In Oh William! keert Strout terug naar een eerdere hoofdpersoon, Lucy Barton. Heel wat jaartjes ouder inmiddels; succesvolle auteur, gescheiden, hertrouwd en inmiddels weduwe. Ex William is altijd een vast onderdeel van haar leven gebleven. Nadat zijn laatste relatie abrupt eindigt, doet hij weer een beroep op de vriendschap van Lucy. Een reeks van ogenschijnlijk onschuldige gebeurtenissen maakt dat Lucy met andere ogen naar hem en hun relatie gaat kijken.
Oh William! is net als andere Strout-romans geen aanrader voor mensen die veel actie willen. Oh William! kabbelt een beetje voort, wat wordt benadrukt door de wijze waarop Lucy het verhaal vertelt. Zij is de verteller, de hele roman wordt gedragen door haar perspectief. De roman lijkt daardoor op een gesprek met iemand die alle tijd heeft, heerlijk aan het praten is, af en toe van de hak op de tak springt maar altijd weer terug komt bij dat ene onderwerp.
De ‘ik zit op de vertelstoel en neem eens uitvoerig de tijd om jullie op de hoogte te stellen'-stijl, maakt dat Lucy ons deelgenoot maakt van gebeurtenissen uit het verre verleden maar ook uit het heden. Zo keert ze in gedachten terug naar haar ouderlijk huis en laat ze informatie los over haar jeugd in een straatarm gezin, de problemen die dat jaren later nog opleverde omdat ze bepaalde dingen nooit heeft meegekregen in haar jeugd. Voor Lucy is welvaart geen vanzelfsprekend, het bezitten van luxere items iets waar ze zich nog steeds over verbaast.
William komt wel uit een welgesteld gezin, voor hem zijn heel veel zaken de normaalste zaak ter wereld. Laat in de roman komt hij tot de ontdekking dat zijn moeder toen zij opgroeide zelfs nog armer was dan Lucy, voor hem komt dat als een schok. Lucy snapt hoe het geweest moet zijn om zo arm op te groeien. Zij vermoedt dat William zich mede tot haar aangetrokken voelde, omdat hij de verwantschap aanvoelde tussen zijn moeder en zijn ex-echtgenote. Dat ontkent hij. Hij is juist verliefd geworden op Lucy, omdat zij, in tegenstelling tot zijn moeder, altijd optimistisch was, altijd even enthousiast.
De alinea waarin William Lucy vertelt dat zij juist niet op zijn moeder lijkt, is cruciaal in de roman. De alinea laat namelijk zien dat Lucy een verkeerd zelfbeeld heeft maar ook dat William en Lucy elkaar eigenlijk nooit goed begrepen hebben. De laatste zinnen van de roman zijn tekenend. Strout laat Lucy uitroepen dat niemand elkaar kent, niet eens zichzelf. Het enige dat zij zeker weet is dat iedere mens een mysterie is voor zijn medemens.
Oh William! boeit omdat Lucy ons al van de hak op de tak springend meeneemt in zaken die ons leven bepalen. De liefde die wij voelen voor anderen, de onbegrijpelijke besluiten die sommige van ons nemen voor de liefde, de geheimen die we voor elkaar hebben, hoe goed we elkaar ook denken te kennen.
Ik ben een fan van Strout’s bijna kabbelende stijl van
schrijven. Zij is een meester in het laten vertellen van haar hoofdpersoon, een
meester in het door de hoofdpersoon af en toe laten onthullen van waarheden met
een hoofdletter. Strout neemt je aan de hand mee door het leven van haar
personages, ogenschijnlijk kleine levens die synoniem staan van het leven, onbeduidend
en van tijd tot tijd benauwend groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten