Zenders als Discovery zetten de inwoners van Alaska neer als echte pioniers: mensen die vrijwillig de drukte van de stad ontvluchten en in Alaska midden in de wildernis met eigen handen een leven opbouwen en alle ontberingen manmoedig doorstaan. Dat beeld haalt Vann vakkundig onderuit. Echtpaar Gary en Irene leeft al jaren een net zo middelmatig leven als de gemiddelde wereldburger. Dat dit vreet aan Gary wordt al snel duidelijk: hij is van plan op een onbewoond eiland een hut te bouwen en daar te gaan wonen. Geen voorzieningen, alleen hij en de natuur, en oh ja Irene. Het zal niemand verbazen dat de bouw van de hut het begin van het einde is. Gary blijkt vooral een twijfelaar op zoek naar een geromantiseerd beeld van leven in de wildernis met twee linkerhanden en 0,0 besef dat ook het bouwen van een hut op een onbewoond eiland wellicht enige planning behoefte. Dus stranden Irene en hij tijdens hevige regen en sneeuw op Caribou Island en bouwen ze een schots en scheve hut, omdat de onderdelen die Gary nodig blijkt te hebben op het eiland nu eenmaal niet te krijgen zijn. Het echtpaar worstelt, met de hut en met elkaar. De regen bezorgt Irene een stevige voorhoofdsholteontsteking die weigert weg te gaan. Dat deze psychisch is en vooral voortkomt uit angst moge duidelijk zijn. Dat die angst niet alleen veroorzaakt wordt omdat ze opziet tegen het wonen op een onbewoond eiland in een éénkamer hutje zonder gas, licht, water of een fatsoenlijk toilet wordt ook steeds duidelijker. Irene vermoedt dat Gary haar wil verlaten; de zware fysieke klus en haar zorgen maken dat ze steeds vaker terugdenkt aan de zelfmoord van haar moeder. Irene dendert op een zenuwinzinking aan en slechts één persoon die het in de gaten heeft, haar dochter Rhoda. Zij heeft haar eigen problemen met haar verloofde, een tandarts die de eerste tekenen van een midlife crisis vertoont en haar bedriegt met een knappe toeriste. Broer Mark blijkt ondertussen een realistische exponent van de gemiddelde inwoner van Alaska: geld verdienen, veel drinken en blowen, vooral niet te ver vooruitdenken. Op het moment dat Rhoda Mark zo ver heeft dat hij met haar meegaat naar Caribou Island is het te laat: Irene heeft Gary doodgeschoten met een pijl en boog en heeft zichzelf opgehangen.
Caribou Island is bepaald geen vrolijke roman. Het leven in Alaska gaat niet over rozen. David Vann schetst een beeld van de inwoners dat afwijkt van het geromantiseerde Discovery-beeld en geeft je niet echt het idee dat de gemiddelde relatie tot een gelukkig leven leidt, integendeel. Vann schrijft mooi en beschrijft het landschap maar ook de innerlijke overpeinzingen van het gezin prachtig. Toch merkte ik dat ik nooit helemaal gevangen werd door de roman. Daarvoor schepte Vann waarschijnlijk juist door zijn beschrijvende schrijfstijl te veel afstand, wat an sich dan wel weer knap is. Mijn onvermogen om me echt in te leven correspondeert daarmee met het onvermogen van Gary, Irene, Rhoda en Mark om vat te krijgen op elkaar en op het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten