Soms heb je van die romans die gehypet worden. Crawdads is daar eentje van. Mijn natuurlijk reactie is dan altijd even wachten totdat de storm geluwd is en daarna mijn eigen mening vormen. Dus stond de roman al enige tijd op mijn e-reader maar wachtte ik nog steeds af. Toen kreeg ik door dat er een film aan stond te komen en dacht ik bij mijzelf ‘misschien niet meer te lang wachten’.
Wat zal ik zeggen: er is één ding dat de Crawdads ervoor nog net voor behoedt dat de roman ontaardt in een melodramatische draak. Dat is de prachtige manier waarop Owens het moerasland waar hoofdpersoon Kya woont beschrijft. De liefde voor dat moerasland en de natuur spatten aan alle kanten van de pagina’s af. Het is aan alle kanten duidelijk dat Owens van dat landschap houdt en dat ze die liefde uit via Kya.
En waarom een melodramatische draak? De korte samenvatting maakt dat ogenblikkelijk duidelijk: Kya wordt geboren in een dysfunctioneel gezin. Stuk voor stuk verlaten broers en zussen het gezin, ook moeders verlaat haar aan alcohol verslaafde man. Kya blijft eenzaam en alleen achter; wanneer vaders ook nog verdwijnt moet het meisje zien te overleven. Geen school maar mosselen verkopen aan een aardige handelaar. Het spreekt voor zich dat Kya door deze jeugd bepaald sociaal onhandig wordt. Het spreekt ook voor zich dat deze Kya natuurlijk een schoonheid is voorzien van oneindige benen, een prachtige bos haar en flonkerende ogen.
Kya blijkt ondanks haar gebrek aan opleiding te beschikken over een uitgebreide kennis over fauna en flora in haar geliefde moerassen. Gecombineerd met een fantastisch talent om alles te kunnen tekenen, leidt dit via haar eerste liefde tot een serie boeken met tekeningen. Haar bijnaam ‘moerasmeisje’ wordt dan een soortement eretitel. Dan wordt haar tweede liefde vermoord en wijzen alle tekenen erop dat Kya hem heeft vermoord. De rechtszaak die zich dan ontspant voltrekt zich via alle patronen en is volledig voorspelbaar. Daarna wacht een gelukkig leven met de in Kya’s leven teruggekeerde eerste liefde.
Het feit dat een gerenommeerde krant als de Guardian wel helemaal één ster geeft aan de verfilming maakt duidelijk dat verhaal en beeld alleen niet voldoen. Kya’s verhaal voldoet aan alle wetten van een Amerikaans succesverhaal: ondanks alle tegenspoed etc etc etc Ik snap ook best wel waarom mensen als Oprah de roman hebben omarmd; al die rampspoed en dan toch zo talentvol en succesvol blijken.
Het moeras redt de roman dus. Al lezend waande ik me daar
ter plekke; hoorde ik de dieren, rook ik de zee en voelde ik de liefde van
degenen die er wonen. Owens heeft het moeras uitzonderlijk mooi beschreven, het
is alleen jammer dat het verhaal eromheen zo dunnetjes is, zo voorspelbaar en
zo melodramatisch. Dat moeras had meer verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten