Karen Joy Fowler – Booth

Ik had voordat ik begon te lezen al zo  mijn twijfels over deze roman. Niet alleen was ik niet razend enthousiast over een eerdere roman van Fowler, ik popelde ook niet echt om me te verdiepen in de moordenaar van Lincoln. Toch besloot ik Booth een kans te geven en helaas, ik was niet onder de indruk.

Booth werkt toe naar de moord op Lincoln door John Wilkes Booth, een telg uit een beroemde toneelfamilie. Zijn vader, geëmigreerd uit Engeland, veroverde Amerika met zijn toneelspel. In de roman vertelt Fowler hun geschiedenis, vanuit het perspectief van drie kinderen: Edwin, Rosalie en Asia. Kort samengevat: veel ups en downs, van bittere armoede naar (tijdelijke) welvaart, bloed kruipt waar het niet gaan kan – veel van de kinderen Booth blijken het kwikzilveren karakter van hun wispelturige vader meegekregen te hebben, drie zonen volgen in zijn voetsporen.

De lezer krijgt een beeld van John Wilkes Booth door de ogen van zijn broer en twee zussen. Hij lijkt een middelmatige acteur met een buitenmatig geloof in zijn eigen kunnen en invloed. Opgegroeid in een familie die slavernij niet ondersteunt, ontwikkelt hij – op kostschool – onder invloed van vrienden in het zuiden het vaste geloof dat slavernij wetmatig en rechtmatig is. Waarom dit geloof ontspoort in een complot om Lincoln te doden maakt Fowler wat mij betreft absoluut niet duidelijk.

Ergens halverwege de roman kwam ik tot de conclusie dat ik deze niet met veel plezier aan het lezen was. Om heel eerlijk te zijn, ik vond de roman lichtelijk aan de saaie kant. De familie Booth bleek me niet te kunnen boeien. Ik had het op een gegeven ogenblik wel gehad met hun verwikkelingen en het alcoholisme van een groot aantal van hen.

Fowler is er mede verantwoordelijk voor dat ik mijn interesse in de familie verloor. In de eerste plaats, omdat ze de verwikkelingen van de familie voortdurend afwisselt met geschiedkundige informatie over de periode die leidt naar de moord op Lincoln. Misschien heel erg interessant indien je Amerikaans bent of van geschiedenis houdt maar niet voor mij. Daarnaast hanteert Fowler een vrij afstandelijke stijl. Hoewel ze kiest voor het perspectief van drie kinderen Booth, zet ze een afstandelijke verteller in om hun visie op de gebeurtenissen weer te geven. Een afstandelijke verteller ook nog eens gericht op feiten en verslaglegging. Het was dat Fowler de verteller nog net niet ‘en toen …’ in de mond legde.

Niet mijn pakkie-an dus deze roman. Ik was in ieder geval blij dat mij exemplaar van de bieb kwam en weer geretourneerd kon worden. Jammer, ik had me graag laten overtuigen door Fowler die in Amerika toch een behoorlijke reputatie heeft. Ik vermoed dat ik niet snel een derde roman van haar zal oppakken.