zondag 24 januari 2021

Jacqueline Woodson || Red at The Bone

 


Longlist Women’s Prize for Fiction 2020

Red at The Bone is een korte roman, een novelle eigenlijk. Elk hoofdstuk wordt verteld uit het perspectief van één van de hoofdpersonen. Gevoelens en emoties spelen vaak een grotere rol dan feiten. Wat er gebeurt, blijkt uit de ontboezemingen. In ruim 100 pagina’s neemt Woodson ons mee in racisme, armoede onder Black Americans, tienerzwangerschap, ouderschap en besef voor geschiedenis. 

Red at The Bone is geen ‘mind of consciousness’, maar schurkt daar soms wel dicht tegen aan. Woodson zet gedachten van haar hoofdpersonen in om de lezer mee te nemen in een voor een dergelijke korte roman best wel veel onderwerpen. Zo blijkt uit de gedachtes van tiener Melody dat zij geen goede relatie heeft met haar moeder Iris, dat zij zich door haar in de steek gelaten voelt. Uit die van haar moeder Iris blijkt haar gedrevenheid, haar behoefte om iets van haar leven te maken . ongehinderd door man en kind.

Vader Aubrey kijkt toe terwijl zijn jonge dochter in een prachtige jurk de trap afdaalt voor een belangrijke ceremonie, ik vermoed dat ze haar middelbare schooldiploma gehaald heeft. Hij uit zijn liefde voor haar, maar ook het verdriet dat hij en Iris niet bij elkaar gebleven zijn. Uit zijn gedachtes en die van Iris blijkt dat een tienerzwangerschap niet voldoende is om twee mensen met wel heel verschillende achtergronden en ideeën  over de toekomst bij elkaar te houden. Iris wil groeien, wil verder. Audrey is tevreden met zijn middelbare schooldiploma en stelt zich tevreden met een baan op de postkamer.

Uit de gedachtes van oma Sabe en opa Po’Boy blijkt dat zij een verleden met zich meedragen bepaald door racisme en geweld maar ook dat zij erin geslaagd zijn ondanks alle tegenwerking een beter leven voor zichzelf op te bouwen inclusief universitaire opleiding. Aubrey’s moeder CathieMarie worstelt elke maand met de rekeningen, is afhankelijk van uitkeringen om te overleven. Aubrey en CathieMarie zijn arm en voor hen is een vaste baan al heel wat. Iris heeft geen besef van deze wereld, gaat er volledig vanuit dat iedereen  natuurlijk verder wil leren, meer ambitie heeft. 

Woodson laat ons weten dat Aubrey gekozen heeft voor het rechte pad door een heel hoofdstuk te wijden aan een crackdealer in zijn straat. Later doet zij eenzelfde iets door een dag uit het leven van witte en zwarte scholieren te beschrijven, een dag die bruut onderbroken wordt door de terroristische aanval op het World Trade Center New York. Een daad die het leven kost aan vaders van de scholieren. Dit soort interventies van Woodson versterkten bij mij het rommelige gevoel van de roman. Zij levert steeds brokjes informatie die aan elkaar een totaalbeeld opleveren. Het zorgde er echter ook voor dat ik niet tot nauwelijks verbonden raakte met de hoofdpersonen. Ik bleef op afstand. 

Woodson laat in ruim 100 pagina’s zien wat er allemaal kan gebeuren door een tienerzwangerschap. Haar keuze om dit met korte fragmenten en met inzichtjes in gedachtes te vertellen, werkte voor mij niet echt. Ik moest in te korte tijd te vaak van de ene naar de andere persoon springen, ik kwam gewoon nooit echt in de roman. Voor mij was Red at The Bone te rommelig. Ik kan me voorstellen dat een lezer die zich vooral richt op de onderliggende boodschap eerder ontvankelijk is voor de roman en zich minder stoort aan het ontbreken van samenwerking tussen vorm en inhoud.  




Geen opmerkingen:

Een reactie posten