zondag 4 november 2018

Willy Vlautin || Don’t Skip Out On Me

Ik las Willy Vlautin meteen na Milkman van Anna Burns en een groter contrast kon er niet zijn. Van zwaar symbolisch en verstikkend naar realistisch en soepel geschreven. Wat niet wil zeggen dat het onderwerp van Don’t Skip Out On Me licht en luchtig is, verre van dat. De twee hoofdpersonen uit Vlautin’s roman worstelen met de beroerde voorwaarden die het leven hen gegeven heeft. Ze blijven echter van begin tot einde ‘nette mensen’ met wie je volledig meeleeft. De tekst op de achterkant, “Willy Vlautin will break your heart with his hardscrabble characters”, bleek volledig te kloppen.

Horace Hopper is een jonge vent van gemengde Ierse, Indiaanse en nog meer afkomst. Aan de start van de roman woont hij op de boerderij van de Reeses, een echtpaar dat hem in huis heeft genomen nadat zijn familie hem liet stikken. Horace heeft één grote ambitie: hij wil professioneel bokser worden. Om een of andere reden, zwaar beïnvloed door een zelfhulpboek, heeft hij bedacht dat hij alleen aanzien krijgt, slaagt in zijn leven indien hij de ranch verlaat en iets gaat doen waarvoor hij keihard moet werken en, vooral, moet lijden. Hij ziet niet dat hij net zo, en misschien meer, kan slagen door de ranch over te nemen en er een florerend bedrijf van te maken.

Mr Reese, in de zeventig, worstelt met zijn schapenboerderij. Horace is eigenlijk de enige reden dat die überhaupt nog draait. Hij laat de knul met pijn in zijn hart gaan, hij weet namelijk dat Horace mentaal niet in de wieg gelegd is voor boxer en het zeer zwaar zal gaan krijgen. Hij weet ook, dat hij zijn dromen voor de ranch zal moeten opgeven. Met zijn slechte rug kan hij de boel in zijn eentje niet draaiende houden. De dochters van het echtpaar Reese wonen ver weg, zij zullen niet terugkeren naar het gehucht waar zij zijn opgegroeid.

Zowel Horace als Mr Reese zijn door en door goede mensen. Het doet gewoon pijn om te lezen dat Horace door zijn beroerde jeugd niet in staat is om te zien waar zijn toekomst ligt. Hij wil een man worden en vindt dat hij alles in zijn eentje moet doen. De jongen die in de roman meerdere malen zijn goede hart laat zien en mensen, ook mensen die hij totaal niet ken, helpt en ondersteunt, is niet in staat om zelf om hulp te vragen. Hij raakt verstrikt in de te simpele les die hij heeft opgepikt uit een zelfhulpboek.

Vlautin laat door Horace en door mr en mrs Reese zien hoe zwaar het leven in Amerika kan zijn voor hardwerkende, eerlijke mensen. Zij proberen er het beste van te maken maar lopen tegen de keiharde wereld aan. Elke mep die Horace krijgt tijdens zijn gevechten doet pijn, elke verwonding die hij oploopt een volgend bewijs dat hij op het aanbod van de Reeses om de ranch over te nemen in moet gaan. Maar hoe overtuig je iemand die dat ziet als het ultieme zwakteaanbod, als falen?

Vlauting schrijft Amerikaans soepel. Indien ik de ruimte van één lange leessessie had gehad, had ik Don’t Skip Out On Me waarschijnlijk in één ruk uitgelezen.  Ik heb op elke pagina meegeleefd met Horace en had hem het liefst in mijn armen genomen en tegen hem gezegd ‘kijk nu toch eens hoe geweldige jij bent, wat jij betekent voor andere mensen’. Ik leed met hem mee en hoopte tegen beter weten in dat hij tot inkeer zou komen. Don’t Skip Out On Me is een prachtige roman over twee prachtige mensen. Lezen zou ik zo zeggen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten