De hoofdpersoon is de bioloog, we komen haar naam nooit te weten. We weten alleen dat ze erg op haar zelf is, dat ze het liefst poelen observeert en bestudeert. Haar echtgenoot is een van de slachtoffers van de vorige expeditie.
De roman is een mix tussen psychologie en horror. Vandermeer neemt ons mee in het karakter van de bioloog, wij leren haar motieven en beweegredenen kennen. De andere wetenschappers blijven hun functie: de psycholoog, de linguïst. Het horrorelement zit in de vreemde sfeer van Area A, de dreiging van de aanwezige, agressieve wezens, bizarre ontdekkingen.
De expeditieleden ontdekken een vreemde tunnel, door de bioloog consequent toren genoemd. Terwijl ze deze tunnel onderzoeken ontdekken ze tekenen van buitenaards leven, de 'crawler'. Deze schrijft op de muren van de tunnel met levende materie. Onze bioloog ademt sporen in van deze materie en merkt al snel dat ze (lichamelijk en geestelijk) verandert. Deze verandering beïnvloedt haar doen en laten vanaf dat moment.
Ik twijfel over wat Vandermeer voor ogen had met Annihilation. Ik vond zijn beschrijving van de bioloog, haar leven en karakter, mooi en interessant. Ik heb geen idee wat ik met het SF-deel aan moet, ik snap het doodeenvoudig niet. Misschien dat Vandermeer geprobeerd heeft een parallel te trekken tussen het onderzoeken van een persoon en een verboden gebied, misschien zoek ik er gewoon te veel achter. De roman was wat mij betreft vreemd, te vreemd. Ik was al heel tevreden geweest met het uitdiepen van het karakter van de bioloog, de mysterieuze ‘crawler’ voegde voor mij niets toe.
Heb je de film gezien die op dit boek gebaseerd is? Te zien via Netflix. Daarin zitten prachtige beelden maar wat mij betreft is het verhaal niet zo heel diep. Het lijkt meer te gaan het ervaren zelf dan dat het nog wat meer te vertellen heeft.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat dit voor het boek ook zo geldt.