Je ziet wel eens van die oudere dames die tegen wil en dank tot elkaar veroordeeld lijken. Familie en goede vrienden hebben het laten afweten of zijn dood. Eigenlijk zijn ze nooit aardig naar elkaar maar bij gebrek aan beter volstaat die ene persoon die ze niet zo mogen. Of die meer op ze lijkt dan ze willen toegeven. Mag ik u voorstellen aan Hortensia en Marion? Twee buurvrouwen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en elkaar op hun oude dag het leven nog zuur maken.
Wanneer een verbouwing bij Hortensia ertoe leidt dat de pui van Marion’s huis instort en Hortensia met een gebroken been aan huis gekluisterd is, trekt Marion tijdelijk bij Hortensia in en groeien ze langzaam maar zeker dichter naar elkaar toe. Aan het eind van de roman hebben ze iets ontwikkeld dat op vriendschap lijkt (maar nog niet helemaal). Het feit dat ze in Kaapstad in een blanke enclave wonen, dat Hortensia, afkomstig uit Barbados, met haar huidskleur en succesvolle carrière als ontwerpster de uitzondering vormt terwijl Marion haar succesvolle architectenbureau heeft opgegeven omwille van de kinderen helpt allemaal niet. In de loop van de roman wordt Marion met haar neus op de kwalijke gevolgen van slavernij en later apartheid geduwd terwijl Hortensia zich ervan distantieert. Zij heeft het gemaakt, zij komt niet uit Zuid-Afrika, dus waarom zou ze?
Omotoso gebruikt de levens van Marion en Hortensia om onverkwikkelijke zaken uit de Zuid-Afrikaanse geschiedenis te laten zien. Juist de tegengestelde reacties van beide vrouwen maken dat de voorbeelden des te schrijnender worden. Door af en toe terug te gaan in de tijd wordt bovendien duidelijk waarom Hortensia apartheid langs zich af probeert te laten glijden. Dat hun eigen levens ook niet altijd rozengeur en maneschijn zijn geweest, wordt tevens duidelijk. Beide vrouwen hebben hun portie tegenslag en teleurstelling te verduren gehad.
Aan het eind van de roman staan beide vrouwen iets genuanceerder in het leven en hebben ze elkaar geaccepteerd. Stiekem is iets ontstaan wat best wel op vriendschap lijkt, maar dan wel op voorwaarden. Hortensia en Marion zullen nooit vriendelijke, lieve oude dametjes worden, daarvoor hebben ze allebei teveel pit. Een toekomst als de oude vrouwtjes van de Muppet-show ligt eerder voor de hand. The Woman Next Door is een mooie, goed geschreven roman die persoonlijk leed combineert met misstanden op universeel niveau. De subtiliteit waarmee Omotoso dat doet werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten