Sorry, ik geef de clou weg
Om een of andere reden had ik moeite om in het verhaal te komen. Terwijl dit toch eigenlijk best interessant was: Mysterieus horloge waarschuwt ambtenaar Thaniel voor bomaanslag, het spoor leidt naar een Japanse horlogemaker, Mori. Tussen beide mannen ontwikkelt zich een hechte vriendschap. Tegelijkertijd vecht in Oxford Grace, een rijke erfgename, tegen een gedwongen huwelijk. Zij wil haar leven het liefste aan de wetenschap wijden, haar familie kijkt daar in de 19e eeuw anders tegenaan. Op een society-feestje ontmoeten Grace en Thaniel elkaar en besluiten zij van de nood een deugd te maken: ze forceren een situatie waardoor ze wel moeten trouwen. Ondertussen wordt steeds meer duidelijk over Mori: hij leeft op een of andere verkeerd om in de tijd: zijn verleden is onze toekomst. Dus weet hij dat hij Thaniel met zijn horloge kan beschermen tegen de bomaanslag, en weet hij ook dat hun vriendschap niet platonisch blijft. Dat Mori zijn krachten af en toe om de verkeerde redenen inzet wordt ook duidelijk, hij is eigenlijk best wel gevaarlijk. Voor mij werd het boek interessant op het moment dat het minder om de gadgets en methode ging en meer om de mensen. Zowel Thaniel als Grace zijn interessante mensen die vechten tegen de keuzes die zij noodgedwongen moeten maken. Dat Grace een huwelijk overweegt met een bijna wildvreemde man om op die manier het huis in bezit te krijgen dat zij had zullen erven is zowel wanhopig als dapper. En dat geldt ook voor Thaniel die datzelfde huwelijk overweegt om zijn zus en haar kinderen van een goed bestaan te voorzien. Uiteindelijk kiest Thaniel toch voor Mori (nog rijker dan Grace overigens) en blijkt de Japanse studievriend van Grace toch diepere gevoelens voor zijn o zo onvrouwelijke maatje te koesteren. Grace wacht een mooie toekomst in Japan.
The Watchmaker had een romance met wat ‘phantasy’-trekjes kunnen blijven ware het niet dat Pulley op vakkundige wijze de Britse en Japanse wereld schetst, en vooral laat zien hoe bevooroordeelde de Westerse wereld naar een cultuur met voor hen onbekende gewoontes aankijkt. Dat blijkt het mooiste uit de repetities voor de Mikado, waar Thaniel, een begenadigd pianist, met hulp van Mori een rol in krijgt. Ik heb de Mikado altijd gezien als onschuldig vermaak, ik realiseer mij door de Matchmaker hoe beledigend de musical in feite was.
Conclusie: The Matchmaker is een aardige roman die voor mijn smaak in het begin teveel focust op de harde kant en mij grijpt zodra de zachte kant de ruimte krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten