Peter en Signe zijn ooit naar het eiland verhuisd met de bedoeling de enorme villa die zij hebben gekocht om te toveren tot een hotel. Het eiland is klein, er wonen al generatie lang enkele families, zo af en toe landt er een verdwaalde toerist. Voor de drie kinderen is het eiland een soort paradijs, ze kunnen er naar hartenlust ronddwalen en de omgeving verkennen. Ondertussen lijkt de verbouw van de villa nauwelijks te vorderen, Peter blijkt niet echt een klusser. Dan verdrinkt Bee en veranderen de levens van zijn familieleden.
Islay verlaat het eiland en start een zwervend leven van stad naar stad. Mara blijft achter en wordt de steun en toeverlaat van haar ouders; ze verdient geld in de lokale pub. Ze constateert al snel dat haar ouders niet in staat zijn de dood van Bee te verwerken. Signe gelooft dat Bee ooit terug zal komen en probeert alles te houden zoals het was op de dag van zijn dood, Peter vertraagt. Hij wordt met de dag langzamer.
Gegeven Peters verleden als boxer kun je concluderen dat deze carrière hem nu parten speelt. De klappen tegen zijn hoofd lijken te hebben geleid tot hersenletsel. In The Gloaming is dit een te simpele conclusie. De eilandbewoners verlangzamen en verstijven namelijk allemaal tegen het einde van hun leven. Wanneer dit proces bijna voltrokken is, lopen zij in een soort ceremonie naar een hoge klif op het eiland en veranderen daar in een rots. Het lot van iedereen die het eiland nooit verlaat, die niet in is voor enige vorm van verandering.
Je kunt dit natuurlijk als een soort poëtische variatie op de dood zien, de symboliek lijkt ook overduidelijk: Blijf op het eiland, verander niet, stel je niet open voor nieuwe zaken en je verstijft letterlijk en figuurlijk. Ook Peter en Signe.
Mara lijkt in eerste instantie veroordeeld om op het eiland te blijven en voor haar ouders te zorgen. Dan ontmoet zij Pearl met wie zij een gepassioneerde relatie begint. Pearl treedt op als zeemeermin en reist de hele wereld om. Zij helpt Mara die na de dood van Bee bang geworden is voor water over haar angst heen. Zij zorgt er bovendien voor dat Mara eindelijk aan zus Islay vraagt om terug te komen naar het eiland. Zij deinst ervoor terug om alleen te moeten toezien hoe Peter en Signe langzaam maar zeker verstijven. Uiteindelijk blijft een van de twee zussen achter op het eiland, ook zij voelt sloomte haar lichaam overnemen.
Logan wisselt mooi tussen perspectief van de zussen en moeder Signe, zij springt in tijd tussen de prille liefde tussen boxer en ballerina, naar hun eerste jaren samen en daarna hun langzame toeleven naar het einde. De hoofdstukken hebben geen nummers maar namen, hetzij uit het Schots of uit de wereld van het ballet. Met name de persoon Mara krijgt de kans om te groeien van klein meisje tot volwassen vrouw die volwassen keuzes maakt. De andere personages blijven ietwat steken in oppervlakkige kenmerken.
De sfeer van water, mist en afzondering voegt een extra mythisch tintje toe aan de roman die prima past bij de verhaallijn van al dan niet kunnen omgaan met verdriet, bij al dan niet kiezen voor traditie of juist voor vernieuwing.
The Gloaming is een goed geschreven roman met een consequente verhaallijn. Het is geen roman die je volledig van je sokken blaast maar absoluut de moeite waard, mits je houdt van dat vleugje poëzie en mythe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten