Dominic Smith || The Last Painting of Sara de Vos

Sara de Vos bestaat niet maar zou zomaar eens bestaan kunnen hebben. In dat geval was zij één van de vele schilders geweest die in vroegere eeuwen op basis van haar geslacht niet serieus genomen was. In haar geval zou dan wellicht een enkel schilderij hebben kunnen duiden op haar talent. Dominic Smith neemt ons in zijn roman mee in de wereld van de schilderkunst in de Gouden Eeuw waarin Rembrandt floreerde, gilden bepaalden wie überhaupt mocht schilderen en een vrouw weinig kansen had. Sara de Vos heeft mazzel en mag schilderen. Eén van haar schilderijen blijkt in de 20e eeuw al sinds honderden jaren in het bezit van een rijke familie. Nazaat Marty de Groot, woonachtig in New York, ontdekt dat zijn Sara de Groot vervalst is. Hij ontdekt ook door wie: Ellie Shipley, een jonge Australische kunstgeschiedenis-studente die een groot talent blijkt te hebben voor restauratie én vervalsing. 40 Jaar later is Ellie afgestudeerd op Sara de Groot, geeft les aan de universiteit van Sydney en ontdekt dat haar verleden haar dreigt te achterhalen: voor een expositie over vrouwelijke schilders uit de Gouden Eeuw arriveren tegelijkertijd het origineel en haar vervalsing. Dominic Smith neemt ons dan mee in een zoektocht naar de waarheid waarbij hij vakkundig heen en weer springt tussen De Nederlanden in de 17e eeuw, New York begin jaren zestig en Sydney begin 21e eeuw. Ellie, Sara en Marty vormen de rode draad van de roman. Wat vooral opvalt in The Last Painting is het plezier waarmee Smith de schilderkunst beschrijft. Zijn beschrijvingen van methodes, van verfsoorten, van technieken hadden makkelijk saai kunnen worden maar voegen door hun enthousiasme juist iets toe aan de roman. De liefde voor de schilderijen die Smith beschrijft maakt dat de roman net het niveau van de gemiddelde goed geschreven roman ontstijgt. Daar staat tegenover dat Sara, Marty en Ellie teveel blijven steken in cliché en dat ook hun beslommeringen net teveel voldoen aan de eisen van ‘het moet goed komen’. Het ‘gelukkige’ einde wint van het ‘goede’ einde. The Last Painting of Sara de Vos is uitstekend geschreven en ik heb het met veel plezier gelezen maar daar blijft het dan ook bij.