De lichtere kost ...

In 2016 heb ik ruim één boek per week gelezen en besproken in BooksandLiliane. Daar blijft het echter niet bij. Naast deze verantwoorde boeken neem ik namelijk ook nog aardig wat lichtere stof tot mij. Om te beginnen ben ik bepaald verslaafd aan Elizabeth George, Christopher Brookmyre en Robert Galbraith. Omdat zij alle drie dit jaar nieuwe romans uitbrachten, ben ik weer heerlijk aan mijn trekken gekomen. Detective Lynley en zijn compagnon Barbara Havers vervelen na zo’n 25 jaar nog steeds niet, journalist Jack Parlabane verliest zijn streken gelukkig nooit en Cormoran Strike lijkt een blijvertje. Om een of andere reden besloot ik ergens dit jaar dat tijd was voor Nicci French en haar kleurenserie. Strak geschreven zoals altijd maar af en toe net iets te voorspelbaar. Psychiater Frieda boeide tot aan het einde.  Tijdens mijn vakantie in Canada heb ik Louise Perry ontdekt en is een nieuwe verslaving ontstaan: haar inspecteur Gamache is de Frans-Canadese  versie van Barnaby in de Midsomer Murders. Hoewel zijn basis in Montreal ligt, vertoeft hij meer dan regelmatig in een lieflijk dorpje in de Canadese bossen waar aan de lopende banden lijken opduiken, wat geleidelijk aan leidt tot hechte vriendschappen met een klein groepje dorpsbewoners. Omdat zij elke roman weer opduiken, voegt Perry elk boek weer nieuwe informatie over deze mensen toe, en dat maakt de romans extra leuk. Ik wacht nu met smart op deel 7, het is gereserveerd bij de bieb. Een andere serie waar ik mij dit jaar op geworpen heb, valt vrees ik onder de categorie ‘geheime genoegens’: de ‘grave’-serie van Darynda Jones. Wat zal ik zeggen? Een vrouwelijke hoofdpersoon met voluptueuze vormen en ADHD die Magere Hein blijkt te zijn en verdwaalde doden naar het hiernamaals begeleidt. En verliefd is op de zoon van Satan, naar de aarde gestuurd om haar te vermorzelen. Klinkt goed, nietwaar? Als het om de liefde gaat en romans waarin het meisje aan het einde natuurlijk in de armen valt van de held, dan is Kathy Fforde natuurlijk nog steeds onovertroffen. Haar laatste romans ontberen de humor van haar eerste romans, het blijven echter heerlijke romans om eventjes bij weg te zwijmelen. Liefde, romantiek en de o zo Britse sfeer maken Fforde wat mij betreft tot een jaarlijks verplicht nummer, gelukkig voldoet ze met liefde aan die opdracht.