Kate Tempest schrijft naast toneelstukken en romans ook poëzie, en dat is duidelijk in The Bricks. Woordkeuze, ritme, lengtes van zinnen, afwisseling: over alles is nagedacht en het klopt. Het resultaat is een roman die op inhoud én op stijl overtuigt. De ruige wereld waarin de hoofdpersonen zich begeven, wordt versterkt met stevige beeldspraak en bijna rapachtige opsommingen. Deze worden probleemloos afgewisseld met introverte teksten die de moedeloosheid en bijna-wanhoop van de hoofdpersonen weerspiegelen. De wereld waarin Tempest ons in introduceert is mij volledig vreemd: ik ben niet opgegroeid in een Londense volksbuurt, ik ben gelukkig ook niet gedwongen geweest in mijn levensonderhoud te voorzien met de verkoop van partydrugs in de City en op feesten. Voor hoofdpersoon Harry geldt dat wel: zij is gehecht aan haar eigen volksbuurt in Zuid-Londen en is vastbesloten daar ooit met de opbrengsten van haar drugshandel een ontmoetingscentrum te starten. Harry weet wat ze wil en streeft onwrikbaar haar doel na; je vraagt je af wat ze had kunnen bereiken indien ze als tiener even vastbesloten haar school had afgerond. Haar broer Pete en zijn vriendin Becky laten zien dat ook dit geen garantie is: hij heeft een universitaire titel maar rolt van het ene tijdelijke baantje in het andere, Becky was top van de klas in haar dansopleiding maar slaagt er niet in de felbegeerde plek in een modern dansgezelschap te krijgen. Waar Becky echter koppig doorgaat en langzaam maar zeker de aandacht trekt in de danswereld, heeft Pete de moed opgegeven. Hij misgunt Becky zelfs de weinige successen die ze heeft. Tempest beschrijft de jeugd van Harry, Pete en Becky en laat er geen misverstand over bestaan dat de transformatie van dubbeltje tot kwartje toch voor een belangrijk deel ook ligt aan de persoon in kwestie. De transformatie van volksbuurt tot ‘place to be’ illustreert dit subtiel.
Tempest start The Bricks met een vooruitblik naar een bepalend moment in het leven van de drie hoofdpersonen. Daarna gaat zij één jaar terug in de tijd en laat zien wat tot dat moment geleid heeft. En dan gaat het mis. De lezer snapt eindelijk waarom Harry en Becky de stad uitvluchten, maar het lijkt alsof Tempest dan zelf de geest geeft en het verhaal verder enigszins afraffelt. Of ze doet het bewust: alle gedoe is gedaan, ambities zijn niet behaald en iedereen gaat – enigszins gelaten of ‘Zen’ – verder: het leven in een notendop. Het effect is helaas dat ik ietwat teleurgesteld The Bricks dicht sloeg. Desondanks, ik leefde geheel mee met drugsdealer Harry en danseres / masseuse Becky en was aangenaam verrast door deze roman over de zelfkant van hun leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten