Ik had vorige week vrij. In die week heb ik veel gelezen, twee dikke pillen – samen een kleine 2.500 pagina’s. De boeken die ik heb gelezen, The Pillars of the Earth van Ken Follet en Troubled Blood van Robert Galbraith, zouden normaliter niet vermeld zijn in dit blog. Niet literair genoeg namelijk. Dat deed me denken aan de Radio 1-presentator die in de NPO Radio 1 Boekenpodcast de vraag stelde waarom er vaak met zoveel dedain op slechts lectuur neergekeken wordt. Waarom het normaal is dat we naast kwalitatief verantwoorde films ook met veel plezier naar avonturenfilms kijken maar dat het blijkbaar niet aangaat om literatuur en lectuur te combineren? En dat ben ik eigenlijk wel met Chris Keine eens. Sterker nog: ik neem gedurende een jaar aardig wat lectuur tot me.
Een overzicht van wat op mijn e-reader te vinden is: The Other Bennet Sister, inmiddels toch al een deeltje of vijf uit de Regency romances van Lauren Willig (een zeer amusante veredelde boeketreeks die zich afspeelt tijdens de Franse Revolutie), meerdere romans van Clara Geraghty, Beth O’Leary en natuurlijk Katie Fforde wiens romans ik al bijna een kwart eeuw verslind. The No 1. Ladies Detective Agency van Alexander McCall Smith heeft inmiddels gezelschap gekregen van de Isabel Dalhousie series. Inspector Lynley is ook een al kwart eeuw met me, Inspector Gamache (Louise Penny) en Cormoran Strike (Robert Galbraith) wisselen hem af. De lekker cynische romans van Chris Brookmyre zijn ook goed vertegenwoordigd en ‘last but not least’ de ‘Grave’-serie van Darynda Jones. Ik was toch echt diepbedroefd toen heldin Charley Davidson in het dertiende deel zelf ten grave gedragen werd. En ja, beste lezer, ook ik heb alle delen van Lucinda Riley’s zussenserie gelezen.
In de boekenclub waar ik met veel plezier naar toe ga, is dat laatste een doodzonde. Er wordt zwaar neergekeken op de romans die zoveel vrouwen zoveel plezier bezorgen. Hebben ze gelijk qua niveau? Natuurlijk. Zes delen zusters maken duidelijk dat Riley een bekwame maar niet echt getalenteerde auteur is, al haar romans volgen dezelfde structuur en de zussen in kwestie voldoen aan heel wat clichés. Waarom ik ze dan toch lees? Omdat ik na een zware werkweek af en toe wat verpozing nodig heb. Omdat het gewoon heerlijk is om met een rotvaart door een boek heen te scheuren en me alleen maar af te vragen ‘gaan ze elkaar inderdaad krijgen?’.
Ik lees met veel plezier literaire romans en ben altijd blij indien ze, in mijn ogen, een meesterwerk zijn. Daarnaast is er meer dan genoeg ruimte om romans te lezen die me vooral doen ontspannen, die geen zwaar denkwerk van me vereisen. Een beetje de categorie Masterchef Australia, ‘Say Yes to the Dress’ en Grey’s Anatomy op tv. En laten we wel wezen, niet al die ontspannende romans zijn slecht geschreven. J.K. Rowling aka Robert Galbraith heeft toch inmiddels bewezen dat ze een vakkundig auteur is, Ken Follet slaagt er al zo’n 1100 pagina’s in mijn aandacht vast te houden met de rampen, hoogtepunten in de geschiedenis van een Engels dorp rond 1100. Dat was hem niet gelukt indien zijn proza belabberd was geweest en zijn opzet ondoordacht.
Ik lees zo meteen The Pillars of the Earth uit. Ik moet zeggen dat ik dan mijn portie lectuur voor deze week wel weer gehad heb. Ook daarvoor geldt: afwisseling werkt. Ik wissel al sinds me ik kan herinneren zwaar en licht af, ik zal dat hopelijk nog heel lang blijven doen. Gelukkig wachten er nog drie lijvige vervolgromans in de Knightbridge-serie en lijkt het er ook sterk op dat Robert Galbraith nog niet klaar is met Cormoran Strike en partner Robin Ellacott. Een mooi vooruitzicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten