Ottessa Moshfegh || Eileen

Eileen is een ingetogen roman over de moeilijke jeugd van een vrouw. Zij kijkt als zestiger terug naar de gebeurtenissen die ertoe leidden dat zij uiteindelijk het lef had om haar geboortedorp te verlaten. Inmiddels weet ze wie ze is en is ze tevreden over haar leven. Dat daar haken en ogen aan zitten, zo voelt zij zich altijd een beetje de buitenstaander, blijkt een combinatie van haar kille opvoeding en haar karakter. Het is duidelijk dat haar ouders nooit een prijs voor opvoeden gewonnen zouden hebben. Waar ze trots waren op hun levendige uitbundige oudste dochter, weten ze zich geen raad met een introverter kind. Hun reactie: haar belachelijk maken en haar straffen. Dat Eileen na de dood van haar moeder naar huis terugkeert om voor haar vader te zorgen is de normaalste zaak ter wereld; dat hij, zware alcoholist, dat op geen enkele manier waardeert ook. Dat Eileen thuis en op haar werk in haar eigen wereld vlucht is niet geheel vreemd. Toch laat Moshfegh ook zien dat Eileen zelf ook karaktertrekjes heeft die niet altijd even fijn zijn. Ze is om het maar zo te zeggen af en toe wat hoekig.
De komst van een nieuwe collega in de jeugdgevangenis waar Eileen werkt, zet haar wereld op de kop. Deze vrouw, Rebecca, ageert tegen de onmenselijke behandeling van de jonge mannen die zogenaamd heropgevoed worden. Ze overdondert Eileen door haar aandacht te geven en haar als mens te behandelen, het is maar de vraag of zij zich realiseert welk effect dat heeft op de ongelukkige jonge vrouw. Eileen ziet Rebecca in eerste instantie als haar verlosser, ze realiseert zich pas dat ook Rebecca niet perfect is wanneer deze haar in een onmogelijke situatie manoeuvreert. Een situatie die er wel toe leidt, dat Eileen iets meer eigenwaarde krijgt en daardoor eindelijk haar vader en dorp verlaat.
Eileen is een terugblik, gezien door de gekleurde ogen van de vertelster. Een vertelster die eerlijk genoeg is om ook haar eigen tekortkomingen te zien. Eileen laat ook in een fraaie zijlijn zien hoe wreed probleemjongeren in de jaren zestig nog werden behandeld in zogenaamde heropvoedingsgestichten. Moshfegh formuleert prachtig, ik heb genoten van haar mooie zinnen. Uiteindelijk blijft de roman net als haar hoofdpersoon net iets teveel op afstand.