Hagseed is de vierde in een serie van Shakespeare-hervertellingen door gerenommeerde contemporaine auteurs. Atwood heeft aan The Tempest haar eigen draai gegeven: in de eerste plaats door hoofdpersoon Felix, een toneelregisseur die wel erg lijkt op Prospero en in zijn omgeving allemaal mensen heeft die natuurlijk lijken op personages uit The Tempest. En in de tweede plaats door het toneelstuk dat Felix’ carrière brak en weer maakte, The Tempest. Er zijn elementen die ik erg goed vind in Hagseed. Zo voldoet Felix volledig aan het beeld van de over het paard getilde behoorlijk zelfingenomen regisseur die maar niet snapt dat het gepeupel zijn briljante experimentele bewerkingen niet kan volgen. Ook wanneer hij geraffineerd uit zijn eigen festival wordt gezet, blijft hij overtuigd van zijn eigen kunnen. Daarna maakt Atwoord twee briljante zetten waardoor Felix een extra laag krijgt: overleden dochter Miranda blijft aanwezig in Felix’s leven. Net op het moment dat je als lezer vreest voor de geestelijke gezondheid van Felix laat hij door een enkele opmerking weten dat hij heus wel weet dat ze niet echt is, maar toch. Ouder en armer geworden accepteert Felix een baantje als docent bij een gevangenis. Zijn afwijkende aanpak is een doorslaand succes: de gevangen staan in de rij om aan één van zijn Shakespeare-bewerkingen mee te doen. Op het moment dat de man die hem vakkundig pootje heeft gelicht samen met een minister één van de voorstellingen wil bezoeken, ziet Felix het moment naderen waarop hij wraak kan nemen. Atwood laat haar lezer dan lange tijd in spanning: verlaagt Felix zich tot het niveau van de man in kwestie of neemt hij subtieler wraak?
De roman kent wat mij betreft één zwak punt. Nadat The Tempest is opgevoerd, laat Atwood / Felix de gevangenen vertellen wat er met hun personages gebeurt ná het toneelstuk. Hoewel hun ideeën stuk voor stuk origineel zijn, bekroop mij hier het gevoel dat wij een lesje geleerd kregen: ook criminelen met een minimale opleiding zijn in staat na te denken over een toneelstuk. Ik vraag me af of het kwaad had gekund om dit ietwat belerende hoofdstuk weg te laten en direct door te gaan naar Felix die net als Prospero uit The Tempest zijn ‘normale’ leven weer kan oppakken. Zijn afscheid van Miranda is namelijk wonderbaarlijk mooi. Het wachten is nu op de verfilming met Kenneth Branagh die de rol van Felix op het lijf geschreven lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten