#Reading Women
In May We Be Forgiven is hoofdpersoon Harry Silver net een affaire gestart met zijn schoonzus Jane. Die komt abrupt tot een einde wanneer broer George eerst bij een frontale botsing een gezin doodt en daarna zijn echtgenote vermoordt. Een tijdelijk verblijf in huize George & Jane blijkt al snel definitief: Harry en echtgenote Claire met wie hij een vrij afstandelijke relatie heeft (letterlijk en figuurlijk) gaan scheiden. Noodgedwongen verhuist Harry naar het huis van zijn broer; daar let hij op de hond en kat en natuurlijk op de twee kinderen Nate en Ashley. George zal, dat is inmiddels duidelijk, de rest van zijn leven in een psychiatrische inrichting doorbrengen.
George en Harry hebben nooit een makkelijke relatie gehad. George is van het begin af een agressief kind geweest, een pestkop. Harry probeert zoveel mogelijk afstand van hem te houden, een affaire starten met zijn eigen schoonzus is dan misschien niet de slimste actie. Tussen de regels door lezen we waarom Harry en Claire geen gelukkig huwelijk hebben. Na een miskraam reageren beide anders op hun verdriet, hun levens lopen steeds meer uit elkaar. Het gemak waarmee Harry accepteert dat Claire hem verlaat (en aangezien zij de succesvolle zakenvrouw is) en letterlijk afkoopt, is bijna schokkend.
Je zou kunnen zeggen dat wat na de moord volgt absurdisme van het hoogste niveau is. Je kunt het niet bedenken of het gebeurt wel. Het is duidelijk dat Harry, Nate en Ashley wat te verwerken hebben. Dus vlucht de 12-jarige Ashley in een relatie met haar lesbische lerares, stort Harry zich op internetdating met hilarische gevolgen en besluit Nate dat zij Ricardo, de enige overlevende van de frontale botsing, moeten uitnodigen. Harry, de man die eigenlijk altijd alleen door het leven ging, bevindt zich opeens in een steeds meer uitdijende familie: zijn neef en nicht, de hondenoppas, internetdate Cheryl, A&P-scharrel Amanda en haar ouders Bob en Madeline, Ricardo en zijn oom en tante en de dementerende moeder die door een revolutionaire behandeling opeens weer tot leven komt en zelfs hertrouwt.
Apotheose van het verhaal is de reis die Harry en de drie kinderen maken naar Zuid-Afrika. Daar zal Nate in het dorp waar hij persoonlijk een school gebouwd heeft en dat hij sinds die tijd steunt, zijn bar-mitswa doen. In de hoofdstukken die in Zuid-Afrika spelen vermorzelt Homes aardig wat vooroordelen maar kan ze het tegelijkertijd niet laten om een Afrikaanse heler een rol te laten spelen in het genezingsproces van Harry. Een kuur van theetjes waarvan de één nog smeriger is dan de ander moet ervoor zorgen dat hij loslaat, dat hij eindelijk zijn leven kan voortzetten. Ik zal niet verklappen hoe dat uiteindelijk gebeurt, hooguit dat ik in mijn hoofd de sentimentele violen hoorde aanzwellen.
Er gebeurt veel in May We Be Forgiven, te veel. Ik betrapte me er af en toe op dat ik bij mijzelf dacht ‘nee, niet nog meer, ik vind het genoeg!’. Overdaad schaadt ging in dit geval wat mij betreft in ieder geval op. Ik vond wat er gebeurde vaak ook te triest om er in alle absurditeit om te kunnen lachen. Het moge duidelijk zijn dat May We Be Forgiven niet in mijn top-3 van favoriete Women’s Prize winnaressen zal belanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten