In The Mothers maken we kennis met drie pubers, elk met een eigen probleem. Een moeder die zelfmoord heeft gepleegd, vader en dochter slagen er niet in elkaar te steunen; een moeder kiest voor de stiefvader die haar jonge dochter seksueel misbruikt; een succesvolle ‘football’ speler breekt zijn been, einde carrière en wat nu - de kerkelijke gemeente van zijn vader kijkt toe.
Nadia, Aubrey en Luke worden vrienden en minnaars, maar niet op het zelfde moment. Ze helpen elkaar, ze verergeren elkaars problemen. Die problemen verzwijgen ze voor elkaar waardoor deze later in hun leven tussen hen in komen te staan.
Het probleem dat ik heb met onze drie pubers is dat ze het cliché niet ontstijgen. Ze zijn de rol die ze toebedeeld hebben gekregen, enige diepgang in hun karakter ontbreekt. Datzelfde geldt voor alle personages om hen heen, het zijn clichés. Bennett slaagt er niet in om her personages meer diepgang te geven. Haar roman blijft daardoor hangen in algemeenheden.
Bennett zet een stijlmiddel in dat de roman alsnog had kunnen verheffen boven het gemiddelde: het koor, de groep oudere vrouwen die de kerk van Luke’s vader bezoekt. Ze geven commentaar, oordelen en prikkelen de lezers met wat nog komen gaat. Soms kijken ze terug op hun eigen levens, met tederheid, met verdriet, met spijt. Bennett voert haar koor echter onvoldoende ver door. Het is onvoldoende komisch, cynisch, gemeen, oordelend, teder, liefdevol, wat dan ook. Ze zijn het echter allemaal net niet.
Best een aardige roman The Mothers, zeker geen straf om te lezen. The Mothers blijft echter niet hangen. De roman heeft onvoldoende gelaagdheid, onvoldoende diepgang om echt indruk te maken. Jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten