Richard Owain Roberts || Hello Friend We Missed You

Winner Not the Booker Prize 2021

Veel gebeurt er niet in Hello Friend. Hoofdpersoon Hill verhuist tijdelijk naar het eiland Môn (voor de kust van Wales) om daar voor zijn terminaal zieke vader te zorgen. Langzaam maar zeker onthult Roberts steeds meer feiten over Hill, het gaat niet echt goed met hem. Het hoe en waarom wordt stap voor stap duidelijk.

Het opmerkelijke aan Hello Friend is niet de inhoud, die is niet echt verrassend: man keert terug naar geboortegrond, zorgt daar voor zieke vader, ontmoet leuke vrouw en herstelt langzaam maar zeker van de trauma’s in zijn leven. Het opmerkelijke zit in de schrijfstijl en de leefstijl die past bij een twintiger voor wie de digitale wereld geen verrassingen kent. 

Hill is een filmer. Hij heeft een filmpje gemaakt dat opgepikt is door ene Jack Black, een echte acteur die vooral in films speelt die ik meestal bewust mis. Black heeft de rechten van Hill’s film opgekocht, hij wil er iets groots mee doen. In deze huidige tijd blijkt het dus vrij simpel om je werk onder de aandacht van echte Hollywoodsterren te brengen, het blijkt ook mogelijk daardoor in een soortement droomwereld te belanden.

Ik betwijfel of Black echt iets wil met Hill’s film, hij wil vooral voorkomen dat iemand anders de rechten opkoopt. Hij heeft in ieder geval geen haast. Hill heeft dit niet in de gaten. Hij stuurt mail na mail naar Black en heeft echt de illusie dat hij een serieuze gesprekspartner is voor de man. Gaandeweg de roman groeit de overtuiging dat Hill’s film met een I-phone gemaakt is, dat zijn artistieke ambities niet geheel overeenkomen met de dagelijkse realiteit. De vraag komt al snel op of Hill nu zo naïef is of dat door de digitale wereld waarin wij verkeren contact met ‘sterren’ mogelijk wordt voor alledaagse mensen. En dat daardoor bepaalde fundamenten in ons leven lichtelijk op drijfzand gebouwd blijken.

Roberts benadrukt Hill’s ambities door in zijn schrijfstijl te kiezen voor stijlelementen die zo gekozen lijken uit scripts. Enkele voorbeelden: Is Dave awake, Hill thinks. Drug cat, Hill thinks. Objectively beautiful, Hill thinks. Did I ever appreciate this, Hill thinks. Nope, Hill thinks. Nope, Hill thinks. Nope, Hill thinks. Iedere keer dat Hill zijn nieuwe liefde ontmoet staat beschreven welke kleding zij allebei dragen. De roman wemelt van de beschrijvingen van mensen en omgeving. Een genereus gebruik van witregels versterkt de indruk dat je een soort script aan het lezen bent. 

Een script dat dan overigens zorgvuldig opgebouwd is. Roberts laat ons eerst kennis maken met Hill en nieuwe liefde Trudy, zijn vader blijft letterlijk in een andere kamer op de achtergrond, voordat hij onthult waarom Hill niet helemaal lekker in zijn vel zit. De ontmoetingen met oud-schoolgenoten maakt dat de lezer zich ook de vraag stelt ‘wie heeft het nu gemaakt in dit leven?’.  De persoon die sinds de lagere school geen steek veranderd is, de noodzaak niet ziet om ook maar iets in zijn leven aan te passen of degene die op zijn minst geprobeerd heeft  een andere weg in te slaan? Aan de lezer de keuze. 

Hill is het type hoofdpersoon waarvoor je met de pagina meer sympathie krijgt. Nee, hij heeft nog geen succesvolle carrière gemaakt. Ja, hij vertoont wel wat overeenkomsten met een nerd maar toch. Hij doet zijn best, maakt menselijke fouten en probeert te leren van wat gebeurt. Je hoopt echt voor hem dat vriend Jack Black zijn beloftes waarmaakt en Hill meeneemt in de vaart der volkeren.

Ik snap waarom deze roman de Not The Booker Prize gewonnen heeft. Verrassend en ontwapend, een genot om te lezen. Het maakt ook weer pijnlijk duidelijk dat de jury van de echte Booker Prize op zoek ging naar vernieuwing, koos voor bepaald traditionele romans en de echt vernieuwende romans uit 2020 en 2021 over het hoofd zag.