Lulu Allison || Salt Lick

 

Women’s Prize for Fiction Longlist 2022

 

In Salt Lick werken twee verhaallijnen naar elkaar toe en vertellen uiteindelijk samen het volledige verhaal. Een koor geeft herhaaldelijk commentaar in dichtvorm. De roman start in een kleine gemeenschap op het platteland die machteloos toekijkt hoe een pandemie door de maatschappij raast en die langzaam maar zeker steeds meer in zijn grip krijgt. In de tweede verhaallijn heeft de gevestigde orde de pandemie (en alle pandemieën die volgden) misbruikt om burgers te controleren. Tijdens het lezen bekroop me af en toe het enge gevoel dat degenen die geloven in complottheorieën en virussen ontkennen deze roman maar beter niet kunnen lezen.

Jesse is het hoofdpersoon uit de eerste verhaallijn. Hij woont met zijn ouders in het klein dorp en ondervindt het effect van de pandemie in zijn dagelijkse leven. Buren die zijn overleden, steeds meer producten die niet leverbaar zijn, buren die wegtrekken omdat er doodeenvoudig geen werk meer is in het dorp. Allison beschrijft het platteland met veel liefde, haar beschrijvingen van de grote stad die lonkt zijn een stuk killer. Uiteindelijk kunnen Jesse’s ouders niet anders en verhuizen ook zij naar die grote stad. Jesse ontmoet daar na enige tijd de persoon die hem linkt aan de hoofdpersoon uit verhaallijn twee, Jada.

Isolde is de hoofdpersoon uit verhaallijn twee. Zij is het slachtoffer van een bomaanslag waarbij haar moeder is overleden en zij in een kindertehuis is terechtgekomen. Ze heeft in de grote stad een aardig bestaan opgebouwd; heeft leren leven met alle regels die de stedelingen vastpinnen. Wanneer wij haar ontmoeten, heeft ze net besloten dat ze op bezoek wil bij degene die de bomaanslag heeft gepleegd. Dat bezoek leidt ertoe dat ze doorkrijgt dat ze misschien voorgelogen is. Ze gaat op zoek naar de waarheid.

In die zoektocht naar de waarheid kruipen de twee verhaallijnen steeds dichter naar elkaar toe. Isolde’s zoektocht leidt namelijk naar een kleine gemeenschap op het platteland die zo goed als zelfvoorzienend leeft. Er zijn wel contacten met mensen in de stad maar idealiter regelen de mensen in de kleine gemeenschap alles zelf. Jada blijkt één van de stichters van de gemeenschap.

De twee verhaallijnen lopen uiteindelijk overtuigend in elkaar over; Isolde vindt niet alleen de waarheid over de dood van haar moeder maar leert ook zichzelf beter kennen. Ze reageert als een gebeten hond wanneer de gemeenschap haar laat voelen dat ze blij moet zijn dat ze hen gevonden heeft, ze ziet dat als een ontkenning van haar leven tot dan toe. Pas later realiseert zij zich dat zij zelf kan beslissen waar ze gaat of staat, dat dit geen keuze is van de machthebbers of de idealistische gemeenschap.

De hele roman is doorspekt met commentaar van het ‘koor’.  Commentaar op de omstandigheden, op gebeurtenissen, op de personages. Dat commentaar maakt dat je als lezer net even op een ander spoor wordt gezet, dat het vervreemdende effect van de roman wordt benadrukt.

De zoektocht van Isolde biedt Allison ook de mogelijkheid om commentaar te geven op de machthebbers die hun positie misbruiken en mensen volledig onder controle krijgen. Zo is er in de steden geen vers eten meer te  krijgen, mensen kunnen alleen nog maar kant-en-klaarmaaltijden kopen en raken zo langzaam maar zeker het besef van de natuur kwijt. Niemand uit de stad die erover peinst naar dat enge platteland te gaan. Op dat enge platteland wonen helaas ook enge mensen, ‘alt-right’-typetjes zullen we maar zeggen die geloven in de suprematie van het blanke ras en niet schromen om anderen te mishandelen en zelfs doden. Allison heeft een beklemmende maatschappij beschreven.

Salt Lick is een interessante roman die een beklemmende toekomst beschrijft. Het contrast tussen platteland en stad maar ook het commentaar van het ‘koor’ geven de roman een eigenheid die maakt dat Salt Lick net even afwijkt van de gemiddelde toekomstroman. Mensen in Salt Lick hebben nog een mogelijkheid om te ontkomen aan … hoe moeilijk dan ook. Of ze het doen is aan hen.