Women’s Prize for Fiction Shortlist 2019
Niet de inhoud maar de wijze waarop Diana Evans vertelt, maakt Ordinary People een zeer geslaagde roman. Zij verblijdt haar lezers met prachtig geformuleerde zinnen, perfect gekozen woorden en beeldspraak. De verhaallijn over twee echtparen met relatieproblemen is gemiddeld, de taal maakt het verschil.
Melissa en Michael, Stephanie en Damian zijn twee doorsnee stellen uit Zuid-London. Ze wonen al hun hele leven al in Londen, hun ouders komen uit voormalige koloniën als Nigeria en Jamaica. De vier vertegenwoordigen prototypes in een relatie: de oermoeder, de zelfstandige vrouw met creatief beroep, de succesvolle zakenman en degene die vastzit in een middelmatig baantje. Als individuen groeien ze nauwelijks in Ordinary People, hun groei zit in de manier waarop ze naar hun relaties (gaan) kijken.
Melissa is de creatieveling die genoot van haar baan, veel reisde en alles uit het leven haalde. Haar huwelijk voelt als een keurslijf, ze baalt ervan dat zij als vrouw het merendeel van de opvoeding van de kinderen op zich moet nemen. Stephanie daarentegen is een oermoeder, voor haar bestaat er niets mooiers dan het opvoeden van kinderen. Ze is niet op Damian gevallen omdat hij zo’n stuk was maar omdat ze vadermateriaal bespeurd. Damian, de zoon van een zwarte activist die zijn hele leven gevochten heeft voor gelijke rechten, zit vast in een niet bijster interessante baan. Hij is gewoon niet vastberaden genoeg om zijn leven een andere wending te geven. Michael is wel op de weg naar succes, hij accepteert dat hij veel tijd kwijt is aan woon-werkverkeer en daarmee zijn kinderen weinig ziet, voor hem hoort het bij zijn werk en zijn leven.
Het dagelijkse leven zorgt voor problemen. Evans verandert regelmatig van perspectief zodat we het standpunt van alle vier tot ons kunnen nemen. Zij blijft op een afstand, ze oordeelt niet, ze beschrijft de keuzes waar de stellen voor staan. Weg uit steeds crimineler wordende wijken? Of in de buurt blijven waar hun kinderen opgroeien tussen mensen met dezelfde huidskleur? Je huwelijk proberen te redden of wegvluchten in een affaire? Elk stel maakt zijn eigen afwegingen, kiest een eigen pad.
Evans maakte niet zo’n indruk op me met karakterontwikkeling of de originaliteit van haar roman. Haar taal is een ander verhaal: ik durf rustig te stellen dat haar proza tot het mooiste behoort dat ik sinds lange tijd gelezen heb. Ik had eerst niet zo in de gaten waarom Ordinary People mij zo boeide, tot ik me realiseerde dat ik intens genoot van elke zin die ik las. Evans is niet van de eenvoudige, korte zinnen. Zij grossiert in een lange complexe zinnen met veel bij- en tussenzinnen. Heerlijk!
Verwacht niet dat Ordinary People je overtuigt door het verhaal, lees het vooral om te kunnen genieten van prachtig proza.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten