Meg Wolitzer || The Interestings

Amerikaanse critici waren laaiend enthousiast over The Interestings, het was hét boek dat je in 2013 gelezen moest hebben. Dus reserveerde ik het bij de bieb, wachtte maandenlang totdat ik het eindelijk mocht ophalen, viel vervolgens steeds in slaap wanneer ik begon te lezen en bleef zitten met een vaag ontevreden gevoel. Best een aardig boek, die Interestings, maar hét boek van het jaar? Na een nachtje slapen wist ik waarom het voor mij blijft steken in aardig maar niet meer: Wolitzer is aan de ene kant te uitvoerig en aan de andere kant te beperkt.
Wolitzer vertelt het verhaal van zes vrienden die zichzelf tijdens een zomerkamp 'de interessanten' noemen. Zij focust met name op Jules, Ash en Ethan. The Interestings beslaat zo'n 30 jaar uit hun leven en alles wat de moeite van het vermelden waard is, wordt genoemd. Wolitzer meldt dus ook dat Jules jaloers is op Ash en Ethan en dat dit haar leven en haar huwelijk met Dennis van tijd tot tijd negatief beïnvloedt. Wat Wolitzer niet doet is fatsoenlijk uitleggen waarom Jules zo jaloers is. Het feit alleen dat zij op jonge leeftijd haar vader verloor en dat haar eigen familie zo burgerlijk is, voldoet toch niet helemaal zou je zo zeggen. Wolitzer blijft aan de oppervlakte hangen en geeft vooral veel voorbeelden van het succes van Ash en Ethan, van de worsteling van Jules en Dennis maar waarom Jules al die jaren bevriend blijft met de twee mensen op wie ze ook afgeeft is niet helemaal duidelijk. Het is al helemaal niet duidelijk waarom ze klakkeloos accepteert dat Goodman, de broer van Ash en ook een 'interessante', natuurlijk niet zijn ex-vriendin Cathy, ook lid van het clubje, heeft verkracht. Dat Ash en haar ouders Goodman verdedigen en Cathy afvallen is nog tot daar aan toe maar waarom vraagt Jules zich geen moment af waarom Goodman het land uitvlucht en zijn proces niet afwacht? Is ze zo bang dat ze haar vrienden verliest? En zo ja, wat maakt dat ze zo bang is? Dat antwoord geeft Wolitzer nooit. Dat Wolitzer wel in staat is tot die verdieping van haar personages bewijst ze wanneer ze een hoofdstuk lang aandacht besteed aan Jonah. Jonah, de muzikale zoon van een folkzangeres, wordt een jaar lang uitgenodigd door een vriend van haar moeder. Deze heeft ontdekt dat Jonah niet alleen goed gitaar speelt maar ook mooie nummers componeert. Jonah krijgt zonder het te weten drugs, slaat dan aan het componeren en blijft zijn hele lang bang voor de gevoelens die hij door de drugs krijgt. Hij denkt dat er iets met hem aan de hand is en vermijdt jarenlang relaties en muziek. Het hoofdstuk is wat mij betreft een hoogtepunt in het boek, omdat het de kern van Jonah raakt. Die kern blijft ver weg als het gaat om Jules, Ash en Ethan, toch de hoofdpersonages. Zij blijven in feite stereotypes: de succesvolle trouwe dochter van rijke ouders met een nietsnut als broer, de creatieveling die een imperium opzet en de trouwe lichtelijk jaloerse vriendin die altijd in de schaduw van haar vrienden is blijven staan. En dan bekruipt mij het gevoel 'heb ik dit niet al eerder gelezen of gezien?". Wolitzer heeft geen onverdienstelijke roman geschreven maar ze doet Jules, Ash en Ethan onrecht door hun personages niet verder uit te diepen. Ik vermoed dat 'Amerika' dit prima vindt, zeker gezien het feit dat Wolitzer natuurlijk zaken als AIDS en 0911 nadrukkelijk aandacht geeft, maar voor mij  blijft het hele boek daardoor teveel een verzameling van feiten en gebeurtenissen. Ik heb Jules, Ash en Ethan nooit echt leren kennen en dat vind ik jammer, The Interestings leken namelijk wel de moeite waard om beter te leren kennen.