Rowan Hisayo Buchanan start haar roman met een intrigerende ontmoeting tussen moeder en zoon; het is duidelijk dat ze elkaar lange tijd niet gezien hebben. Dan volgt de geschiedenis van moeder Yuki en zoon Jay, verteld in elkaar afwisselende hoofdstukken. Voor de lezer betekent dit dat er vanuit het verleden, de jeugd van Yuki, toegewerkt wordt naar het moment waarop moeder en zoon na lange tijd elkaar weer ontmoeten. In eerste instantie dacht ik dat Yuki een typisch voorbeeld was van ongelukkige puber bla bla bla. Na enkele hoofdstukken blijkt er duidelijk meer met haar aan de hand te zijn dan niet al te communicatieve Japanse ouders die haar in een grote stad op een vreemd continent gedropt hebben. Yuki heeft een dermate laag zelfbeeld dat depressie en zelfdestructie voortdurend op de loer liggen. Ook een waarlijke schat van een echtgenoot, helaas te lief voor haar doen, en een schattig zoontje, brengen daar geen verandering in. Yuki verlaat hen en kiest voor haar kunst. Wij ontmoeten zoon Jay nadat hij net vader geworden is. Hij kijkt voor een deel terug op zijn moederloze jeugd en maakt zich ondertussen zorgen of hij wel een goede vader is. Hij ontbeert de gebruikelijke gevoelens van jonge vaders naar hun pasgeboren baby's. Zijn vader kan hem helaas niet helpen; op weg naar zijn kleinkind is hij verongelukt. Jay's verdriet om zijn vader en de wetenschap dat hij nu op zoek moet naar zijn moeder, domineren de hoofdstukken die aan hem gewijd zijn. Ze schetsen een beeld van een aardige vent maar wel eentje die bepaald problemen heeft met het vaderschap. Hij heeft meer met zijn oude, haarloze kat dan met zijn dochter.
Tegen het einde van de roman ontmoeten Yuki en Jay elkaar eindelijk weer. De roman neigt dan enigszins naar clichés. Natuurlijk vergeeft Jay zijn moeder, natuurlijk zorgt het nieuws dat zijn dochter in het ziekenhuis gelegen heeft opeens tot het loskomen van intense vaderlijke gevoelens, natuurlijk brengen moeder en zoon een aantal mooie dagen met elkaar door. Het zit hem in prachtig geformuleerde terloopse opmerkingen dat Harmless - met moeite weliswaar - aan de goede kant van de clichés blijft. Dat Jay en Yuki behoorlijk op elkaar lijken helpt: als het om emoties gaat zijn het allebei geen natuurtalenten.
De constructie met elkaar afwisselende hoofdstukken is niet nieuw, dat geldt ook voor de Yuki-hoofdstukken die steeds beginnen met de beschrijving van een kleur. Het werkt echter wel. Buchanan slaagt er bovendien in haar personages met gevoel voor verfijnd detail neer te zetten. Haar bij tijd en wijle poëtische schrijfstijl draagt daar absoluut aan bij. Neem bijvoorbeeld de kop van de epiloog: I had dark days, blue moons and a golden hour or two." prachtig toch? Harmless Like You is geen perfecte roman maar neemt ons wel op bevredigende manier mee in het leven van twee mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten