Hannah Kent / Burial Rites

 Terwijl ik Burial Rites las, regende het buiten aan één stuk: IJsland en haar ongenaakbare klimaat kwamen dichtbij. Burial Rites is een sober geschreven boek dat vooral imponeert doordat het een raak beeld geeft van het leven in een boerengemeenschap in een (merendeels) koud en donker land in de 19e eeuw. Agnes Magnusdottir is één van de have nots: wanneer ze op zesjarige leeftijd wordt achtergelaten door haar moeder, begint een leven met ontberingen en uitbuiting. Desondanks blijft Agnes hopen op een beter leven. Haar laatste kans hierop loopt echter hevig uit de hand: Agnes wordt schuldig verklaard aan moord. Tot de dag van haar terechtstelling wordt zij ondergebracht bij Jon Jonsson en zijn familie. Hulpdominee Toti Thorvadur zal haar voorbereiden op haar dood. Vanaf dat moment speelt Kent prachtig met de tegenstelling 'kille moordenares' in de ogen van de autoriteiten en de door omstandigheden getekende en beïnvloedde jonge vrouw in de ogen van Toti en Margret Jonsson.  Toti is volledig onder de indruk van Agnes en vecht om zijn eigen lustgevoelens onder controle te houden. Margret zet Agnes aan het werk en waardeert haar inzet en vaardigheden. Zij is waarschijnlijk degene die het beste ziet hoe makkelijk het is om een verkeerde keuze te maken wanneer je afkomst zo weinig mogelijkheden biedt. Armoede, eenzaamheid en ziekte zijn meer dan aanwezig en bepalen leven en dood. Agnes wordt onthoofd, geen onverwacht goed eind voor haar; Margret zal haar niet lang overleven, haar tbc sloopt haar langzaam maar zeker. Er is geen plaats voor valse romantiek in Burial Rites: Agnes had haar fouten, het leven in IJsland is keihard. Er is echter wel ruimte voor vriendschap op een onverwacht moment tussen mensen die voor elkaar openstaan.