Huong en haar zonen Tuan en Binh arriveren berooid in New Orleans; ze zijn bootvluchtelingen die Vietnam ontvlucht zijn uit angst voor de communisten. In New Orleans zullen zij een nieuw leven moeten opbouwen, ver weg van hun vertrouwde wereld en cultuur, de mensen van wie zij houden en echtgenoot Cong die in Vietnam is achtergebleven.
Huong staat voor de zware opgave in een voor haar vreemde wereld haar zonen op te voeden. Zij mist echtgenoot Cong elke dag, voelt zich eigenlijk niet opgewassen tegen haar taak. Terwijl de tijd vordert, wordt steeds duidelijker dat Cong nooit zal komen, bouwt Huong een eigen leven op voor haar zelf en haar twee zonen. Er komt een moment dat ze zich realiseert dat New Orleans misschien meer haar tehuis is geworden dan Saigon ooit was.
Nguyen neemt ons stapsgewijs mee in de tijd. De roman begint in 1978 wanneer Huong en de kinderen net zijn aangekomen in New Orleand. De roman eindigt een paar dagen na orkaan Katrina. Af en toe laat Nguyen Huong bovendien terug denken aan haar leven in Vietnam; op die manier laat hij zijn lezers weten hoe het leven van Huong was voordat ze vluchtte en hoe groot het verschil wel niet is met haar nieuwe leven.
Nguyen belicht het leven in New Orleans in eerste instantie vooral vanuit het perspectief van Huong, naarmate de twee jongens ouder worden springt hij steeds vaker tussen de drie perspectieven van moeder en zonen heen en weer. Op die manier wordt duidelijk hoe elk van hen omgaat met het leven dat zij leiden. Huong, hoewel al Amerikaanser dan ze eigenlijk wil toegeven toch nog steeds verbonden met haar geboorteland, haar oude cultuur en gewoontes. Tuan die als puber steeds meer afdwaalt richting een groep militante cq criminele Vietnamese jongeren en Binh die door zijn jonge leeftijd het minste op heeft met Vietnam en voor zijn gevoel te maken krijgt met vooroordelen van Amerikanen over Vietnamezen en van zijn hele omgeving over zijn seksuele voorkeur.
Nguyen laat zien dat het leven in de Vietnamese gemeenschap van New Orleans niet alleen maar perfect is. Armoede, slecht betaalde baantjes, slechte woningen, een naïef beeld over het leven in Vietnam door de ogen van jongeren die te jong waren om de oorlog meegemaakt te hebben, onderlinge discriminatie. Discriminatie omdat de één een andere god aanhangt dan de ander, discriminatie omdat één ouder duidelijk Afrikaans-Amerikaans is, discriminatie omdat de regels uit het oude Vietnam niet gevolgd worden, discriminatie omdat er maar één seksuele voorkeur mogelijk is.
Water speelt een symbolische rol in de roman. Het staat synoniem voor de vluchtroute van Huong en vele andere Vietnamezen eind jaren 70 maar ook voor de armoede waarin Huong en haar landgenoten jarenlang leven. Het gezin heeft een woning gekregen aan de rand van een watertje: stilstaand, vervuild water dat vooral dienst doet als vuilnisbelt. Katrina speelt jaren later niet alleen een verwoestende rol maar ook een bijna bevrijdende: door Katrina beseffen Huong, Tuan en Binh weer dat ze familie zijn en wordt weer echt contact gelegd.
Nguyen heeft een prettige, beschrijvende schrijfstijl die gedurende de hele roman neutraal blijft. Hij laat zich niet meeslepen door emoties, hij geeft ze weer. Daardoor komen ze sterk over en maken ze indruk. Het onderwerp ligt duidelijk na aan zijn hart maar Nguyen blijft de beschouwer op afstand. Het maakte dat ik juist de wereld van Huong ingetrokken werd, juist geboeid bleef lezen.
Things We Lost to the Water is een prachtige indringende roman over het effect dat vluchten en een nieuw leven moeten opbouwen ver van je thuis heeft op mensen. Nguyen laat zien dat mensen niet voor niets vluchten, hij laat ook zien dat ze daarna niets cadeau krijgen. Die boodschap komt luid en duidelijk over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten