Maud en Tim lijken een gelukkig gehuwd stel met een perfecte dochter, Zoe. Al vanaf het begin is echter duidelijk dat er gevaren op de loer liggen. Tim is de telg uit een zeer welgesteld gezin, Britser dan Brits. Dat pa echt meer drinkt dan goed voor hem is, ma moeite heeft om eea in goede banen te leiden en dat Tim zelf zich zonder veel succes op een carrière in de muziek stort (een trustfonds heeft zo zijn voordelen), wordt allemaal onder de mantel der liefde bedekt. Tim’s familie is daarnaast behoorlijk bevoordeeld: dat Maud, een succesvolle chemisch-biologe liever blijft werken dan fulltime voor haar kind te zorgen, stuit op een grote muur van onbegrip. Het helpt niet dat Maud weinig liefdevol opgevoed is door twee om het zwakjes uit te drukken kille ouders. Goed voorbeeld heeft ze dus bepaald niet gekregen. Waar Tim joviaal en gastvrij is (ook bij het uitnodigen van een minnares in zijn bed), is Maud extreem introvert en gesloten. Ze is zeker geen makkelijke, toegankelijke persoonlijkheid. Ze kan volledig opgaan in haar werk en in haar grote hobby, zeilen. Waar Tim’s familie dol is op Zoe, hebben de ouders van Maud nauwelijks interesse in hun enige kleinkind. Wanneer Zoe dodelijk verongelukt, keert Tim’s familie zich volledig tegen Maud. Het feit dat Maud zich in haar verdriet nog meer opsluit in zichzelf wordt vooral gezien als een bevestiging dat zij een ontaarde moeder is. Er is geen enkel begrip voor haar pijn en haar manier van omgaan met dit hartverscheurende leed. Winton laat zeer overtuigend zien dat de o zo sociale familie op dat moment uitermate bekrompen opereert en schoondochter volledig in de kou laat staan.
Op zeker moment besluit Maud met haar zeilboot de oceaan over te steken. Niemand die op haar let en niemand die deze bepaald roekeloze beslissing kan beïnvloeden. De zeilboot raakt zwaar gehavend tijdens een orkaan, maar Maud overleeft en weet na enige dagen een kust te bereiken. En daar verliest Miller me. Ze belandt namelijk in een klein dorpje waar alleen kinderen wonen. Twee van deze kinderen besluiten om Mauds verdriet met hulp van een religieus ritueel met slangen te verdrijven, een daadwerkelijk fenomeen in het zuiden van de VS. Dat lukt, Maud kan opeens toegeven aan haar gevoelens. Ik vond deze wending in het verhaal te gekunsteld, te vergezocht. Ik had me zo maar kunnen voorstellen dat na dagen stuurloos op zee gedobberd te hebben, de eerste stap aan land hetzelfde effect had kunnen sorteren. Ik zie de toegevoegde waarde van het kinderdorp niet. Jammer, want The Crossing is voor de rest een prachtige roman over verdriet en de verschillende manieren waarop mensen daarmee omgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten