="EN-US" style="color: #202124; font-family: "Arial",sans-serif; font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Nigga I'm savvy<br />
I look more Cuban than Maverick, the metal, the tube of the handle<br />
Nigga I'm savvy, wait (hey)<br />
Wait, look, nigga I'm savvy<br />
I look more Cuban than Maverick, the metal, the tube of the handle<br />
Nigga I'm savvy<br />
I look more Cuban than Maverick, the metal, the tube of the handle<br />
Nigga I'm swagging<br />
Bitch I might shoot at your Camry<br />
Bitch I might shoot at your camera<br />
Nigga what's happening?<br />
Niggas won't piss on your grave<br />
Bitch I might piss on your family<br />
Nigga what's happening?<br />
Bitch I might shoot at your camera<br />
Bitch I might shoot at your<br />
Nigga what's happening?<br />
I look more Cuban than Maverick, the metal, the tube of the handle<br />
Nigga I'm savvy<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 15.0pt;"><span lang="EN-US" style="color: #202124; font-family: "Arial",sans-serif; font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Back-back, to the back-back, to the frozens and the BB's<br />
Way before ya, way before ya thought I told ya<br />
It's alot on the line<br />
These hoes wanna ride on the line<br />
These hoes ain't no bible of mine<br />
Back-back, to the back-back, to the frozens and the BB's<br />
If sixteen ain't enough<br />
I could swing it twenty-five<br />
I could tell ya how to go<br />
I could tell you where to ride<br />
I could tell you where the—<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-17766575829291050302023-01-01T13:00:00.001+01:002023-01-01T13:00:00.198+01:00Een terugblik en een Goed Voornemen<p>2022 begon met een verrassing en een hoogtepunt. Crossroads verraste me volledig. Eerdere Frantzen' romans konden me niet echt bekoren, deze heeft er eindelijk voor gezorgd dat ik misschien een fan word. Ik zie uit naar het vervolg. Claire Keegan's Small Things Like These is mijn hoogtepunt, ik vind het nog steeds jammer dat ze er de Booker Prize niet voor gewonnen heeft. </p><p>Hanya Yanagihara was de tweede die me verraste. I vond A Little Life ronduit vreselijk, ik was ervan overtuigd dat Yanagihara een middelmatige schrijfster was. To Paradise overtuigde me van het tegendeel: zij is een zeer getalenteerde auteur. Ik vond To Paradise prachtig. </p><!-- wp:paragraph -->
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p>Sarah Hall schreef een intrigerende roman waarin zij naadloos het dagelijkse leven van een beeldhouwster combineerde met haar verleden. Ondertussen een troosteloos beeld schetsend van een wereld die ten onder gaat aan een akelig virus. Doireann Ní Ghiofra overviel me volkomen met haar A Ghost in the Throat. Een roman die het dagelijkse leven van een moeder probleemloos vermengde met de zoektocht naar een vrouwelijke dichter uit het verleden. </p><p>The Water Dancer stond al lang te wachten op mijn 'te lezen boeken'-plank. Ik was blijkbaar bang dat Ta-Nehisi Coates' roman over slaverij toegevoegd kon worden aan de rij middelmatige romans met boodschap. Dat bleek een vergissing. Coates slaagde er uitstekend in om een krachtige boodschap te verwerken in een prachtige, literaire roman. </p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p>Het spreekt voor zich dat ik de romans van Elizabeth Strout en Ali Smith natuurlijk goed vond, geen verrassing daar. En dat geldt voor een groot aantal van de romans die ik dit jaar gelezen heb. Tot mijn grote blijdschap kan ik constateren dat ik in 2022 eigenlijk heel weinig slechte romans gelezen heb. Hopelijk geldt dat voor 2023 ook. Er staan al weer aardig wat romans op die plank, Lessons van Ian McEwan wacht al geruime tijd. Ik vermoed dat ik bang ben dat de roman geen typische McEwan topper is. Mijn goede voornemen voor 2023: zo meteen starten met Lessons. </p><p>Ik wens iedereen een goed boekenjaar toe. </p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><br /></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p>http://booksandliliane.blogspot.com/2022/01/jonathan-franzen-crossroads.html</p><p>http://booksandliliane.blogspot.com/2022/01/claire-keegan-small-things-like-these.html</p><p>http://booksandliliane.blogspot.com/2022/03/hanya-yanagihara-to-paradise.html</p><p>http://booksandliliane.blogspot.com/2022/07/sarah-hall-burntcoat.html</p><p>http://booksandliliane.blogspot.com/2022/07/doireann-ni-ghriofa-ghost-in-throat.html</p><p>http://booksandliliane.blogspot.com/2022/08/ta-nehisi-coates-water-dancer_01382967384.html</p><p><br /></p><p><br /></p>
<!-- /wp:paragraph -->BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-72018288429103724332022-12-25T14:19:00.001+01:002022-12-25T14:19:00.208+01:00Fijne Feestdagen!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU6ArXm-3O7kbp8QpjRQckKNDIIzGRSKTRhk3GbuIU9El0mMiKb6Kajck68o8_jyXNFmzWQe1wJuEOBcImgMfWcbkwlfYhR0NOOrXPIJv-YoXDO-07T61UPPjid33Lg2ABg6ZaUXGUINew1hTBzLdb2FBipQuctg2T45VZBmvMHcCuoq4kpZgSjQT4Zg/s4640/Kerstgroet%20BooksandLiliane%20ned.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3472" data-original-width="4640" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU6ArXm-3O7kbp8QpjRQckKNDIIzGRSKTRhk3GbuIU9El0mMiKb6Kajck68o8_jyXNFmzWQe1wJuEOBcImgMfWcbkwlfYhR0NOOrXPIJv-YoXDO-07T61UPPjid33Lg2ABg6ZaUXGUINew1hTBzLdb2FBipQuctg2T45VZBmvMHcCuoq4kpZgSjQT4Zg/w602-h450/Kerstgroet%20BooksandLiliane%20ned.jpg" width="602" /></a></div><br /> <p></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-86920660724099046712022-12-24T14:19:00.000+01:002022-12-24T14:19:08.444+01:00Elizabeth Strout || Lucy by the Sea<p>Sommige mensen zullen Lucy Barton al kennen uit eerdere
romans van Strout. In deze vierde roman over schrijfster Lucy neemt Strout ons
mee naar een wereld die al bekend is uit de eerdere romans maar dit keer in een
context die die hele wereld in 2020 overviel: Covid 19.</p>
<p class="MsoNormal">Lucy’s ex William is al snel doordrongen van het feit dat
Covid 19 niet zo maar een griepje is maar een virus dat een spoor van dood
achter zich zal laten. Hij dwingt Lucy die het allemaal nog niet zo vat om haar
appartement in New York te verlaten en met hem hun intrek te nemen in een huis
in een klein dorp ergens aan de zee. Lucy snapt pas langzaam dat haar wereld definitief
verandert; zij gaat mokkend en tegenstribbelend met ex William mee.</p>
<p class="MsoNormal">Gebeurt er veel in Lucy by the Sea? Nee, bepaald niet. Of
het moet de desastreuze zegetocht van Covid 19 door onze wereld zijn. Strout
hoeft de beelden niet tot in detail te beschrijven; enkele woorden voldoen om
die beelden die op ons netvlies gegrift staan weer tevoorschijn te toveren
Gebeurt er veel in het leven van Lucy? Dat wel. Nieuwe vriendschappen ontstaan,
oude relaties blijken levensvatbaarder dan ooit gedacht, familieleden maken
allemaal hun eigen ontwikkelingen door.</p>
<p class="MsoNormal">Strout is geen schrijfster van het grote gebaar. Zij is
degene die met prachtige formuleringen ons steeds meer verteld over een vrouw
die haar vaste lezers inmiddels dierbaar geworden is. Feiten uit Lucy’s vroegere
leven worden aangevuld, nieuwe zaken worden toegevoegd. Lucy ondertussen blijft
die persoon wier mate van naïviteit blijft fascineren.</p>
<p class="MsoNormal">Lucy’s verhaal kabbelt door maar dient ondertussen ook om
subtiel commentaar op de wereld te geven. Het feit dat William en Lucy in
eerste instantie bepaald niet welkom werden geheten door de op hun eigen
gezelschap gestelde dorpelingen, het feit dat Lucy’s zus steeds meer in de ban
komt van een christelijke sekte die niets van vaccins wil weten, de vrouw die
Lucy ontmoet bij de Voedselbank met wie Lucy maar niet in gesprek gaat over ene
Donald Trump, de schoonouders van hun dochter die geen afstand willen houden
van hun kinderen …</p>
<p class="MsoNormal">De wereld die Strout bouwt rondom Lucy is een wereld waarin
normale dingen belangrijk zijn, waarin liefde en vriendschap tellen. Lucy
bewoont deze wereld op haar manier. Zij is niet iemand die haar liefde en
vriendschap snel weggeeft, ze is naar veel mensen ronduit afstandelijk. Het
maakt haar herkenbaar en menselijk. Net zo als haar zorgen over William, haar
dochters en haar andere geliefden; net als haar verdriet voor haar overleden
echtgenoot David. Lucy is weliswaar een<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>beroemde schrijfster, ze is vooral een mens getekend door haar jeugd en
haar leven.</p>
<p class="MsoNormal">Strout schrijft kleine, subtiele romans die desondanks
treffend onze wereld beschrijven. Haar hoofdpersonen sluit jij misschien niet
meteen in je hart, ze blijven er wel hangen – heel lang. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifGw165j0F4y8uFiI5fvCd18g29bs1ws87FaQCEyqpoOkyLgC4DGvTKvMjdJGB1ko5Gr3r9FOoegKz0s68DjatPNEiDsdj2Ji91D5awTnpj1h9l3SwjEcVmkMJk8DE_5Vctr1_1T2j71pfPgPYLwpxfqJemh4KnMgo8jnyvDz_b39NcSYOLi2uw8Yrgw/s256/Lucy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="256" data-original-width="197" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifGw165j0F4y8uFiI5fvCd18g29bs1ws87FaQCEyqpoOkyLgC4DGvTKvMjdJGB1ko5Gr3r9FOoegKz0s68DjatPNEiDsdj2Ji91D5awTnpj1h9l3SwjEcVmkMJk8DE_5Vctr1_1T2j71pfPgPYLwpxfqJemh4KnMgo8jnyvDz_b39NcSYOLi2uw8Yrgw/s1600/Lucy.jpg" width="197" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-49681104676012564642022-12-18T12:51:00.002+01:002022-12-18T12:51:00.201+01:00 Magha Majumdar || A Burning<p>Wanneer hoofdpersoon Jivan na een aanslag op een trein een ietwat domme opmerking plaatst op Facebook, belandt zij als hoofdverdachte van een terreuraanslag in de cel. Wat volgt is een roman waarin corruptie en eigen belang een hoofdrol spelen. </p><p>Jivan is een naïef meisje; de dochter van arme ouders die de kans heeft gehad haar schooldiploma te behalen en met dat diploma op zak een baan die haar een beter vooruitzicht biedt. Ze is ook een meisje met dromen: genoeg geld, een nog betere baan, een mooier huis voor haar ouders. Het is ook aan alle kanten duidelijk dat ze geen idee heeft hoe de wereld in elkaar steekt. Zij is het perfecte slachtoffer om de terreuraanslag in de schoenen te schuiven. </p><p>A Burning speelt in India en schetst een inktzwart beeld van de corruptie in dat land. Vriendjes op hoge positie, de juiste connecties maar ook bereid zijn je eigen integriteit opzij te schuiven op zoek naar een betere toekomst. Wanneer Jivan haar hoop vestigt op positieve getuigenissen van haar vroegere gymleraar PT Sir en Lovely, de ‘Hijra’ aan wie ze Engelse les geeft, blijkt uiteindelijk dat hun eigen toekomst belangrijker is dan de onschuld van Jivan.</p><p>PT Sir blijkt al snel bereid de waarheid geweld aan te doen. Zo getuigt hij regelmatig in rechtszaken om de partijleider van zijn favoriete partij een plezier te doen. Ergens merkt hij zelf op dat het toch moet opvallen dat hij regelmatig getuige is van misdrijven maar nee, zijn getuigenissen helpen om vele mensen te veroordelen. Het wordt nergens gezegd maar het is duidelijk dat de verdachten de partij niet gunstig gezind zijn. PT Sir blijkt al snel nergens voor terug te deinzen, Jivan heeft geen schijn van kans. </p><p>Lovely is een Hijra. De Hijra zijn transgenders die al bedelend de kost verdienen. Zij worden bijvoorbeeld ingehuurd voor bruiloften als een soortement bezwering. Lovely houdt van acteren, zij volgt lessen en probeert samen met Jivan aan haar Engels te werken. Haar getuigenis in de rechtbank is dermate passioneel dat deze voor haar een weg naar een carrière in de filmwereld opent. Om dan keihard aan te lopen tegen de vraag of het voor haar gunstig is om Jivan te blijven steunen**.</p><p>Majumdar blijft hangen in prototypes. Jivan, hoe lief dan ook, blijft een stereotype. Haar naïviteit, haar vasthoudende optimisme maken dat ze op geen enkele manier reflecteert en kan snappen hoe zij misbruikt wordt. PT Sir en Lovely ontsnappen nooit aan stereotype. Lovely leek nog even de goede kant op te gaan, maar nee, ook zij – ondanks haar afwijkende positie – voldoet uiteindelijk aan de stereotypes. </p><p>A Burning schetst een ontluisterend beeld van de Indiase maatschappij. Helaas voor Majumdar is zij er niet in geslaagd haar roman naar een hoger niveau te tillen. Het beeld dat zij schetst is te zwart-wit, haar taalgebruik te weinig inspirerend. De verwijzingen naar het gevaar van social media of haar gebruik van de Hijra als afwijkende groep in de maatschappij pakt zij onvoldoende door. Het feit dat ik de 300 pagina’s tellende roman moeiteloos in een dagje uitlas, zegt genoeg. Ik begon me op een gegeven ogenblik zelfs te storen aan de van dik hout zaagt men planken stijl. </p><p>Jivan had een betere chroniqueur verdient. Majumdar heeft een aardige roman geschreven die een onthutsend beeld schetst maar de verhaallijn is te dun, te zwart-wit om echt indruk te maken. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY5H8K9cGfiSJqbIpQQGCKY3DG310X_PSwd3gdG_xQJVPSr50Vetk5bbiMe1to2Qccg28Rad3pWYOAX9ITBUEvrQEBsSMxv3TJkhGzoq4Pot-0AE4asjA-adKnGI0DyvJtZIeik-69ukgUfoZ-um3hrAnLFsUJBxO4XMAgD9EDoZ7Eyg8ekHD-pBURJQ/s120/Burning.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="120" data-original-width="79" height="120" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY5H8K9cGfiSJqbIpQQGCKY3DG310X_PSwd3gdG_xQJVPSr50Vetk5bbiMe1to2Qccg28Rad3pWYOAX9ITBUEvrQEBsSMxv3TJkhGzoq4Pot-0AE4asjA-adKnGI0DyvJtZIeik-69ukgUfoZ-um3hrAnLFsUJBxO4XMAgD9EDoZ7Eyg8ekHD-pBURJQ/s1600/Burning.jpg" width="79" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p>* Voor een goede beschrijving van Hijra: </p><p><a href="https://rpl.hds.harvard.edu/religion-context/case-studies/gender/third-gender-and-hijras" target="_blank">https://rpl.hds.harvard.edu/religion-context/case-studies/gender/third-gender-and-hijras</a><br /></p><p>** ik gebruik ‘haar’ omdat in de roman duidelijk is dat Lovely kiest voor een leven als vrouw</p><div><br /></div>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-18036882819586257382022-12-11T12:30:00.001+01:002022-12-11T12:30:00.212+01:00 Bonnie Garmus || Lessons in Chemistry<p><i>Sorry, ik moet af en toe wat weggeven over de inhoud</i></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Lessons in Chemistry was een hit in 2022 en terecht. Ik heb
me kostelijk geamuseerd met de belevenissen van scheikundige Elizabeth die in
de jaren 50-60 in een totaal vrouwonvriendelijke wereld een plek moet zien te
veroveren. Vanuit literair oogpunt valt er van alles en nog wat aan te merken
op de roman, maar oh, je zou toch willen dat elke puber, mannelijk en
vrouwelijk, de roman leest en daardoor snapt wat er nog steeds mis is met
man-vrouwverhoudingen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Elizabeth is een briljante scheikundige. Dat zij die
waardering niet krijgt, ligt niet aan haar maar aan de wereld om haar heen. Ze
heeft niet kunnen promoveren, omdat het de universiteit beter uitkwam haar weg
te sturen dan de hoofddocent die haar had verkracht en die toevallig te veel
aanzien had (en daarmee sponsoren binnenhaalde). Op de universiteit waar ze
desondanks aangenomen wordt, krijgt ze alleen maar tegenwerking van de
hoofddocent. Hij snapt in eerste instantie doodeenvoudig niet waar ze mee bezig
is en tegen de tijd dat hij het wel snapt, pikt hij haar werk gewoon in. Nadat
hij haar eerst, met dank aan een vrouwelijke P&O-er ontslagen heeft.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">In dit geval omdat Elizabeth een dubbele doodzonde heeft
begaan: ze woont ongetrouwd samen met een briljante scheikundige die
baanbrekend werk verricht, weigert met hem te trouwen en blijft bij zijn
onverwachte overlijden zwanger en daardoor werkloos achter. Wanneer ze
toevallig wordt ontdekt en een kookprogramma mag gaan presenteren op een totaal
onmogelijk tijdstip (einde van de middag wanneer alle potentieel kokende
moeders kapot op de bank hangen) blijkt haar show een enorme hit. Niet omdat ze
gracieus ronddartelt over het scherm en lieflijk de gesponsorde producten
aanprijst maar omdat ze het tegendeel doet: ze blijft zichzelf en neemt haar
vrouwelijke kijkers serieus.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het zal niemand verbazen dat de baas van het tv-station zich
gruwelijk aan deze onvrouwelijke persoon ergert en haar liever nog gisteren dan
vandaag ziet vertrekken, nadat hij haar natuurlijk eerst even tegen haar zin
wil laten kennis maken met een echte man. Hij gaat aan zijn trekken thuiskomen,
met Elizabeth spot je niet. Daar is zij te rechtlijnig voor, te veel haar eigen
persoon. Zo voedt zij ook dochter Mad (nee, geen afkorting van Madeleine maar
een vergissing bij het noteren van de naam) op alsof het meisje al een
volwassene is. Geen kinderboeken voor Mad maar volwassen literatuur, geen
betutteling maar erkenning van het feit dat Mad net als haar ouders
superintelligent is.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Lichtelijk overdreven allemaal en wel heel erg zwart-wit? Absoluut!
Maar gut, wat schrijft Garmus het allemaal aanstekelijk op en hoe aantrekkelijk
maakt ze haar hoofpersonen wel niet. Of juist niet. Dat bepaalde personages
zelfs van hun fouten leren en de kans krijgen ze te herstellen verhoogt de pret
alleen nog maar. De scene waarin sponsor, voormalig P&O-er en onze Elizabeth
samen aan de hoofddocent uitleggen waarom hij nu ontslagen wordt, is waarlijk
briljant. Ik vrees dat medereizigers mij regelmatig hardop hoorden lachen.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Lichtelijk overdreven dus en bepaald zwart-wit maar helaas
nog steeds de werkelijkheid. In de week dat ik dit blog schrijf, zijn net twee
universitaire docenten ontslagen in verband met ongewenst gedrag (de één noemde
het geloof ik ouderwets gedrag, net alsof het vroeger wel door de beugel kon). En
wat te zeggen van vrouwen die afgerekend worden op dominant gedrag? Geldt dat
voor mannen ook of zien wij dergelijk gedrag bij mannen nog altijd als
natuurlijk terwijl we het bij vrouwen afkeuren? <span lang="EN-US">Zegt u het maar!</span></p>
<p class="MsoNormal">Oftewel, Garmus heeft een kostelijke roman geschreven waarin
onder de humor een flinke lading maatschappij kritiek verstopt zit. Misschien
dat die humor in dit geval jonge lezers over de streep kan trekken. Een
tiktokje op Booktok doen ter promotie van Lessons in Chemistry wellicht?<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRmXsEe_r8Icai0GpSvgyEKrIpmQax1M2bXoKKBu43NOyBHoIRURU6vyHLhGrn-P1lkTzgVMc5DgbeX6Spk8G89sg7X8P5398FUl1jGHk5HIchakwQuhUzk0UeMF__CbBioNEiPhnsiFwUVBEJszgFNgUIBOXKPLVrx14g2gUHW4pokYuxnFiupqX9kA/s120/Lessons%20Chemistry.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="120" data-original-width="75" height="145" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRmXsEe_r8Icai0GpSvgyEKrIpmQax1M2bXoKKBu43NOyBHoIRURU6vyHLhGrn-P1lkTzgVMc5DgbeX6Spk8G89sg7X8P5398FUl1jGHk5HIchakwQuhUzk0UeMF__CbBioNEiPhnsiFwUVBEJszgFNgUIBOXKPLVrx14g2gUHW4pokYuxnFiupqX9kA/w91-h145/Lessons%20Chemistry.jpg" width="91" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-64629177772219657442022-12-04T17:02:00.000+01:002022-12-04T17:02:20.040+01:00Douglas Stuart || Young Mungo<p>Blijkbaar is het op bepaalde Britse universiteiten al de
gewoonte om de tere zieltjes van studenten literatuur te beschermen tegen de
inhoud van bepaalde romans. ‘Wees voorzichtig, Austen en Brontes schrijven
vrouwonvriendelijk! Wees voorzichtig, Shakespeare is racistisch en
seksistisch!”. Ik vrees voor Douglas Stuart dat Young Mungo zoveel
waarschuwingen krijgt dat de tere zieltjes er niet eens aan beginnen. En om
heel eerlijk te zijn, dat snap ik dan ook nog.</p>
<p class="MsoNormal">Young Mungo kan vrij gemakkelijk worden samengevat: Mungo is
een puber die zijn ontluikende gevoelens voor hetzelfde geslacht begint te
ontdekken. Helaas voor hem groeit hij op in een achterbuurt van Glasgow in de
jaren tachtig van de vorige eeuw waarin geen ruimte is voor dat soort
gevoelens. Een man is een man is een man en voor de rest geen onzin, of wil je
soms een pak slaag krijgen? Mungo krijgt dat pak slaag niet maar wordt door
zijn moeder Mo-Maw wel zonder blikken of blozen meegestuurd met twee mannen die
zij vaag kent van AA om samen te gaan vissen. Iedereen snapt dat dit vragen om
problemen is. </p>
<p class="MsoNormal">De roman start met Mungo die vertrekt met de twee mannen en
eindigt met Mungo die alleen weer terugkeert naar Glasgow. In de tussenliggende
hoofdstukken vertelt Stuart hoe eea zo gekomen is en schetst hij vooral een
ontluisterend beeld van de wijk waar Mungo opgroeit. Een volksbuurt waarin
werkloosheid is toegeslagen met dank aan ene mevrouw Thatcher en waar jongeren
zonder enig perspectief opgroeien. Agressie is de gebruikelijke taal; op jonge
leeftijd leren kinderen al dat zij de keuze hebben tussen slaan of geslagen
worden. Degene die afwijkt wordt beschimpt en belachelijk gemaakt.</p>
<p class="MsoNormal">Mungo is een gevoelige knul; hij past totaal niet in de
wereld waarin hij opgroeit. Het trieste is dat hij helaas ook niet in staat
lijkt een uitweg te zien. Hij ziet alleen maar het pad dat grote broer Hamish
heeft uitgezet (drugs, gangs en geweld) en snapt niet dat goede resultaten op
school hem beter zouden helpen. Ook wanneer hij James ontmoet, een katholieke buurjongen,
en de twee langzaam maar zeker gevoelens ontwikkelen voor elkaar is Mungo niet
in staat te kiezen voor deze gevoelens.</p>
<p class="MsoNormal">Stuart heeft een redelijk zwart-wit verhaal geschreven met
hoofdpersonen die dicht tegen prototypes aanschurken. Zo heeft Hamish weinig
uitleg nodig: werkloos, drugs, op zijn 18<sup>e</sup> al vader, vechten,
neerkijken of iedereen die anders is. Hij kijkt dus ook neer op zus Jodie die
wel degelijk haar best doet op school en daardoor naar de universiteit
kan.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>En ontmoedigt Mungo om deze route
te volgen: een echte man heeft maar één keuze. De onderbuurman, homo, single en
zwaar gepest in de buurt, is een ander soort prototype: de man met het hart op
de juiste plek die juist doet wanneer dat nodig is en anderen helpt, maar zich
ondertussen wel verschuilt in zijn huisje uit angst voor ...</p>
<p class="MsoNormal">Mungo’s wereld is eentje van armoede, geweld en
verwaarlozing. Het is ook een wereld van wanhoop over keuzes die voor mensen
gemaakt zijn. Vrouwenmishandeling is aan de orde van de dag; één van de mooiste
scenes in de roman is die waarin de bovenbuurvrouw voor de zoveelste keer door
haar echtgenoot in elkaar geslagen is en waarin zij uitlegt aan Mungo en Jodie
dat zij hem begrijpt, dat zij snapt dat zijn wereld in elkaar gestort is door
zijn werkloosheid. En die fijntjes aan broer en zus meedeelt dat zij toch
zouden moeten begrijpen dat je kunt blijven houden van iemand die je slaat, die
je verwaarloost.</p>
<p class="MsoNormal">Die wereld van armoede, geweld en verwaarlozing wordt door
Stuart rucksichtslos beschreven. Ik weet niet wat erger was: de expliciete
beschrijvingen van geweld of wat er tussen de regels doorsijpelde? De zware
verwaarlozing door Mungo’s moeder, haar egoïsme, de totaal stupide besluiten
die zij neemt? De totaal verziekte kijk op de wereld van Hamish die ook zelf
meegesleurd is in een spiraal van geweld en criminaliteit? De vader van James
die zijn puberzoon weken achter elkaar alleen thuis laat zodat hij geld kan
verdienen op een booreiland? Maar hem ondertussen wel in elkaar ramt omdat hij
niet op meisjes valt?</p>
<p class="MsoNormal">De wereld van Mungo is schokkend. Stuart ramt deze wereld
bij zijn lezers erin, zonder enig mededogen. Alleen de onderbuurman en
bovenbuurvrouw zijn lichtpuntjes in deze inktzwarte van alcohol, drugs en
geweld doordrenkte wereld. De lezer moet tot aan de allerlaatste bladzijdes
wachten om enige menselijkheid van Mo-Maw en Hamish te verwachten. Ik ben
persoonlijk blij dat Stuart eindigt met een open einde: hij laat aan Mungo de
keuze tussen de wereld die hij kent of eentje die hem nieuwe mogelijkheden
biedt.</p>
<p class="MsoNormal">Young Mungo is een roman die een inktzwart beeld schetst van
een keiharde wereld. Ik heb de roman meerdere malen met een kreet van afschuw
weggelegd en dichtgeslagen. Stuart is duidelijk op zijn best wanneer hij een
dergelijke wereld schets. Of de lezer daar altijd van gelukkig van wordt is een
tweede. Wees gewaarschuwd. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5KLXoQrklogsnUmAZKxUd-krKyHraMp9fgNlXafyXPof0vvP1nL1xwpYSpHyxv3kRspxvcWYJMSJVLcaUjI6pupKZAdJyKUtyyY_JotHvX9viHwtZG64IRCwLY1DCaJzS2-jqpMuc3KrdugSL89G3Zs_TFVxSpotlSw6qaeUtX96VWUu8q8GpNSQt-A/s279/Young.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="279" data-original-width="181" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5KLXoQrklogsnUmAZKxUd-krKyHraMp9fgNlXafyXPof0vvP1nL1xwpYSpHyxv3kRspxvcWYJMSJVLcaUjI6pupKZAdJyKUtyyY_JotHvX9viHwtZG64IRCwLY1DCaJzS2-jqpMuc3KrdugSL89G3Zs_TFVxSpotlSw6qaeUtX96VWUu8q8GpNSQt-A/s1600/Young.jpg" width="181" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-71560436437238950962022-11-27T18:11:00.003+01:002022-11-27T18:11:52.123+01:00Ali Smith || Companion Piece<p>Mag ik heel eerlijk toegeven dat ik best wel wat moeite had
met deze Ali Smith? Ik was zoals gewoonlijk onder de indruk van haar prachtige
taalgebruik, maar wat ze nu precies wilde met Companion Piece …? Ik had de hulp van The Guardian nodig om de
roman te doorgronden. En toen vielen er wat kwartjes.</p>
<p class="MsoNormal">Companion Piece is niet voor degenen die eventjes snel een
boek willen lezen en er daarna vooral niet meer te veel mee bezig willen zijn.
Companion Piece vraagt tijdens het lezen al veel van de lezer en blijft daarna
in je hoofd hangen. Dat komt juist omdat de roman niet meteen doorgrond kan
worden. Je moet moeite doen om door te dringen in de haarvaten van de roman.</p>
<p class="MsoNormal">Het is meteen duidelijk dat de hoofdpersoon midden in
Covid-19 zit. Haar vader ligt in het ziekenhuis en het is maar de vraag of hij
het gaat overleven. Het maakt dat Sandy, onze hoofdpersoon, menselijk contact
mijdt opdat ze, wanneer dat weer kan, haar vader kan bezoeken. En dan meldt
zich Martina Pelf-Inglis, een oud studiegenote die Sandy al lang vergeten was
maar die nu van grote invloed op haar leven gaat zijn. Ze presenteert haar
namelijk met een dilemma dat heel kort samengevat bestaat uit de keuze tussen
‘curlew <span style="font-family: Wingdings; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-symbol-font-family: Wingdings;"><span style="mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Wingdings;">ó</span></span>
curfew’. Overigens heel erg benieuwd hoe de vertaler dat oplost: wulp <span style="font-family: Wingdings; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-symbol-font-family: Wingdings;"><span style="mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Wingdings;">ó</span></span> avondverbod klinkt
beduidend minder spannend.</p>
<p class="MsoNormal">In Companion Piece krijgt de wulp een andere dimensie door
toevoeging van een verhaal dat ergens in de Middeleeuwen speelt. De
hoofdpersoon uit dit verhaal, een jonge vrouw die een begiftigd smid blijkt,
wordt opgejaagd en verdreven omdat zij zich niet houdt aan de mores van het
land. Een vrouw die paarden beslaat en nog beter dan mannen ook, het moet niet
gekker worden. Tijdens haar zwerftochten ontfermt zij zich over een jonge wulp
die niet meer van haar zijde wil afwijken. De wulp wordt daarmee een symbool
voor onafhankelijkheid, voor het maken van eigen keuzes. En tja, dan krijgt dat
dilemma ‘curlew <span style="font-family: Wingdings; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-symbol-font-family: Wingdings;"><span style="mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Wingdings;">ó</span></span>
curfew’ opeens een andere dimensie.</p>
<p class="MsoNormal">En blijkt Martina te staan voor mensen die geen keuzes
willen maken, die ook in moeilijke tijden eigenlijk geen rekening willen houden
met andere mensen, bijvoorbeeld door zich te houden aan 1,5 meter afstand.
Martina hield als student al geen rekening met Sandy, als vrouw van middelbare
leeftijd doet ze dat al helemaal niet. Helaas voor Sandy krijgt deze nu ook de
complete familie van Martina erbij: moeder, dochters en echtgenoot verdrijven
haar op een gegeven ogenblik letterlijk uit haar eigen huis. Smith schakelt dan
probleemloos over naar absurdisme.</p>
<p class="MsoNormal">Martina staat ook voor de mensen die niet snappen wat er
speelt. Het is niet voor niets dat zij het dilemma ‘curlew <span style="font-family: Wingdings; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-symbol-font-family: Wingdings;"><span style="mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Wingdings;">ó</span></span> curfew’ aan Sandy voor
legt. Het is ook niet voor niets dat haar dilemma zich voordoet wanneer ze voor
haar museum een eeuwenoud, prachtig gesmeed slot ophaalt (ziet u de link met de
smid al? Bij mij duurde dat wel even.). Martina en haar gezin zijn enkel en
alleen in staat vanuit hun eigen perspectief te redeneren, abstractere
vraagstukken, vraagstukken op wereldniveau doorgronden zij niet.</p>
<p class="MsoNormal">Zoals gezegd, ik had wat hulp nodig bij het doorgronden van
de roman. Het is zelfs zo dat nu, enkele weken nadat ik de roman gelezen heb,
kwartjes eindelijk vallen. Companion Piece is geen makkelijk te verteren
brokje, de roman vraagt om tijd en reflectie. Tijdens mijn studie Engelse Taal-
en Letterkunde vond ik het niet meer dan normaal dat ik een roman twee keer
las. Vaak vielen stukjes pas bij tweede lezing op hun plaats en snapte ik wat
ik had gelezen, met een zeer bevredigende ‘aha- beleving’ als resultaat.</p>
<p class="MsoNormal">Mijn waardering voor Companion Piece bleef tijdens het lezen
nog even achterwege. Pas door na te denken over wat ik gelezen had, werd
duidelijk hoe Smith zaken aan elkaar gekoppeld had en hoe ze haar problematiek
had verstopt in ingenieus aan elkaar gelinkte verhalen. Ik vermoed dat een
tweede lezing<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>bevestigt dat Companion een
meesterwerk is.</p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxJzFvKx-sQwVwI1lsaFeAfESZr3khke1MLwpGjNZ7H70UTYxtbdY6MH2QOgaJUTH5sWZwCFaDdh5xvdJoRMTinnlLYf_EADsdiqvLqcY6NY4h5my9zERRu79U2MhrzG1T6rSwxrcXi_8qXbm1xMscWDftIzH2eMooa6-IdL_lehcQHmXGJGzTR2WedA/s225/Companion.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxJzFvKx-sQwVwI1lsaFeAfESZr3khke1MLwpGjNZ7H70UTYxtbdY6MH2QOgaJUTH5sWZwCFaDdh5xvdJoRMTinnlLYf_EADsdiqvLqcY6NY4h5my9zERRu79U2MhrzG1T6rSwxrcXi_8qXbm1xMscWDftIzH2eMooa6-IdL_lehcQHmXGJGzTR2WedA/s1600/Companion.jpg" width="225" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-67620489848639154852022-11-20T16:13:00.000+01:002022-11-20T16:13:00.768+01:00Maddie Mortimer || Maps of Our Spectacular Bodies<p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp8Fv_6XjkCTIqI-ife0Wn62MFunNWO8gHpMBs_6iV12QadPpapIpCvslc3CpN0nSOUv3m0XCaZoy50iX2TBv-OPl5KKC5DdXnTaUBXqYZwQEcOkgbOOGkAUm7v14RO6rWHdPvU44mrP-Jkggb_mK3i9mzeU9KBICZuP3J-M_7AZ_buAeuYiIbGHpSlg/s1300/Wonky%20stack%20landscape%202_hero.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="731" data-original-width="1300" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp8Fv_6XjkCTIqI-ife0Wn62MFunNWO8gHpMBs_6iV12QadPpapIpCvslc3CpN0nSOUv3m0XCaZoy50iX2TBv-OPl5KKC5DdXnTaUBXqYZwQEcOkgbOOGkAUm7v14RO6rWHdPvU44mrP-Jkggb_mK3i9mzeU9KBICZuP3J-M_7AZ_buAeuYiIbGHpSlg/s320/Wonky%20stack%20landscape%202_hero.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Booker Prize Longlist 2022</span></td></tr></tbody></table><br /></p><p class="MsoNormal">Maddie Mortimer heeft een indringende roman geschreven. Het
onderwerp, terminale kanker, zal nooit licht zijn. De wijze waarop Mortimer
heeft verwoord hoe kanker toeslaat is uitzonderlijk. Het sterfproces van
hoofdpersoon Lia biedt Mortimer daarnaast de mogelijkheid om haar te laten
terugkijken op essentiële momenten in haar leven.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Mortimer laat ‘de kanker’ aan het woord. Alle vet afgedrukte
tekst, komt uit de mond van de kankercellen. Zij beschrijven hun aankomst, hun
zegetocht, hun gevecht tegen ‘red’, de ultieme chemokuur die Lia krijgt en hun
overwinning. ‘Kanker’ geeft ook commentaar op de persoon Lia, op de mensen om
haar heen. Omdat ‘kanker’ natuurlijk onlosmakelijk met de persoon Lia verbonden
is, ontkom je niet aan de indruk dat haar onderbewustzijn op deze manier
commentaar geeft op de mensen om haar heen, op haar leven.</p>
<p class="MsoNormal">Naarmate de roman vordert, vloeien Lia en ‘kanker’ in elkaar
over. Een fysiek proces, de groei van hersentumoren en het effect van morfine,
krijgt zo een heel andere lading. Mens en ziekte zijn één, kunnen niet van
elkaar gescheiden worden. Dit wordt nog benadrukt door het spel met typografie:
woorden dansen soms letterlijk over de pagina, zijn op afwijkende manier gezet.
Omdat er maar weinig lange hoofdstukken voorkomen in Maps, meestal beperkt
Mortimer zich tot korte alinea’s of zelfs enkele zinnen, benadrukken typografie
en de lengte van teksten het ziekteproces.</p>
<p class="MsoNormal">Lia en haar familie en vrienden komen ook aan het woord, in
cursief. Soms heel kort, soms lange stukken tekst. Mortimer slaagt er zo in hun
gevoelens, hun worsteling met Lia’s aanstaande dood inzichtelijk te maken. Alle
normaal afgedrukte tekst komt uit de mond van de verteller. Deze rapporteert
aan ons vanaf het moment dat Lia te horen gekregen heeft dat haar kanker
teruggekeerd is tot het moment dat ze daadwerkelijk sterft. De verteller staat
in het heden maar gaat ook terug naar het verleden. Het commentaar van de
verteller maakt mede dat de lezer ervaart hoe Lia en de mensen om haar heen
haar sterfproces ervaren.</p>
<p class="MsoNormal">Lia heeft een benauwende opvoeding gehad door streng
religieuze ouders die niet echt wisten wat ze met hun – in hun ogen – rebelse
dochter aan moesten. Zo tekent Lia prachtig, later maakt ze daar ook haar
beroep van, maar snappen haar ouders niet wat ze tekent, waarom ze tekent.
Wanneer haar ouders een pupil van haar vader, de dominee in het dorp, in huis
opnemen, snappen ze net zo min welk effect zijn bijna voorkeursbehandeling heeft
op hun dochter. Zij voelt zich door hem nog minder begrepen. Uiteindelijk leidt
dit tot een (tijdelijke) breuk met haar ouders.</p>
<p class="MsoNormal">Mortimer verwoordt alles in prachtig proza, onafhankelijk
van het perspectief dat ze op dat moment kiest. Kanker, verteller en de mensen
krijgen mooie, diepe gedachtes in hun mond gelegd. Naarmate het sterfproces van
Lia vordert, worden haar uitingen chaotischer. Soms denkt ze iets en blijkt uit
de tekst van de verteller dat haar omgeving haar niet meer bereikt. Zo dragen
ook de woorden die Mortimer kiest bij aan het effect dat haar roman beoogt.</p>
<p class="MsoNormal">De lezer wordt op uitzonderlijke wijze meegenomen in een
onafwendbaar proces en ervaart door Mortimer’s unieke vertelwijze hoe het
proces iedereen raakt. Maps is geen makkelijke roman maar intrigeert van begin
tot einde. Ik was diep onder de indruk van het spel tussen personages, tekst,
structuur en typografie. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxdthLgVHTMHnXDjsCEGtHGVU3ciiZjBOZdLIK_uL9hCoWxvYYSGYA0LfWcXNkN16jPL8iVi-JC30x0-4IihkovJ4orb1AfUYxH91YnCVC-Z67sx5ooVtfNPu9YMxpHICdYDe4QhQNWW7hdRN9RviCJM9fkPGuUtJqh_kAn9CuVuqap3p_1DoqP-YNYQ/s800/9781529069372_front.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="497" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxdthLgVHTMHnXDjsCEGtHGVU3ciiZjBOZdLIK_uL9hCoWxvYYSGYA0LfWcXNkN16jPL8iVi-JC30x0-4IihkovJ4orb1AfUYxH91YnCVC-Z67sx5ooVtfNPu9YMxpHICdYDe4QhQNWW7hdRN9RviCJM9fkPGuUtJqh_kAn9CuVuqap3p_1DoqP-YNYQ/s320/9781529069372_front.jpg" width="199" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-75309912774661814562022-11-13T13:14:00.000+01:002022-11-13T13:14:08.261+01:00Jennifer Egan || The Candy House<p>The Candy House is een opmerkelijke roman, om meerdere
redenen. De opbouw bijvoorbeeld maar ook het centrale thema: de volgzaamheid
waarmee de gemiddelde mens zich zonder nadenken overgeeft aan automatisering.</p>
<p class="MsoNormal">De roman begint en eindigt met Bix, de man die ver
vooruitloopt op de rest van de wereld wanneer het op het gebruik van internet
etc aankomt en daar een zeer goed lopend bedrijf mee heeft gebouwd. Aan het
begin van de roman twijfelt hij, omdat hij geen nieuwe, geniale inval meer
heeft gehad om verder uit te bouwen, aan het einde van de roman, jaren later op
zijn sterfbed, weten we wat het effect is geweest van de geniale inval die
alsnog volgt: mensen zijn zonder blikken of blozen bereid hun geheugen te downloaden
in een grote database en maken daarmee hun leven volledig openbaar.</p>
<p class="MsoNormal">Voordat we zover zijn, heeft Egan ons echter meegenomen in
een complexe wereld waarin de belevenissen van mensen die op een of andere
manier een relatie hebben tot BIx centraal staan. Zijdelingse personages uit
het ene hoofdstuk kunnen het centrale personage worden in een volgend
hoofdstuk. In sommige gevallen draagt het personage bij aan het centrale thema,
in andere gevallen lijken het meer uitstapjes om te laten zien hoe het leven
van iemand verloopt. Op die manier slaagt Egan er ook in om op ongedwongen
wijze leven in Amerika te schetsen.</p>
<p class="MsoNormal">Eén zo’n uitstapje is het uitermate vermakelijke verhaal van
Lulu die op zoek gaat naar haar vader, een regisseur. Omdat hij een beroemdheid
is, kan ze niet zomaar bellen en zeggen ‘hallo, ik ben Lulu en ik ben je
zevende kind’. Dus benadert ze een actrice die ze ooit eens heeft ontmoet met
de vraag of zij de gegevens heeft van de man. Ik zal niet verklappen hoe ze de
man, eerder al een personage in een ander hoofdstuk, uiteindelijk ontmoet. Wat
ik wel kan verklappen, is dat dit hele hoofdstuk de vorm heeft van emails die
alle betrokkenen elkaar sturen.</p>
<p class="MsoNormal">In een roman met een groot aantal personages komt Egan
misschien niet toe aan het groots uitwerken van hun karakterontwikkeling. Ze
slaagt er wel degelijk in om door subtiele verwijzingen of door goed in te
spelen op wat wij weten over bepaalde lichamelijke en geestelijke beperkingen
alle personages meer diepte te geven dan je eigenlijk voor mogelijk zou houden.
Zo leidt de terloopse opmerking dat ene Ames het middelste kind is tot een
laatste hoofdstuk waarin Egan laat zien dat het onzichtbare middelste kind
uiteindelijk excelleert omdat hij de gave heeft om onzichtbaar te zijn.</p>
<p class="MsoNormal">Uiteindelijk komen alle draadjes toch weer bij elkaar. Al is
het maar, omdat de geniale uitvinding van Bix er uiteindelijk voor zorgt dat
mensen een keuze hebben: je geheugen downloaden of niet. Sommige van de
personages weigeren; hun levens blijven daardoor gesloten voor de rest van de
wereld. Andere personages downloaden hun geheugens wel en maken bovendien
gebruik van de database om informatie over andere mensen te verkrijgen. Tot
grote verbazing van Bix en een groot aantal mensen om hen heen, lijken mensen
geen enkel probleem te hebben met zaken als hun levens openbaar maken, hun
veiligheid op het spel zetten. Het kan, dus doen ze het.</p>
<p class="MsoNormal">Egan behoort tot die categorie Amerikaanse auteurs die
soepel schrijven en precies weten hoe ze een roman moeten opbouwen; voor de
prachtig geformuleerde zin is vaak geen ruimte. In dit geval was ik bereid dat
op de koop toe te nemen. Egan heeft mij verleid met een roman die doordrenkt is
van een serieus thema. In haar geval is de literaire kwaliteit van de roman
niet het kind van de rekening, zij versterken elkaar en maken The Candy House
tot een uitstekende roman met een duidelijke boodschap. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ0rAVjV1sOVbI_EAW4MrZAJbA-XSzGCX9-Ft1MyZK5OCVlHXpiE6huwskblRX-kJ4_9q5ZQPlox-cF-IA6cIr2np0mDt7pHyP0E827Mx3wYzj4uBpD21YtNIeqTQDePvT7r0Um-oJzAiyWsmK3HBnTjSKHFRPGLZPH4rub3mgsQ_hbjRu5PStxB2moA/s400/the-candy-house-9781476716763_lg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="264" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ0rAVjV1sOVbI_EAW4MrZAJbA-XSzGCX9-Ft1MyZK5OCVlHXpiE6huwskblRX-kJ4_9q5ZQPlox-cF-IA6cIr2np0mDt7pHyP0E827Mx3wYzj4uBpD21YtNIeqTQDePvT7r0Um-oJzAiyWsmK3HBnTjSKHFRPGLZPH4rub3mgsQ_hbjRu5PStxB2moA/s320/the-candy-house-9781476716763_lg.jpg" width="211" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-29857619895556492822022-11-06T18:25:00.003+01:002022-11-06T18:25:28.837+01:00Sorry!<p>Sorry, geen blog deze week. Er waren wat zaken die dringend mijn aandacht vroegen. Volgend week ben ik er weer.</p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-32166159319979722122022-10-30T11:47:00.007+01:002022-10-30T11:47:53.922+01:00Candice Carty-Williams || People Person<p>Vooropgesteld: ik heb me
kostelijk geamuseerd met People Person. Candice Carty-Williams heeft een
roman geschreven met een aantal aanstekelijke hoofdpersonen waar ik mijn hart
aan kon verpanden. Ik dacht echter dat ik een literaire roman zou gaan lezen
en, hoe leuk dan ook, dat was People Person beslist niet. </p>
<p class="MsoNormal">In People Person vinden vijf broers en zussen (met vier
verschillende moeders) en één vader elkaar wanneer één van hen in de problemen
dreigt te raken. Ondanks het feit dat ze elkaar tijdens hun jeugd wel helemaal
één keer hebben gezien, staan ze dan toch klaar om zus Dimple te helpen. Het
spreekt voor zich dat Nikisha, Danny, Lizzie, Prynce en Dimple in de loop van
de roman naar elkaar toegroeien en op pagina 343 niet langer broer en zus in
naam zijn. Hun familieband is dan wellicht hechter dan wanneer ze wel samen
opgegroeid waren.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Vader Cyril is niet gemaakt voor het vaderschap. Hij doet
niet eens zijn best en heeft altijd wel een of ander excuus om uit het leven
van zijn kinderen te blijven. Van een financiële bijdrage aan hun opvoeding
heeft hij nog nooit gehoord, sterker nog, hij bedelt om geld bij hen wanneer
hij weer is blut is. Tegen het einde van
de roman blijkt dat zijn eigen jeugd in belangrijke mate heeft bijgedragen aan
dat gedrag. Zijn levenslust en charme maken dat iedereen bereid is hem veel te
vergeven; sommige van de moeders zijn diep in hun hart stiekem nog steeds een
beetje verliefd. Voor degenen die net als ik geen aflevering van Death in
Paradise hebben gemist, bij de verfilming van People Person komt maar één
persoon in aanmerking om Cyril te spelen: Danny John-Jules aka Dwayne Myers.</p>
<p class="MsoNormal">People Person heeft een hoog slapstick-gehalte met name waar
het gaat om de reden dat Dimple hulp zoekt bij haar broers en zussen. Ik dacht
eerst nog bij mijzelf dat de slapstick-situatie een opstapje was naar een
serieuzer thema maar nee. Dat wil niet zeggen dat Carty-Williams niet klink en
klaar duidelijk maakt dat het vijftal in de maatschappij minder kansen, krijgt,
harder moet werken en eerder met de politie in aanmerking dreigt te komen door
hun huidskleur. Absoluut maar het is niet voldoende om het lichtvoetige thema
te compenseren. </p>
<p class="MsoNormal">Dimple is een influencer, met te weinig volgers om te kunnen
zeggen dat ze succesvol is. Toch blijft ze die enkele honderden volgers
trakteren op berichten en filmpjes. Onder andere over het feit dat ze het (voor
de zoveelste keer) heeft uitgemaakt met vriendje Kyron. Carty-Williams geeft
wat commentaar op de vergankelijkheid van het influencer-bestaan en laat de
broers en zussen vaak aan Dimple vragen wat ze nu precies in het leven wil
bereiken. Net zo als Carty-Williams natuurlijk ingaat op het feit dat Kyron
losse handjes heeft en dat Dimple’s moeder haar ondanks haar 30 jaar nog wel
heel erg bemoederd en betutteld. Dat de rollen af en toe zijn omgedraaid
wanneer alcohol in het spel is, maakt voor de roman niet zoveel uit. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Carty-Williams blijft lichtvoetig.</span></p>
<p class="MsoNormal">Oftewel, een kostelijke roman die zeker raakt aan
maatschappelijke thema’s maar ze eerder lichtvoetig dan serieus benadert. Is
dat een probleem? Nou nee. Waarom zou het uitmaken of iemand een serieus
probleem verwerkt in een amusante roman, moet dat persé zwaar en gedragen?
Zeker wanneer het zo soepeltjes en vloeiend wordt opgeschreven als in People
Person. Carty-Williams heeft een enorm talent en dat moet ze vooral benutten.</p>
<p class="MsoNormal">Ik vermoed dat Carty-Williams niet in de voetsporen gaat
treden van illustere voorgangsters als Tony Morrison, ik hoop dat
Carty-Williams wel in de voetsporen treedt van de Ierse schrijfster die een
meester is in romans die een serieus thema lichtvoetig aanvliegen: Marian
Keyes. En voor alle duidelijkheid: dat is een enorm compliment! Slechts weinig
schrijvers kunnen zich met haar meten. Ik word alleen al blij bij de gedachte
dat ik nog vele jaren kan blijven genieten van hun romans. <o:p></o:p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj39fRL_noNsmpA94n4jo3uVfOKmPrpUGfwKHjJV7cNeG-Fd4_232rYDik5NVOXLKRCucnVNgVTnSaU0XT34G8y6aBBioo6BUmW4ZHshUldj-MQHMix7nE2-q70yE6FyE7mSWkvLhr9YyWJC4iqw_s9gysfl_WpDM5u3hBwLpHC7bgrA9gGElsrmlEmaw/s119/People.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="119" data-original-width="84" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj39fRL_noNsmpA94n4jo3uVfOKmPrpUGfwKHjJV7cNeG-Fd4_232rYDik5NVOXLKRCucnVNgVTnSaU0XT34G8y6aBBioo6BUmW4ZHshUldj-MQHMix7nE2-q70yE6FyE7mSWkvLhr9YyWJC4iqw_s9gysfl_WpDM5u3hBwLpHC7bgrA9gGElsrmlEmaw/w127-h180/People.jpg" width="127" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-91427205234723374212022-10-23T16:25:00.000+02:002022-10-23T16:25:07.629+02:00Colm Toíbin || The Magician<p>The Magician is Thomas Mann, de beroemde Duitse auteur. Hij
heeft deze bijnaam gekregen van zijn kinderen omdat hij af en toe
goocheltrucjes uithaalt. In The Magician neemt Toíbin ons mee in zijn leven. Of
de man die hij beschrijft in het echt bestaan heeft, is maar de vraag. De
feiten kloppen maar de gedachtes en emoties zijn vooral de invulling van
Toíbin.</p>
<p class="MsoNormal">Er waren momenten waarop The Magician naar mijn smaak net
iets teveel op een autobiografie begon te lijken. Dan overheersten pagina’s
lang de beschrijvingen van politieke omstandigheden en het effect daarvan op de
familie Mann. Op het moment dat ik dan net bij mijzelf begon te denken ‘hm,
wordt wat saai’ verraste Toíbin me gelukkig weer op een prachtig geformuleerde gedachtegang
van Mann.</p>
<p class="MsoNormal">Als Toíbin namelijk ergens goed in is, dan is het prachtig
schrijven. Beschrijvingen van de omgeving, van de familie, van de
ontwikkelingen in het leven van de familie Mann en vooral ook de gedachtes in
het hoofd van Mann. De Nobelprijs-winnaar heeft in Toíbin de auteur gevonden
die hem op ingenieuze wijze met zorgvuldig geformuleerde zinnen tot leven
brengt. Toíbin neemt ons mee in het proces zoals zich dat in het hoofd van Mann
had kunnen voltrekken wanneer hij bezig was met een roman. Zo ontvouwt zich de
totstandkoming van de Toverberg, van Dood in Venetië, van Buddenbrooks.</p>
<p class="MsoNormal">De roman is lineair opgebouwd: van de prille jeugd tot de
allerlaatste dagen van Mann. Feiten uit het leven van Mann komen allemaal aan
de orde: persoonlijk en algemeen. Het is natuurlijk zo dat Mann, gebeuren aan
het einde van de 19<sup>e</sup> eeuw, in roerige tijden geleefd heeft: Eerste
Wereldoorlog, crisis in de jaren dertig gepaard gaand met opstand in het
verslagen, arme Duitsland, de Tweede Wereldoorlog en daarna de jacht op
communisten. Omdat Toíbin vertelt namens Mann is het zijn perspectief dat tot
ons komt, dat van alle familieleden en vrienden komt altijd via de schrijver.</p>
<p class="MsoNormal">Het beeld dat Toíbin van Mann schetst is vooral dat van een
man die nooit ergens vol voor gaat. Dat blijkt vooral wanneer hij zich zou
kunnen uitspreken over de politieke situatie in zijn land.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Waar broer Heinrich en de twee oudste
kinderen fel tegen de Nazi’s ingaan, aarzelt Mann voortdurend over wat hij wel
of niet kan zeggen. Altijd met rationele argumenten als rechtvaardiging: hij
moet aan het lot van zijn uitgever denken, zijn schoonouders wonen nog in
Duitsland … Pas laat in zijn leven ontdekt Mann, in de versie van Toíbin
natuurlijk, hoe bevrijdend het is om zich wel uit te spreken.</p>
<p class="MsoNormal">In The Magician spreekt Mann zich in ieder geval nooit uit
over zijn seksuele voorkeur. Waar zijn oudste kinderen demonstratief biseksueel
zijn en huwelijken sluiten waarvan duidelijk is dat ze vooral bedoeld zijn als
dekmantel, verstopt Mann zijn gevoelens voor mannen voortdurend. Ze komen pas
naar voren op papier, in zijn romans. Er is geen enkele twijfel over het feit
dat hij veel van zijn echtgenote houdt, diep in zijn hart verlangt Mann naar
een man.</p>
<p class="MsoNormal">The Magician is een roman over een man die successen behaalt
als schrijver maar die door Toíbin prachtig wordt neergezet als een man met
twijfels. Twijfels over zijn geliefde Duitsland, over zijn schrijfkunsten, over
zijn kinderen met wie hij nooit een goede relatie opbouwt, over de liefde.
Twijfels die zo mooi opgeschreven zijn dat het een waar genot is om ze te
lezen. The Magician is voor mij vooral weer een voorbeeld van Toíbin’s kunnen,
van zijn talent om de prachtigste zinnen aan het papier toe te vertrouwen. <o:p></o:p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKeHXjuuMeY0C0ZW848tNXP-ZWWxIAM5rMvw4xqZ5sb204vbhWRhw8SmxkSO7kx13-5NadhFBSYQEvA-2zg4UO5OFT9t2l6AHyfZAare3dZ5YwFs739kBQyK33CbM4Ar7Xsw0UI4VnWRnMxGiZvp90of_gpZ5cTeNeRrkQoa_A8GYjZzxlP4Bai1uwwg/s119/Magician.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="119" data-original-width="78" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKeHXjuuMeY0C0ZW848tNXP-ZWWxIAM5rMvw4xqZ5sb204vbhWRhw8SmxkSO7kx13-5NadhFBSYQEvA-2zg4UO5OFT9t2l6AHyfZAare3dZ5YwFs739kBQyK33CbM4Ar7Xsw0UI4VnWRnMxGiZvp90of_gpZ5cTeNeRrkQoa_A8GYjZzxlP4Bai1uwwg/w116-h176/Magician.jpg" width="116" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2510119967637137573.post-51499603287092891732022-10-16T12:07:00.000+02:002022-10-16T12:07:19.714+02:00Booker Prize 2022: mijn favoriet<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR3dMH7xGjhzqWSUGYtXhnUTFmqeUZyBHbaw5OemyBD2CzDsfTS2jsMpqaWB7Y08-7blr4YTVRkw_XvU9iAgyyV3xC4RQIP7M_skfVNl8yhy6-1Mf2brn7_D4Eh98l1yLhgrynUJhZlpucWapQGgxfQpWaWygx7e9hcb99YLo7QH-niRp0uX3EknALsw/s4602/2022bookershortlist_1_custom-2ce6050e8e449a05627373db96477e56e406e98f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1168" data-original-width="4602" height="81" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR3dMH7xGjhzqWSUGYtXhnUTFmqeUZyBHbaw5OemyBD2CzDsfTS2jsMpqaWB7Y08-7blr4YTVRkw_XvU9iAgyyV3xC4RQIP7M_skfVNl8yhy6-1Mf2brn7_D4Eh98l1yLhgrynUJhZlpucWapQGgxfQpWaWygx7e9hcb99YLo7QH-niRp0uX3EknALsw/s320/2022bookershortlist_1_custom-2ce6050e8e449a05627373db96477e56e406e98f.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>Morgen maakt de jury de winnaar van de Booker Prize 2022
bekend. Ik moet bekennen dat het grote verschil tussen de romans het moeilijk
maakt om en favoriet te kiezen. Ik heb de hele short list gelezen en er zat
niet één roman tussen die ik de prijs niet waardig achtte. Ik begreep ze misschien
niet allemaal even goed, was niet altijd gecharmeerd van het genre maar ik
waardeerde hun unieke bijdrage aan de wereld van literatuur.</p>
<p class="MsoNormal">Zoals trouwe lezers ondertussen wel weten ben ik geen fan
van expliciete beschrijvingen van geweld. Twee van de romans op de short list beschrijven
dictatuur en burgeroorlog in hun landen; de logisch daaraan gekoppelde
beschrijvingen van geweld werkten niet voor mij. Om die reden vallen, ondanks
alle positieve dingen die ik over de romans kan zeggen, Glory en The Seven Moons
of Maali Almeida af.</p>
<p class="MsoNormal">Ik begreep helaas niets van Treacle. Het hielp niet dat de
roman voor mijn gevoel wel heel erg tegen ‘fantasy’ aan schurkte. Ik kan me
voorstellen dat liefhebbers van het genre deze roman zeer waardeerden, ik kon
er weinig mee. Ook het aantal levende doden (of dode levenden) dat de pagina’s
van The Trees bevolkte sprak me bepaald niet aan. Horror is al helemaal geen
favoriet en hoewel ik ook in dit geval best zag dat de levende doden nodig
waren voor de verhaallijn en de boodschap, haakte ik persoonlijk af toen hun
aantallen per pagina groeiden.</p>
<p class="MsoNormal">Oh William! en Small Things passen beter bij mij. Het zijn ‘kleine’,
bijna introverte romans met veel persoonlijke introspectie. Geen luidruchtige
stemmen of hoofdpersonen, geen oproepen tot actie en geweld. Ik geef daar echt
wel de voorkeur aan. Een keuze tussen beide romans is nog best lastig, ik heb
van beide genoten. Uiteindelijk gaf het prachtige, kippenvel veroorzakende
einde van Small Things de doorslag. Keegan slaagt erin een boodschap van hoop
mee te geven aan een keuze die onherroepelijk negatieve gevolgen zal hebben
voor het gezin van de hoofdpersoon. De enige keuze die hij kon maken. <o:p></o:p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEa-B9ljVNjUNsezlX6MbxmNcWsncCaL4dqumBmXVrd5U5fM5LlWD_daY9Ec4it8941fGKgppI_vUTXPbbUc-rkUEJGtOCx4MdmkQQtbYc0OBB2V80fkUS2HHFIVQC8ZFM-i_n2gQANLhWnwJeViLV1f7rX1s3NzI4Tv15MLkOZdTrHrCR7Sty0tHqGw/s120/Small.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="120" data-original-width="78" height="154" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEa-B9ljVNjUNsezlX6MbxmNcWsncCaL4dqumBmXVrd5U5fM5LlWD_daY9Ec4it8941fGKgppI_vUTXPbbUc-rkUEJGtOCx4MdmkQQtbYc0OBB2V80fkUS2HHFIVQC8ZFM-i_n2gQANLhWnwJeViLV1f7rX1s3NzI4Tv15MLkOZdTrHrCR7Sty0tHqGw/w100-h154/Small.jpg" width="100" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>BooksandLilianehttp://www.blogger.com/profile/13431275972423628300noreply@blogger.com0