Tessa Hadley || The Past

Soms lees je zo'n roman waarvan je denkt 'best aardig maar ken ik dit niet al?'. Voor The Past geldt dat in hoge mate. In deze roman brengen vier broers en zusters met aanhang een laatste zomer door in het huis van hun grootouders op het Britser dan Britse platteland. Hun persoonlijkheden en hun onderlinge relaties waren bijna voorspelbaar. Zelfs het feit dat de Argentijnse echtgenote te maken krijgt met naweeën van de Junta was geen verrassing. Het lijkt alsof Hadley, een Amerikaanse, teveel Britse romans gelezen heeft en teveel naar Britse series gekeken heeft (een beetje flauw gezegd: haar hoofdpersonen zouden zo in de gemiddelde Britse detective terecht kunnen). Het valt niet te ontkennen dat Hadley mooi schrijft en dat zij haar personages en hun omgeving mooi neerzet maar daar blijft het dan bij. Aan het einde knalt de boel even voorspelbaar: natuurlijk maakt één van de vier ongewenste avances naar aanhang. Dat Hadley op één van de laatste pagina's nog even losjes verwijst naar een net ontdekt knobbeltje in een borst vind ik persoonlijk hoogst irritant: het gaat geen opvolging meer krijgen en lijkt alleen gebruikt om die zus wat minder oppervlakkig te laten lijken. Best aardig dus deze roman, maar om nu te zeggen dat die diepe indruk heeft gemaakt: nee. Misschien dat Hadley een volgende keer zou moeten proberen wat dichter bij huis te blijven en haar schrijftalenten moet loslaten op mensen die ze door en door kent. Haar uitstapje over de oceaan is blijven hangen in clichés.