Leone Ross || This One Sky Day

Women’s Prize for Fiction Longlist 2022

Mensen die mij persoonlijk kennen en weten hoe groot mijn behoefte is om me te omringen met drukte en veel kleur, niet dus, zullen niet verbaasd zijn dat ik lichtelijk overdonderd werd door deze roman met een en al uitspatting van kleur, magische krachten, temparement en gebeurtenissen. Ik geloof meteen dat iedereen die wel van houdt van deze explosieve mix geniet van This One Sky Day. Ik moest vooral af en toe bijkomen van een overdosis aan. 

This One Sky Day beschrijft één dag in het leven op het eiland Popisho. Een niet bestaand eiland maar duidelijk beinvloed door eilanden met veel groen in tropische regionen.  Binnen een paar bladzijdes is duidelijk dat de mensen op Pophisho anders zijn dan de gemiddelde mens. Zo veranderen mensen die alleen sterven, ook al is dat puur toeval en hebben ze een enorm netwerk aan vrienden en familie, in een soortement zombies. Ze beschikken zonder uitzondering over speciale krachten, de ‘cors’. Welke kracht jij krijgt toebedeeld is wederom toeval.

Binnen tien pagina’s was ik dus al geconfronteerd met een wandelend lijk, de echtgenote van hoofdpersoon Xavier en met terloopse verwijzingen naar de ‘cors’ die steeds explicieter werden. Zijn nichtje bijvoorbeeld die haar ledematen heel lang kon maken, of Xavier zelf die via zijn handen smaak kon toevoegen aan eten. Dat was waarschijnlijk de reden dat Xavier al enige jaren de ‘macaenus’ was. Iemand, het wordt eigenlijk niet echt uitgelegd, die elke dag kookt voor eilandbewoners, maatwerk per persoon.

Deze Xavier wordt aan het begin van het boek geconfronteerd met de opdracht van de gouverneur dat Xavier voor het hele eiland moet koken op de bruiloft van zijn dochter. Xavier heeft daar helemaal geen trek in maar gaat na wat aanmoediging toch overstag. Hij begint dan een tocht over het eiland op zoek naar etenswaar. Tijdens die tocht bezoekt hij ook een klein eilandje voor de kust waar de oorspronkelijke bewoners van Popisho wonen. Dan blijkt dat er honderden jaren geleden een grote groep tot slaaf gemaakten gearriveerd is op Pophisho en met de oorspronkelijke bewoners gevochten heeft om het land. De storm der stormen heeft daar toen een einde aan gemaakt. Die storm der stormen keert nu weer terug. De voortekenen zijn er.

Tijdens de tocht van Xavier over het eiland biedt Ross ons ook een inkijkje in zijn leven en het leven op het eiland. Het feit dat Xavier eigenlijk al jaren houdt van Anise maar toch getrouwd is met Nya,  dat zij hem al sinds tijden bedroog met een andere man (en dat zij daarom zich nog steeds niet heeft gemeld bij Xavier als wandelend lijk), de manier waarop de eilandbewoners omgaan met hun ‘cors’, de plek die godsdienst in het leven heeft, de ‘obeah’ – vrouwen die een soort combi zijn tussen duiders van cors, kraamvrouw en priesteressen – of de katholieke kerk? Alle smaken zijn vertegenwoordigd. Zelfs het bedrog van de gouverneur om de verkiezingen weer te winnen … 

Zo af en toe vroeg ik mij ook af in hoeverre Ross een feministische boodschap de wereld in wilde sturen. Het feit dat bij alle vrouwen op het eiland spontaan hun vulva’s letterlijk uit hun lichaam vallen op het moment dat de bruid in spé ontmaagd wordt door haar vriendje duidt daar misschien wel op. Het biedt Ross in ieder de kans om te laten zien dat sommige vrouwen het alleenrecht over hun vulva willen houden en behouden, dat andere vrouwen bij zichzelf denken ‘teveel moeite, laat dat ding maar’ en dat in een enkel geval een verwisseling een wel heel stevig effect heeft op de persoon in kwestie. Vrouwen hebben sowieso een heel stevige positie op Popisho, in ieder geval door de ‘obeah’. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik inmiddels zo overstelpt was door alle kleurrijke informatie dat ik dit soort zaken maar plaatste als lokale folklore.

Ik denk echt dat Ross een heel knappe roman heeft geschreven. Het eiland Popisho en haar inwoners komen onder haar getalenteerde vingers tot leven. Dat dit leven te energiek was voor mij, is mijn persoonlijke makke. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen die wel houden van een explosie aan kleur, magie en folklore genieten van This One Sky Day. Ik ook maar dan moest ik geregeld even tot mij zelf komen in mijn kleurloze woon-, studeer- of slaapkamer.