The Ghost Factory wordt verteld door Jackie, hij kijkt terug naar de tijden van geweld waarin je nooit wist wat er mis kon gaan. Hij kijkt ook terug naar vriendschappen, naar het belang van familie. De roman begint met twee gebeurtenissen die zijn leven beïnvloeden: de dood van zijn vader, met als neveneffect het feit dat zijn ongetrouwde tante bij hem intrekt om voor hem de zaak te zorgen. En, in de tweede plaats, de zware mishandeling van zijn beste vriend Titch. Hij is zo stom geweest de verkeerde persoon kwaad te maken en moet dat bekopen met zwaar letsel. Uiteindelijk zorgt dit er voor dat ook Jackie zwaar mishandeld wordt en Belfast moet verlaten.
Jackie verhuist naar Londen maar realiseert zich al snel dat Belfast hem niet loslaat. De conflicten spelen zich weliswaar daar af maar ze zitten ook nog in zijn hoofd. Met de kennis van nu is het al snel duidelijk dat Jackie een duidelijk geval van PTSS is, niet echt vreemd na wat hem overkomen is. Omdat Jackie goed gebekt is en van alles een grapje maakt en omdat PTSS toen nog niet zo bekend was, zal het ook niet verrassen dat Jackie besluit dat hij eerst wraak moet nemen voordat hij een nieuw leven kan beginnen in Londen. Hoe dat afloopt laat ik natuurlijk in het midden.
Ik heb genoten van de verbale snelheid en gevatheid van Jackie. Hij is ironisch, schept lichtelijk op en grapt zich een weg door het leven. In mijn hoofd hoorde ik hem bijna praten met dat heerlijke Ierse accent. Door zijn ogen ziet de lezer dat de godsdienstconflicten een enorme impact hadden op het leven van de Noord-Ieren. Hij laat ons ook zien dat er een dunne scheidslijn is tussen godsdienstige en criminele motivatie. Criminelen oefenen een schrikbewind uit in buurten, allemaal onder het motto van de goede, religieuze zaak. De persoon die Jackie en Titch mishandelt, handelt niet uit godsdienstige motieven, hij is gewoon een agressieve pestkop.
De laatste hoofdstukken van The Ghost Factory vatten Jackie’s leven tot nu samen. Een volwassener Jackie is aan het woord, hij heeft geleerd en is gegroeid in zijn opvattingen en zijn manier van doen. Hartstikke mooi ware het niet dat hij lichtelijk saai geworden is. Eigenlijk zijn die laatste hoofdstukken een soortement boodschap van hoop: zelfs wanneer je net als Jackie het slachtoffer bent geworden van de gewelddadige omstandigheden in jouw stad kan het nog allemaal goed met je komen. Ik snap dat McCartney met een positieve noot wil eindigen, ik snap alleen niet waarom de oudere versie van Jackie zo mild moet zijn. Ik mis de opschepper met zijn ironische trekjes.
The Ghost Factory is een aardige roman die een waardevol hoofdstuk toevoegt aan Belfast en de godsdienstwaanzin. Wat mij betreft hadden de laatste hoofdstukken behoorlijk ingekort kunnen worden. Ik snap dat McCartney wil laten zien dat het goed gaat met Jackie maar het is zo jammer dat hij o zo saai geworden is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten