Ann Patchett || Commonwealth

In Commonwealth laat Patchett zien wat er gebeurt wanneer twee getrouwde mensen met gezin verliefd worden. Het verhaal begint vrij traditioneel met de eerste ontmoeting, verteld vanuit het oogpunt van de bedrogen echtgenoot in spe. Daarna combineert Patchett een enorme sprong in tijd met de standpunten van de kinderen die tegen wil en dank mee moeten in de nieuwe levens van hun ouders.

De schrijfster laat mooi zien welk effect de scheiding heeft op hun jonge levens. Langzaam maar zeker wordt bovendien duidelijk dat een tragische gebeurtenis een zo mogelijk nog groter effect zal hebben. Omdat het verhaal niet lineair verteld wordt, krijgt de lezer de waarheid in sprongen te lezen. En dat werkt. De structuur van de roman tilt deze net even op boven ' ach, best aardig'.

Commonwealth is helaas nergens overweldigend. Patchett heeft hoop ik bewust gekozen voor een nogal kabbelende vertelstijl waarin ze veel aandacht besteed aan ontmoetingen en specifieke momenten in de levens van haar hoofdfiguren. De interactie tussen de personen telt, niet zozeer wat er gebeurt. Omdat Patchett steeds kleine stukjes neemt uit afwisselende levens, bouwt de lezer nergens een relatie op met een hoofdpersoon; we gluren af en toe bij iemand naar binnen en blijven als lezer op afstand.

Zo heel af en toe deelt Patchett een speldenprikje uit maar daar blijft het bij. De roman werkt weliswaar toe naar de onthulling van de tragische gebeurtenis, maar die wordt bijna terloops onthuld. Het effect is dat Commonwealth boeit maar niet beklijft. De roman is zeker niet onaardig om te lezen maar om nu te zeggen een meesterwerk, nou nee.