zondag 31 mei 2015

Bailey's Women's Prize for Fiction Shortlist: Rachel Cusk || Outline

http://booksandliliane.blogspot.nl/2015/05/rachel-cusk-outline.html

Korte roman waarin het gesproken woord centraal staat. De ik-figuur neemt ons mee in haar leven en haar opvattingen door de gesprekken die zij tijdens een zomercursus voert met vrienden en cursisten. Veel gebeurt er niet, de ik-figuur vertelt rustig maar wel met een grote mate van overtuiging. Zij is stellig in haar opvattingen en haar mening over haar gesprekspartners. Haar gesprekken brengen haar karakter en gebeurtenissen in haar eigen leven tot leven. Outline laat de actie voor wat het is en dwingt de lezer tot het aandachtig volgen van alle conversaties. Een prachtig boek en een verademing in deze tijd van snelle actie. Het zou mij niet verbazen indien Cusk hoge ogen gooit bij de Bailey's jury.


zaterdag 30 mei 2015

Bailey's Women's Prize for Fiction Shortlist: Ali Smith || How to Be Both

http://booksandliliane.blogspot.nl/2014/10/ali-smith-how-to-be-both.html

Smith heeft uitermate vakkundig een roman geschreven waarin we door de ogen van de twee hoofdpersonen nieuwsgierig worden naar het leven van de ander. In mijn boek keek een Renaissance schilder naar een 21e eeuwse puber, andere lezers startten met de puber. Smith is erin geslaagd beide delen zo te schrijven dat geen enkele lezer denkt 'was ik maar begonnen met de puber <=> de schilder. Wat mij betreft één van de beste boeken uit 2014, Smith had van mij de Booker al mogen winnen. Een absolute kanshebber volgende week.


vrijdag 29 mei 2015

Bailey's Women's Prize for Fiction Short List: Laline Paull || The Bees

http://booksandliliane.blogspot.nl/2015/04/laline-paull-bees.html

Werkbij Fiona 717 is niet zomaar een werkbij. In The Bees blijkt dat zij een bijzondere positie inneemt in de korf. Haar ontwikkeling is prachtig beschreven door Paull, die de spanning en de wreedheid van gevechten met wespen combineert met bijna feeërieke beschrijvingen van bloemen en aanvliegroutes. Ik zag letterlijk voor me hoe Fiona 717 de route naar honing al dansend beschreef. The Bees heeft me verrast, op een zeer positieve manier. Ik zie de roman zeker als een kanshebber voor de Bailey's.


donderdag 28 mei 2015

Rachel Cusk || Outline

Veel gebeurt er niet in Outline: de hoofdpersoon vertelt en neemt ons mee in de week die zij in Athene doorbrengt. Zij geeft daar een schrijfcursus en spreekt af met oude en nieuwe vrienden. Haar kinderen zijn noodgedwongen in Engeland achter gebleven. In Outline wordt veel gesproken: een groot deel van de roman bestaat uit de weergave van conversaties tussen de hoofdpersoon en de mensen die zij ontmoet. Een kleiner deel bestaat uit de verhalen die haar leerlingen vertellen. Veel weten we niet van de verteller, zelfs haar naam krijgen we niet. Toch leren we haar in slechts 150 pagina's kennen. Omdat ze haar visie geeft op zaken en omdat ze reageert op wat haar gesprekspartners vertellen. Een ding is in ieder geval duidelijk: ze schroomt niet haar mening te geven over wat zij hoort, ze is stellig in wat ze zegt en doet. Gesprekken en overpeinzingen zijn bovendien van niveau: geen melig geklets maar diepe gedachtes over relaties, kinderen en schrijven. Wat ik erg prettig vond, is dat de ik-persoon rustig en bedachtzaam vertelt waardoor ik haar woorden aandachtig las. Outline is geen makkelijke roman maar wel een mooie. Cusk formuleert diepe gedachten in prachtige bewoordingen en neemt haar lezers weloverwogen mee. Een verademing in een tijd waarin alles snel en vol actie moet.



Bailey's Women's Prize for Fiction Short List: Sarah Waters || The Paying Guest

http://booksandliliane.blogspot.nl/2014/11/sarah-waters-paying-waters.html

Sarah Waters heeft zoals van haar verwacht mag worden een dijk van een roman afgeleverd: levensechte personages, een spannende plot en voldoende dilemma's en conflicten om de roman meer te laten zijn dan een misdaadroman. Zoals in veel van Waters' romans spelen de mogelijkheden en onmogelijkheden in het leven van vrouwen een belangrijke rol. In dit geval de machteloosheid om te ontsnappen aan het keurslijf van het huishouden en, ook een constante factor in het werk van Waters, om toe te geven aan de liefde voor het eigen geslacht. The Paying Guest leest als een trein en biedt zowel spanning als serieuze thema's, een absolute kanshebber.


woensdag 27 mei 2015

De Bailey's Women's Prize for Literature Short List: Anne Tyler

http://booksandliliane.blogspot.nl/2015/05/anne-tyler-spool-of-blue-thread.html

A Spool of Blue Thread is een mooie roman over het familieleven. Met net genoeg akeligheden om het allemaal niet melig te maken en volop venijn in de staart. Dan vertelt Anne Tyler de waarheid achter de familiesagas en die blijken minder mooi en 'all american' dan gedacht. Deel 2 maakt A Spool bijzonder en zorgt ervoor dat de roman het niveau van de goede familieroman ontstijgt. Naar mijn bescheiden mening echter niet het niveau van sommige concurrenten, ik zou verbaasd zijn indien Tyler met deze roman de Bailey's wint.


zaterdag 23 mei 2015

Jill Alexander Essbaum || Hausfrau

Ik had mijn blog over Hausfrau al geschreven maar nog niet in BooksandLiliane geplaatst. Daar gingen enkele dagen overheen en tijdens die dagen merkte ik dat ik anders ging denken, niet zozeer over Hausfrau als wel over de huisvrouw in kwestie: Anna. Anna zat namelijk vanaf het begin in mijn allergie: passief, alles overkomt haar en zij laat het gelaten gebeuren. Dus leert ze pas wanneer ze al 10 jaar in Zwitserland woont Duits, heeft ze geen eigen bankrekening of baan maar wel twee minnaars tegelijk. Haar jongste kind, dochter Polly, is van een eerdere minnaar. Ik ergerde me vreselijk aan haar. Ik kon er niet tegen dat ze coquetteerde met haar passieve gedrag en het zag als een vorm van predestinatie. Tegen het einde van de roman onthult Essbaum in een enkele zin de mogelijke oorzaak van Anna's gedrag: ze is op de middelbare school jarenlang het slachtoffer geweest van pesten. Ik vermoed, dat de Anna zoals Essbaum haar opvoert in een zware depressie zit die voor een belangrijk deel haar passiviteit verklaart. Essbaum heeft er bewust voor gekozen Anna te maken zoals ze is: een depressieve huisvrouw wier gedrag irritatie kan oproepen. En dat moet ik Essbaum kwalijk nemen, niet Anna. Net zoals ik het Essbaum kwalijk moet nemen dat zij haar toevlucht neemt tot een cliché om Anna's situatie nog meer te verergeren. Ik zat te wachten op het moment dat er iets met één van Anna's kinderen zou gebeuren terwijl ze bij een minnaar was en ja hoor: bingo, inclusief de ruim 40 gemiste oproepen. Niet bijster origineel. Net als ook het uiteindelijke einde van de roman bepaald niet origineel te noemen is: zoek en vervang Russische stoomtrein door Zwitsere sprinter. Raad ik iemand Hausfrau aan? Ja, indien Anna Karenina of Madame Bovary tot je lievelingsheldinnen horen; nee, indien je net als ik weinig op hebt met één van deze dames.


woensdag 13 mei 2015

Jenny Offill || Dept. Of Speculation

Het overkomt me toch niet zo vaak dat ik niet weet wat ik van een boek moet vinden. Over Dept. Of Speculation loop ik me al dagen af te vragen of ik het nu goed vind ja of nee. Ja omdat ik onder de indruk ben van de vorm: Offill heeft ervoor gekozen om haar roman op te bouwen uit korte fragmenten die samen de geschiedenis van een huwelijk vormen: van start, miskraam, kind, ontrouw tot getekende vrede op het platteland.  En dat allemaal gelardeerd met fragmenten van filosofen en schrijvers. En daar gaat het waarschijnlijk bij mij mis: ik lees te snel en scheurde in één middag door de luttele 125 pagina's heen. Toen ik de laatste pagina digitaal omsloeg, was ik bijna verbaasd dat ik er al was. Ik vrees echter dat ik onvoldoende heb opgepikt van de fragmenten en de relatie die zij hebben met het huwelijk. Ik vermoed dat een tweede keer lezen onvermijdelijk is. Ondertussen heb ik wel degelijk een goed beeld gekregen van de hoofdpersoon: beoogd auteur, tijgermoeder
tegen wil en dank, bedrogen echtgenote die bijna vanaf de zijlijn haar huwelijk observeert. Een knappe prestatie van Offill, die ondanks de weinige pagina's en de fragmentarische opbouw een kernachtig beeld van een huwelijk geeft. Tip: ga je Dept. Of Speculation ook lezen, neem dan vooral je tijd. Dit is geen roman om door heeft te scheuren.


maandag 11 mei 2015

Patrick Gale || A Place Called Winter

The Place Called Winter is Canada, begin 1900. Harry Cane is op het uitgestrekte en uitgestorven platteland een eigen boerenbedrijf begonnen. Een stap die in eerste instantie niet echt bij hem lijkt te passen. Harry is namelijk een rijke erfgenaam die nog nooit van zijn leven gewerkt heeft; hij besteedt zijn dagen met paardrijden, lezen en lanterfanten. Zijn pasgeboren dochtertje krijgt volop aandacht van hem, net als zijn minnaar. En daar gaat het dus mis. De schoonfamilie ontdekt dat Harry van mannen houdt en stuurt hem weg, naar Canada. Zijn echtgenote krijgt zo een nieuwe kans op een gelukkig huwelijk. Harry heeft geen flauw idee waar hij aan begint en geeft zich dan ook al snel over aan een ervaren rot: Troels Munck. Deze zorgt er eerst voor dat hij het boerenvak kan leren bij een familielid en helpt hem vervolgens om een goed stuk land te verwerven. Helemaal zonder eigen belang is dat niet: Troels verdient er natuurlijk geld aan en blijkt ook een persoonlijke reden te hebben om dit stuk land voor Harry te verwerven.
Aan het begin van de roman bevindt Harry zich in een experimentele psychiatrische inrichting; hij is van een 'echte' waar hij onderworpen werd aan gruwelijke behandelingen overgebracht naar de kliniek van Gideon Ormshaw. Daar verblijft hij in een therapeutische omgeving waar gesprekken en rust hem moeten laten herinneren waarom hij überhaupt psychiatrische behandeling nodig heeft. A Place Called Winter speelt zich voor een deel af in het heden, de therapeutische kliniek, en voor een deel in het verleden: Cane's jeugd, zijn huwelijk, zijn ontdekking dat hij van mannen houdt, zijn vlucht naar Canada, zijn eerste stuk land en zijn vriendschap met zijn naaste buren: Petra en Paul Slaymaker. Zij helpen hem bij de opbouw van zijn boerenbedrijf, zij worden zijn nieuwe familie.
A Place Called Winter lijkt een roman over de ontberingen die pionierende boeren in Canada moesten doorstaan, A Place Called Winter lijkt ook een roman over de angst en de zorgen van homosexuelen in een tijd dat hun voorkeur nog een misdrijf was. Ik vind A Place Called Winter vooral een roman over het recht om eigen keuzes te maken en je eigen kracht te ontdekken. Petra Slaymaker die niet mag studeren omdat ze een vrouw is, Winnie Cane die niet met haar eerste keuze mag trouwen en daarom maar genoegen neemt met Harry, Troels die al bullebakkend door het leven trekt omdat hij zo graag geaccepteerd wil worden, Ursula / Little Bear de Indiaanse sjamaan uit de kliniek die westers moet worden en natuurlijk Harry, die zijn liefde voor een man tot twee keer toe moet verbergen achter zijn huwelijk met een vrouw. A Place Called Winter is bovendien een roman over de man die opgroeit als nietsnut en dan tot zijn eigen verbazing zijn eigen kracht ontdekt. Harry Cane is geen nietsnut, hij is door zijn opvoeding  altijd op het verkeerde spoor gezet.
A Place Called Winter duwt je met je neus op onrechtvaardigheden uit het verleden en dwingt je na te denken over de vraag hoeveel anders het nu is. De opbouw van de roman is sterk en ondersteunt het verhaal. Alleen tegen het einde lijkt het opeens of Gale haast krijgt: op de laatste pagina's ontwikkelt de plot zich razendsnel en schurkt daardoor bijna tegen het ongeloofwaardige aan. Ik ben daarom niet zo razend enthousiast als veel mede-bloggers, A Place Called Winter is absoluut een goede roman maar geen meesterwerk.


woensdag 6 mei 2015

Anne Tyler || A Spool of Blue Thread

Op 2/3e van A Spool wordt de roman bepaald venijnig. Waar de roman in eerste instantie een bekend procedé lijkt te volgen, verrast Tyler met een onverwachte wending. Dan onthult ze de waarheid achter een aantal familieverhalen die in de werkelijkheid een ietsiepietsie anders zijn gelopen dan altijd verondersteld. De familie in kwestie, de Whitshanks, voldoet aan alle eisen voor families in boeken en series: een keurig arbeidsgezin met drie kinderen die een keurig leven leiden en één zoon, Denny, die maar niet wil deugen. Dat er wat kleine deukjes zitten in het familieleven komt af en toe boven tafel: schoonzoon Hugh die van carrière naar carrière fladdert, zoon Stem die geadopteerd blijkt maar wel het familiebedrijf voortzet, ouders Red en Abby die met het verstrijken der jaren steeds meer klachten krijgen, de twee dochters Amanda en Jeannie die altijd hebben aangevoeld dat hun broers belangrijker waren. Anne Tyler kabbelt ons rustig door het familieleven heen en creëert vakkundig een beeld van een typisch Amerikaans gezin. En dan keert ze opeens terug in de tijd en vertelt ze hoe Red en Abby elkaar ooit ontmoet hebben, én hoe Junior en Linnie, de ouders van Red, een stel geworden zijn. De sage van de hardwerkende liefhebbende familiepatriarch en zijn geduldige zorgzame echtgenote loopt dan aardig wat deukjes op. In dit deel blijkt bovendien steeds duidelijker dat ook in het Amerika van de gelijke kansen echte gelijkheid een mythe is. De Whitshanks blijven ondanks hun prachtige huis in een gegoede wijk arbeiders die buiten het leven van hun gegoede buren gehouden worden. Ze worden gedoogd niet geaccepteerd. Ik moet zeggen dat ik vooral dit deel met toenemend plezier gelezen heb. Ja, het was aangenaam om over de Whitshanks te lezen, maar het was kostelijk om de waarheid achter de familieverhalen te ontdekken. A Spool of Blue Thread begint als een smakelijke American chocolat chip cookie, al genietende blijkt de schrijfster aardig wat rode peper toegevoegd te hebben aan het deeg: een geslaagde combi.



vrijdag 1 mei 2015

William Giraldi || Hold The Dark

Wil je Hold THe Dark zelf lezen, lees dan niet door. Ik geef veel weg over de inhoud.

Hold The Dark belooft een roman te worden over Russell Core, een oude weduwnaar op zoek naar het lichaam van een jongetje dat is gegrepen door een wolf. De man heeft het gedrag van wolven jaren bestudeerd en is een expert. Hij is door Medora Slone, de moeder van het kind, gevraagd te zoeken naar de overblijfselen van haar gedode zoon. Hij weet dat dit zinloos is maar vertrekt toch naar Alaska. Daar vindt hij de wolven en de jongen, gewurgd en bevroren in het huis van zijn ouders. Wat volgt is een verhaal waarin de moeder vlucht, haar echtgenoot Vernon - net terug uit Afghanistan - op zoek gaat naar haar en de politie op zoek naar allebei. In de loop van het verhaal wordt duidelijk waarom Medora haar zoon vermoord heeft. Zij is bang dat hij op zijn vader lijkt, een gewetenloze en meedogenloze moordenaar. In de luttele 160 pagina's van de roman moorden Vernon en zijn beste vriend Cheeon wat af: politieagenten, vroegere vrienden, mensen die op hun weg komen, ze gaan er allemaal aan. Cheeon overleeft het niet, Medora en Vernon herenigen zich en gebruiken het uitgestrekte en ruige landschap van Alaska om zich te verbergen, met hulp van hun moeder en het gehele dorp. Blijkbaar telt gemeenschapszin meer dan het doden van ettelijke buitenstaander. Core moet toezien wanneer Medora en Vernon verenigd worden en hij begrijpt dan wat de twee bindt: Ze zijn broer en zus, tweelingbroer en - zus met een onwrikbare band. Ik geloof best dat Giraldi een diepere bedoeling had met Hold The Dark. Ik merk echter dat de vele doden en met name de koelbloedige manier waarop ze gedood worden voor mij het boek domineren. Familiebanden, gemeenschapszin in een klein dorp, eenzaamheid nadat je vrouw is overleden, de zin van het leven, het zal best allemaal in Hold The Dark zitten maar wat mij vooral bijblijft is de ijskoude manier waarop Vernon Slone mensen doodt. Ik vond dit niet prettig om te lezen, ik kreeg ook niet het idee dat het ergens aan bijdroeg, het was gewoon te veel van het goede. Houd je van boeken / films waarin meedogenloze moordenaars erop los doden, dan is dit jouw roman. Zo nee, sla Hold The Dark dan maar lekker over.