De redactrice van The Guardian meldde dat ze door deze roman voortdurend in een deuk had gelegen, ik heb mijzelf op één grinnik kunnen betrappen. De scene waarin Yoli beschrijft hoe ze als zesjarige besluit dat Maria aka Elf een zus nodig heeft om haar te helpen met baby Jesus. Ik zag het helemaal voor me. Blijkbaar heb ik een afwijkend gevoel voor humor, ik weet echt niet wat er te lachen viel in All My Puny Sorrows. Het boek start veelbelovend met het daadwerkelijk fysiek verplaatsen van het huis van Yoli en Elf en de pogingen van de Mennonietengemeenschap om het gezin in het gareel te krijgen. Daarna wordt het loodzwaar. AMPS gaat namelijk vooral om de wens van Elf om, net als haar vader jaren eerder, te mogen sterven. Zelfmoordpoging na zelfmoordpoging, familie die wanhopig probeert Elf in leven te houden en Elf die even wanhopig probeert te sterven. De ronduit schofterige wijze waarop ze in ziekenhuis en psychiatrische afdeling wordt behandeld is schokkend. Yoli gaat voor een deel met de wens van haar zus mee en onderzoekt zelfs opties om Elf euthanasie te laten plegen in Zwitserland of Mexico. Diep in haar hart weet ze echter dat ze alleen tijd wil rekken. Elf wacht niet en springt net als haar vader voor de trein.
Toews heeft een boodschap. Het is duidelijk dat zij een voorstander is van euthanasie in het geval van zwaar psychisch lijden. Het bevreemdt niet dat haar eigen vader en zus zelfmoord hebben gepleegd. AMPS is een dappere roman maar daarmee nog geen goede roman. Teveel, te druk, te weinig ruimte om de potentieel interessante karakters uit te werken en met een bepaalde Amerikaanse humor die mij niet aanspreekt. Het onderwerp is heftig, de roman valt er tegen weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten