Parinoush Saniee / Verlangen naar Vrijheid

 Het probleem met boeken die door dictatoriale regimes worden verboden, is dat ze vaak niet beoordeeld worden op hun literaire merites maar op de wantoestanden die ze beschrijven. En het kan niet ontkend worden, vertelster Massoumeh krijgt behoorlijk wat voor de kiezen: ze mag niet trouwen met de leuke apothekersassistent op wie ze smoorverliefd is, wordt door haar bruten van broers uitgehuwelijkt aan een revolutionair die door de sjah gevangen genomen wordt en door de ayatollahs geëxecuteerd. Oudste zoon probeert in zijn voetsporen te treden, jongste zoon moet in dienst en belandt als krijgsgevangene in een kamp en tot overmaat van ramp mag ze van haar kinderen niet trouwen met de apotheker die weer is komen opdagen. Het zal je maar allemaal gebeuren. Maar moet het nu zo gekunsteld opgeschreven worden? Ik kreeg ruim 400 pagina's lang het idee dat iemand met beperkte literaire talenten aan het schrijven geslagen is. Het irriteert daarnaast dat Massoumeh een dramakip is die veel jammert over haar zware leven maar die niet het lef heeft zelf een beslissing te nemen. Het regime van de ayatollahs blijft in dit hele verhaal behoorlijk onderbelicht, Massoumeh kan alleen maar betrapt worden op pogingen om haar kinderen uit de buurt van politiek en religie te houden. Misschien dat Saniee met haar boek echt niet verder kon en dat zij met Verlangen naar Vrijheid de grenzen al heeft opgezocht maar gut wat was het fijn geweest als de uitgever wat kritische suggesties had gegeven om er ook nog een goed boek van te maken.