Tom McCarthy || Satin Island

Ik heb McCarthy's vorige Man Booker short list roman 'C' nooit uitgelezen: saai en oninteressant, na zo'n 50 pagina's heb ik het opgegeven. Ik had dus bepaald geen hoge verwachtingen van Satin Island. Ik vermoed dat Satin Island geen publiekstrekker gaat worden, daarvoor is de roman te filosofisch, te intellectueel. Ik moet zeggen dat ik het wel amusant vond om een roman te lezen die in eerste instantie veel weg had van een managementboek, maar dan goed geschreven. De hoofdpersoon heeft een vage functie binnen een vaag mondiaal bedrijf - zeer dure consultancy schat ik zo in - en veel van de prietpraat is zeer herkenbaar: het niet nader uitgelegde project dat de wereld gaat veranderen, de goeroe-achtige bestuurder, de opdracht om hét document te schrijven, het is allemaal vermakelijk aanwezig. Ergens halverwege de roman verschuift het accent subtiel: onze hoofdpersoon begint te twijfelen aan het bedrijf, het project en aan zijn eigen opdracht. En ook daar speelt McCarthy met de moderne werkgever: altijd op zoek naar iets betere, naar zingeving, naar een manier om te kunnen excelleren. Tussendoor kat McCarthy ook nog extremen in de moderne wereld af. Met name experimentele behandeling van kanker moet het ontgelden. De scène waarin de hoofdpersoon een verband legt tussen kanker en oorlogsgebieden is schrijnend en prachtig geschreven.  Satin Island is niet zo maar een parodie op de corporatie wereld, Satin Island is ook een zoektocht naar de betekenis van ons leven. Aan het einde van de roman heeft de hoofdpersoon die betekenis niet gevonden en ik vrees dat dit nooit zal gebeuren, met als dit voor de meesten van ons het geval is. Mooi, maar ik vrees niet voor het grote publiek.