Audrain heeft een uitermate beklemmend boek geschreven. Eentje waarvan ik adviseer het vooral niet te lezen wanneer je zwanger bent of kinderen overweegt. De relatie tussen moeder Blythe en dochter Violet is bepaald niet opwekkend. Het feit dat de relaties tussen Blythe en haar moeder en haar moeder om het op zijn zachtst te zeggen disfunctioneel waren, maakt de zaken er niet beter op. Het zaait in ieder geval twijfel bi Blythe of ze een goede moeder is. Audrain speelt geweldig met die twijfel.
De situatie: Blythe is de dochter van Cecilia, op haar beurt de dochter van Etta. In cursieve tussenhoofdstukken beschrijft Audrain de relaties tussen Etta en Cecilia en tussen Cecilia en Blythe. Ze laat zien dat de wrede jeugd van Etta de eerste schakel is in een ketting van disfunctionaliteit. Etta weet niet hoe ze haar dochter moet opvoeden, geeft Cecilia bepaald niet het goede voorbeeld waardoor ook zij de opvoeding van haar dochter overlaat aan haar echtgenoot, aan de buurvrouw.
Die keten tussen deze generaties maakt dat Blythe sterk aan haar eigen vermogens om een kind op te voeden twijfelt, het maakt ook dat haar echtgenoot Fox vanaf moment één de falende relatie tussen zijn echtgenote en kind toeschrijft aan Blythe. Het komt geen moment in zijn hoofd op dat Violet misschien echt het kille, wrede kind is waarmee Blythe geconfronteerd wordt.
Het knappe aan The Push is dat Audrain voortdurend speelt met die twijfels. Is het inderdaad het onvermogen van Blythe om een relatie te krijgen met haar dochter waardoor ze haar wreedheden toeschrijft die niet kloppen? Of is Violet het meisje dat over grenzen gaat wanneer ze haar zin wil krijgen of iemand gewoon zat is. Is Blythe de enige die dat ziet maar natuurlijk niet wordt geloofd? Natuurlijk heeft ze zich dat kleine handje verbeeld net voor een ongeluk … Natuurlijk heeft haar dochter niet bewust gezocht naar een schaar en die bij haar nieuwe broertje laten liggen …
Dat Blythe wel degelijk in staat is van een kind te houden, blijkt bij de geboorte van baby Sam. Hij is het tegendeel van zijn zus, Blythe wordt overdonderd door haar liefde voor hem. Ook dan blijkt weer op een cruciaal moment dat Fox haar niet gelooft. Aangezien vanaf pagina één duidelijk is dat Fox en Blythe niet meer bij elkaar zijn, kan ik hier wel verklappen dat dat cruciale moment ook leidt tot een scheiding en een nieuw gezinnetje voor Fox.
Audrain laat zien hoe iemand aan haarzelf kan twijfelen. Hoe opvoeding, of liever gezegd een gebrek aan warmte tijdens de opvoeding, kan maken dat iemand aan haar eigen vermogens begint te twijfelen. Naarmate Violet ouder wordt en in haar nieuwe gezinnetje blijkbaar wel liefdevol opereert, onderwerpt Blythe zichzelf aan een kritisch proces en legt ze haar eigen gedrag onder de loep. Zij is bereid te accepteren dat de slechte relatie tussen haar en Violet toe te schrijven is aan haarzelf. Als lezer worstel je dan al pagina’s lang met de vraag ‘hoe zit het nu echt?’. Blythe is de ik-figuur, we krijgen dus alleen haar kant te horen. Hoe gekleurd is die kant wel niet?
Tegen het einde van de roman laat Audrain Cecilia een wrede waarheid uitspreken: ‘I don’t want you learning to be like me. But I don’t know how to teach you to be anyone different.’ Lezer weer fijn op een bepaald been gezet. Dit had een mooi einde kunnen zijn van de roman. Audrain bepaalt echter anders. De allerlaatste zin is het type uitsmijter waardoor alles weer anders wordt.
Audrain bouwt haar roman prachtig op. De uitgangspositie is
vanaf het begin duidelijk, de ik-verteller wordt in een situatie geplaatst die
haar omgeving en de lezer in een positie zet dat je mag twijfelen, de
ik-verteller twijfelt zelf en dan die oorverdovende uitsmijter. Dat
gecombineerd met een soepele vertelstijl maakte dat ik wilde doorlezen, omdat
ik alleen maar wilde weten hoe dat zou aflopen. Om de roman na het meedogenloze
einde totaal onthutst dicht te slaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten