Jill Alexander Essbaum || Hausfrau

Ik had mijn blog over Hausfrau al geschreven maar nog niet in BooksandLiliane geplaatst. Daar gingen enkele dagen overheen en tijdens die dagen merkte ik dat ik anders ging denken, niet zozeer over Hausfrau als wel over de huisvrouw in kwestie: Anna. Anna zat namelijk vanaf het begin in mijn allergie: passief, alles overkomt haar en zij laat het gelaten gebeuren. Dus leert ze pas wanneer ze al 10 jaar in Zwitserland woont Duits, heeft ze geen eigen bankrekening of baan maar wel twee minnaars tegelijk. Haar jongste kind, dochter Polly, is van een eerdere minnaar. Ik ergerde me vreselijk aan haar. Ik kon er niet tegen dat ze coquetteerde met haar passieve gedrag en het zag als een vorm van predestinatie. Tegen het einde van de roman onthult Essbaum in een enkele zin de mogelijke oorzaak van Anna's gedrag: ze is op de middelbare school jarenlang het slachtoffer geweest van pesten. Ik vermoed, dat de Anna zoals Essbaum haar opvoert in een zware depressie zit die voor een belangrijk deel haar passiviteit verklaart. Essbaum heeft er bewust voor gekozen Anna te maken zoals ze is: een depressieve huisvrouw wier gedrag irritatie kan oproepen. En dat moet ik Essbaum kwalijk nemen, niet Anna. Net zoals ik het Essbaum kwalijk moet nemen dat zij haar toevlucht neemt tot een cliché om Anna's situatie nog meer te verergeren. Ik zat te wachten op het moment dat er iets met één van Anna's kinderen zou gebeuren terwijl ze bij een minnaar was en ja hoor: bingo, inclusief de ruim 40 gemiste oproepen. Niet bijster origineel. Net als ook het uiteindelijke einde van de roman bepaald niet origineel te noemen is: zoek en vervang Russische stoomtrein door Zwitsere sprinter. Raad ik iemand Hausfrau aan? Ja, indien Anna Karenina of Madame Bovary tot je lievelingsheldinnen horen; nee, indien je net als ik weinig op hebt met één van deze dames.