zondag 14 februari 2021

Lucy Atkins || Magpie Lane

Magpie Lane is één van die romans die waarschijnlijk gekwalificeerd zou worden als ‘literaire thriller’ maar waarvan je tijdens het lezen alleen maar denkt ‘wat goed!’. De roman grijpt je van het begin af aan bij je kladden, ik  benutte elk moment om even door te lezen. Vanaf het begin is duidelijk dat er iets vreemds gaande is in Magpie Lane, Oxford.

Wanneer 8-jarige Felicity verdwijnt, verhoort de politie haar ‘nanny’ Dee uitvoerig. Die verhoren benut Atkins om Dee te laten terugkijken. Op het recente verleden waarin ze verantwoordelijk was voor Felicity maar gaandeweg steeds verder terug.  De geheimen waarop in eerste instantie via tussenzinnetjes wordt geduid worden langzaam maar zeker onthuld. Eén ding wordt in ieder geval duidelijk: Dee lijkt weliswaar de perfecte professionele nanny, onder de façade schuilt een diep ongelukkig mens. 

Felicity is ook diep ongelukkig. Haar vader is na de dood van haar moeder vrij snel hertrouwt. Een nieuwe baby is al op komst. Dus praat Felicity alleen maar tegen haar vader en sluit ze zich af van de buitenwereld. Stiefmoeder Mariah voelt zich buitengesloten en is radeloos maar heeft geen flauw idee wat ze met haar bonusdochter aan moet.  Vader Nick heeft net een prestigieuze functie geaccepteerd op een van Oxford’s meest gerenommeerde Colleges. Hij hoort liever van Felicity’s school dat het vanzelf wel weer goed komt met zijn dochter dan van Dee dat het alleen maar slechter met haar gaat.

Wat Magpie Lane boven de gemiddelde thriller uittilt is de enorme clash die de ambitieuze Nick veroorzaakt in de conservatieve wereld van het College. Dat die wereld wel wat frisse wind kan gebruiken is aan alle kanten duidelijk, of Nick de persoon is om het te doen waag ik en met mij aardig wat mensen in de roman te betwijfelen. Hij dendert als een olifant door de porseleinkast en veroorzaakt alleen maar fricties. Het feit dat zijn Mariah totaal geen besef heeft van traditie helpt niet. Zo moderniseert zij het statige monument waarin ze verplicht wonen en vernielt eeuwenoude onderdelen. Alleen het oude Willliam Morris- behang ontkomt aan haar modernisering. 

Magpie Lane laat ook zien wat er gebeurt wanneer ouders hun eigen ambitie voorop plaatsen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat dit wellicht wat makkelijk scoren is voor Atkins. Nick wordt wel heel erg neergezet als te ambitieus, te gericht op zijn eigen carrière. En dan vooral gezien door de ogen van Dee. Het zou in deze sterker geweest zijn indien Atkins meer perspectieven geboden had dan alleen dat van Dee. Ja, Nick is absoluut een goudhaantje, het type nieuwe directeur dat iedereen vreest omdat hij ongeacht wat hij aantreft veranderingen wil maar toch. Iets meer vanuit de man zelf was toch wel zo fijn geweest. Toch maakt ook dit element, het belang van het kind dat niet voor zichzelf kan opkomen, dat Magpie Lane met kop en schouder boven de gemiddelde thriller uitsteekt. 

Ik zal zeker niet onthullen of Felicity ooit terugkomt, laat staan wat er in de nacht van de verdwijning gebeurd is. Ik beperk me tot de vermelding dat de uiteindelijke ontknoping een moreel dilemma onthult: hoe dien je het belang van een jong kind? 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten