In J heeft een catastrofe plaatsgevonden waardoor een bevolkingsgroep uitgeroeid is. Deze catastrofe - dat wat gebeurd is, als het al gebeurd is, heeft geleid tot het besluit om conflict te mijden. Dus wordt de catastrofe doodgezwegen, leest men alleen lectuur, kijkt alleen naar soaps en luistert alleen naar ballads. Het resultaat: mensen gedragen zich als pubers, zoeken een uitlaatklep in erotiek en drank en langzaam maar zeker groeien frustraties en irritaties. Een ambtenaar zoekt de oplossing in het weer toestaan van spanning en conflict, op een nogal onorthodoxe wijze. Deze dame, Ez, gelooft namelijk dat alles weer goed komt indien de maatschappij weer een zondebok krijgt - eventuele nakomelingen van het ooit uitgeroeide volk. Dus regelt zij een ontmoeting tussen Ailinn en Kevern en zorgt ze ervoor dat ze een relatie krijgen. Ailinn en Kevern weten niet dat ze afstammelingen zijn van het uitgeroeide volk, ze reageren allebei op verschillende wijze wanneer Ez de waarheid onthult. Ailinn gaat mee in het plan van Ez en raakt tegen de met elkaar gemaakte afspraak in zwanger. Zij accepteert de rol die Ez haar heeft toebedeeld in het weer tot leven wekken van een zondebok. Kevern daarentegen is volledig van slag en vreest het ergste. Hij pleegt zelfmoord.
Dit had een mooi boek kunnen worden ware het niet dat 1. het nogal irriteert dat Jacobson het volk nooit met naam noemt terwijl aan alle kanten duidelijk is dat het om Joden gaat. Ja, ik snap dat hij dit doet omdat de maatschappij in zijn boek de naam ook mijdt maar naar mijn mening voert hij het te ver door. 2. Jacobson gebruikt veel woorden veel gebeurtenissen en veel personages op te weinig pagina's, waardoor ik sterk de indruk kreeg dat de roman rommelig en overvol was. Wat mij betreft typisch zo'n geval van of schrappen of uitbreiden. 3. Hoe reëel is het dat Ailinn in een kwestie van enkele weken toegeeft aan Ez en de oermoeder wordt van een nieuwe generatie Joden? Bepaald niet dacht ik toch zo. En al helemaal niet Ailinn, het past niet bij haar personage. Voor mijn gevoel raffelt Jacobson dit cruciale besluit bovendien af. Ik vroeg me 10 pagina's voor het einde serieus af hoe J zou eindigen en was lichtelijk verbaasd toen bleek dat Ailinn zwanger was en Kevern zelfmoord pleegde. Het ging mij iets te snel.
J staat op de shortlist van de Booker Prize 2014. Mij verbaast dat, maar ja, ik heb het boek waarmee Jacobson eerder won na zo'n 40 pagina's weggelegd omdat ik het vreselijk vond. Ik ben bang dat het tussen Jacobson en mij nooit goed gaat komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten