Roddy Doyle heeft een roman geschreven die op één niveau gezien kan worden als het ruim driehonderd pagina’s tellende verslag van de kroegentocht van steeds dronkerder worden oude vrienden, op een ander niveau als een moeilijke, af en toe pijnlijke zoektocht naar liefde. Tussen vrienden, geliefden en jarenlange partners.
Joe en Davy ontmoeten elkaar één keer in de zoveel jaar in Dublin. Joe is er nooit weggegaan, Davy woont al jarenlang met echtgenote Faye in een Brits dorp. Wat begint als een etentje en nog wat biertjes in de kroeg, eindigt met onthullingen over hun levens. Joe bekent dat hij niet meer met zijn echtgenote Trish samenwoont maar ingetrokken is bij een oude jeugdliefde. Onbegrip en een steeds grotere hoeveelheid bier maken dat hij niet meteen uitgelegd krijgt aan Davy waarom. ‘Thuis komen’ na zo’n veertig jaar blijkt dan toch wel een relatief begrip.
Davy luistert toe, wil begrijpen wat Joe probeert te vertellen maar kan in eerste instantie niet bevatten dat zijn jeugdvriend op zijn zestigste als een blok gevallen is voor een vrouw die hij al bijna veertig jaar niet heeft gezien en die hij eigenlijk alleen vanaf een afstand bewonderd heeft. Tussendoor denkt hij aan zijn eigen huwelijk met Faye en laat hij daar sporadisch zaken over los. Hij is gevallen voor een spraakwater, heeft alles en iedereen voor haar opgegeven en leeft nog steeds voor haar. Toch kan hij één belangrijk iets niet met haar delen, het sterfbed van zijn vader.
Joe en Davy drinken steeds meer tijdens hun kroegentocht. Eerst lijken ze te ver uit elkaar gegroeid om nog nader tot elkaar te kunnen komen, dan herleeft de oude vriendschap en vinden ze elkaar weer. Ergens halverwege begon ik me af te vragen of ik nu wel zo’n zin had in een ruim driehonderd pagina’s tellende kroegentocht van twee jeugdvrienden op leeftijd. En dan voegt Doyle subtiel elementen toe waardoor de kroegentocht vooral de trigger is om tot diepliggende waarheden te komen.
Joe woont samen met een vrouw met wie hij een platonische relatie heeft, zijn huwelijk en zijn relatie met zijn kinderen heeft hij ervoor op het spel gezet. Davy snapt logischerwijs niets van deze zet. Hoe kan hij ook? Ik zou denk ik ook niet meteen begrijpen waarom iemand een gelukkig huwelijk op het spel zet voor een platonische relatie met een oude liefde. Doyle strooit sporadisch met hints waarom Joe deze keuze gemaakt heeft, deze hints vallen op hun plek wanneer Joe tegen het einde de waarheid vertelt.
De kroegentocht is een manier om Joe zijn huwelijk en zijn nieuwe relatie tegen elkaar te laten afwegen, om Davy terug te laten kijken op zijn relatie met Faye en te (her)bevestigen dat hij gelukkig is met haar. Wij weten als lezer dat Davy niet alles deelt met Joe, het verhaal wordt namelijk vanuit zijn perspectief vertelt. De lezer hoort wel wat er in Davy’s hoofd omgaat, Joe niet. De lezer heeft het te doen met het perspectief van Davy om te weten wat er in Joe’s hoofd speelt.
Love is een spel met perspectief. Doyle speelt met waarheden, al dan niet onthuld. Love is ook een verhaal over liefde. Liefde die soms meerdere, verrassende vormen kan aannemen, die door verschillende mensen op verschillende manieren beleefd kan worden. Love is ook een verhaal over ouder worden en leren omgaan met de beperkingen maar ook de winst van dat ouder worden. Joe en Davy zijn zestigers maar Doyle laat zien dat de jonge knullen nog steeds in hen leven.
Love is de neerslag van een kroegentocht waarin twee vrienden elkaar herontdekken, waarin zij inzichten over liefde delen, (her)ontdekken, met elkaar delen. In de ogen van de mensen om heen zijn Dave en Joe waarschijnlijk twee oude mannen die teveel gedronken hebben, die ondanks hun leeftijd stomdronken van kroeg naar kroeg trekken. In de ogen van Love verandert deze tocht van een ordinaire kroegentocht in een reis op zoek naar waarheid, erkenning en de waarde van vriendschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten