Anne Tyler is de auteur die onderkoeld met onderhuids venijn familierelaties beschrijft. Ik zag dan ook uit naar haar versie van The Taming of the Shrew, Shakespeare’s ietwat gedateerde komedie over een kenau die aan de man moet. Genoeg familierelaties om op los te gaan. Ik heb het bange vermoeden dat Anne Tyler lichtelijk onder de indruk was van de opdracht die voor haar lag: vertaal dit flinterdunne verhaaltje op een eigentijdse manier en probeer daarbij de grootste toneelschrijver aller tijden te evenaren. Het probleem voor Tyler was wellicht ook nog dat anderen haar daarin zijn voorgegaan en daarmee geschiedenis hebben geschreven. Denk Kiss Me Kate maar ook de waarlijk briljante BBC-hervertelling uit 2005. Daarin lieten de BBC schrijvers zien dat een flinterdun verhaaltje best nog aardig kan uitpakken indien je maar durft los te laten. Dus konden kijkers genieten van een schmierende ambitieuze Katherine hard op weg om de tweede Britse prime minister te worden. Het enige dat nog ontbrak: een man. En die diende zich aan in de persoon van een verarmde adellijke losbol. De chemie tussen Shirley Henderson en Rufus Sewell deed de rest. En daar zit mijn probleem. Ook ik moest me losmaken. Niet zozeer van het Shakespeare origineel (ik heb dat volgens mij ooit heel vroeger gezien en dan ook nog in het Duits met overigens een geweldige Klaus Maria Brandauer als Petruccio) maar van de BBC-versie. De eerste helft van Vinegar Girl heb ik me vooral afgevraagd waarom Tyler gekozen heeft voor nogal platte overdrijving: zowel vader als Pjotr/Petruccio zijn bijna karikaturale wetenschappers die weinig op hebben met het dagelijkse leven, zus Bunny is de meer dan gemiddelde Amerikaanse puber, Kate de bepaald wereldvreemde jonge vrouw die bij gebrek aan moeder haar zus heeft opgevoed, lichtelijk autistische trekjes vertoont en haar eigen weg ergens is kwijtgeraakt. Halverwege het boek begint dat thema belangrijker te worden en dan vindt Tyler me op haar weg. Kate is dan niet langer Pjotr’s manier om een verblijfsvergunning te krijgen maar Pjotr haar manier om afstand te nemen van haar vader en zus. Ik weet niet of Tyler Shakespeare maar in zo’n 150 pagina’s mocht hervertellen (zou het format kunnen zijn, niet waar?), ik was graag nog langer meegenomen door Tyler in de verandering die Kate doormaakt. Die is namelijk interessant en spannend en daarin laat Tyler zien waar zij goed in is: onderkoeld en lichtelijk venijnig schrijven over familie en relaties. Dat zij ook komisch kan zijn laat ze vooral zien in de geweldige huwelijksscene, die zo maar geschreven zou kunnen zijn met de chemie tussen Sewell en Henderson in gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten