Elizabeth Strout || My Name is Lucy Barton

My Name is Lucy Barton telt slechts 140 pages, maar in die pagina's laat Strout ons op weergaloze wijze kennis maken met Lucy Barton: haar armoedige jeugd, haar opvoeding die af en toe oncomfortabel tegen verwaarlozing en mishandeling aanschuurt, haar worsteling om haar plek te vinden in de comfortabele middenklasse, haar getroebleerde verhouding met haar ouders en de liefde voor haar familie. Lucy Barton vertelt haar eigen verhaal al terugkijkend op een langdurig verblijf in het ziekenhuis. De komst van haar moeder naar dat ziekenhuis maakt dat zij terugblikt op haar jeugd. Het maakt ook dat ze nadenkt over het contrast tussen de liefde die beide vrouwen overduidelijk voelen en het totale onvermogen om normaal om te kunnen gaan met die liefde.
Lucy Barton is een roman vol subtiele verwijzingen. Strout is niet de schrijver die ons confronteert met expliciet beschreven wreedheden, zij hint. Het meest expliciet is zij nog in haar beschrijving van een nacht die Lucy doorbrengt opgesloten in een koude en donkere vrachtwagen, samen met een slang. Strout laat ons kennismaken met een vrouw die ondanks alles houdt van haar ouders. Zij laat de worsteling zien die Lucy doormaakt in de poging haar moeder te behagen en tegelijkertijd haar onafhankelijkheid te bewaren. Strout maakt in Lucy Barton ook duidelijk, dat liefde vele, vaak rationeel onbegrijpelijke vormen kent.
My Name is Lucy Barton is eenvoudig, direct en tegelijkertijd subtiel. Voor mij werkt die subtiliteit, sterker nog, juist omdat Strout weigert expliciet te worden en veel overlaat aan de verbeelding van haar lezers, komen bepaalde gebeurtenissen uit Lucy's jeugd extra hard aan. Strout kiest ervoor haar lezers niet murw te slaan met expliciete beschrijvingen van mishandeling en geweld. De persoon Lucy, die jaren later nog steeds niet door heeft wat sociaal wenselijk gedrag is en nog steeds probeert haar moeder te behagen, is voldoende. Strout heeft een knappe prestatie geleverd door in luttele 140 pagina's een beeld te creëren van een vrouw die jaren nodig heeft gehad om te ontsnappen aan de wreedheden van haar jeugd. Ik persoonlijk ben erg blij dat ze het niet nodig heeft gevonden die wreedheden uitgebreid te beschrijven. Ik geef de voorkeur aan subtiliteit.