Gedurende een mooie Hemelvaartsdag heb ik genoten van The House at the Edge of the World. Je zou flauw kunnen zeggen dat het tempo waarin ik de roman tot mij kon nemen iets zegt over de kwaliteit. Toch durf ik wel de stelling aan dat The House verder gaat dan de gemiddelde 'feel good' roman, al is het maar dat de hoofdpersonen daarvoor net niet aardig genoeg zijn. Zo is Morvenna vaak te kort door de bocht, te bits en te weinig invoelend om het predicaat 'aardig' te krijgen, haar tweelingbroer Corwin schittert vooral door afwezigheid en hun moeder duikt - in Morvenna’s ogen - na de dood van haar echtgenoot John wel erg snel in de armen van zijn beste vriend. Die dood is waar het om draait in de roman. John is stomdronken al plassende van een klif gevallen, zijn lichaam is nooit gevonden. De verhoudingen in het gezin veranderen door zijn dood meteen, al is het maar dat er nooit een testament gemaakt is en opa besluit het huis waarin de familie woont aan zijn kleinkinderen te geven en niet aan zijn schoondochter. Wanneer Corwin gaat twijfelen aan de ware toedracht van John's dood, gaan Morvenna en hij op zoek naar de waarheid. Corwin heeft dan al jaren in het buitenland voor NCO's gewerkt en is verbitterd tot de conclusie gekomen dat al zijn goede werk eigenlijk alleen maar een averechts effect heeft gehad. Morvenna is trouw gebleven aan een oude liefde en werkt als boekbindster in Londen. Wat ik mooi vond aan The House is dat Rochester op subtiele wijze een beeld van een idealistische groep jongeren schetst en dan onnadrukkelijk laat zien wat van hun idealen terecht komt. Morvenna is eigenlijk de enige van het groepje vrienden die hoewel totaal ideaalloos uiteindelijk doet wat ze echt wil. Rochester schetst ook hoe lastig de relatie met een tweeling kan zijn: aan de ene kant komt niemand er tussen, aan de andere kant ervaart de stillere tweeling dat zij vooral gedoogd wordt om haar broer. Vooral in de relatie met een moeder die ook de voorkeur lijkt te geven aan de charmante helft van de tweeling kan dat leiden tot moeilijke situaties. Zeker wanneer kort-door-de-bocht dochter Morvenna er ook nog steeds in slaagt op het verkeerde moment de verkeerde dingen te zeggen. 'Sliepen jullie al met elkaar toen pa nog leefde?' is misschien niet de handigste vraag na afloop van een bruiloft waar lang naar uitgekeken is.
The House at the Edge gaat vooral over relaties tussen mensen. Rochester beschrijft deze onnadrukkelijk en onbevangen in weinig woorden maar wel precies raak. Zij legt de vinger op de pijnlijke plekken in familierelaties maar ook op die punten waar familie ondanks alles overeind blijft staan. Ik heb genoten van The House, Rochester had mij volledig in haar ban. Niet slecht voor het debuut van een jonge schrijfster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten