Joshua Ferris || To Rise Again at a Decent Hour

Joshua Ferris schijnt erg goed in staat te zijn boeken te schrijven over een nietszeggend onderwerp en over zeurderige mensen. Misschien dat hij daar met To Rise net iets te goed is in geslaagd. Tandarts Paul O'Rourke navelstaart er heel wat op los, neemt je mee in ellenlange verhandelingen over zijn baseball team en roept een gevoel van plaatsvervangende schaamte op wanneer hij vertelt over zijn pogingen om goed over te komen bij potentiële schoonfamilie. Op het moment dat een onbekend iemand een website publiceert voor zijn praktijk en uit zijn naam twittert, reageert hij eerst ongecontroleerd en agressief. Dan blijkt dat de website bedoeld is om hem erop te wijzen dat hij niet zomaar een Amerikaan is maar een afstammeling van een volk dat tegelijkertijd met de Joden door de woestijn zwierf.  Kenmerk van hun godsdienst: in opdracht van God twijfelen aan God. Door of ondanks de leer van Ulm accepteert Paul beter wie hij is, het boek eindigt zelfs met een zeer positieve noot. Paul die elk jaar door zijn mondhygiëniste wordt meegesleept naar Nepal om daar gratis gebitten te behandelen, ziet een jong kind met een prachtig gebit. Hij blijkt zijn tandarts en gaat blij met het joch cricket spelen. Ik kan me voorstellen dat To Rise je aanspreekt indien je een fan bent van Woody Allen, Paul is namelijk de niet-Joodse variant van Allen. Ik word al sinds ik me kan herinneren kriegel van de acteur/regisseur. Ik kan gewoon niet tegen zijn zeurderige toontje en zijn eeuwige navelstaarderij. Het moge duidelijk zijn dat To Rise niet geheel aan mij is besteed.  Dat Ferris kan schrijven bewijst hij in de laatste 100 pagina's van zijn boek. In de eerste plaats omdat hij dan de jeugdvriendin van de stichter van Ulm aan het woord laat die een prachtig verhaal vertelt over godsdienst, liefde en geloof. En in de tweede plaats omdat Paul steeds minder is gaan lijken op Woody Allen. Geen gezeur meer maar een man die probeert iets van zijn leven te maken en daar redelijk in slaagt. Waar ik me al dagen tergend langzaam door de woordenbrij van Paul worstelde, las ik de laatste hoofdstukken met toenemend plezier uit. Jammer voor de Woody Allen fans, fijn voor mij.