Nell Zink || The Wallcreeper

Nell Zink wordt de hemel ingeschreven: een talent dat pas op latere leeftijd ontdekt is en een redelijk eigenwijs leven leidt. Het moge duidelijk zijn dat ik haar moest lezen. Omdat Linda The Wallcreeper aanbeval werd het die. Het begin was veelbelovend: in de eerste de beste zin krijgt de hoofdfiguur door een auto-ongeluk al een miskraam. Haar echtgenoot is meer geïnteresseerd in het aangereden vogeltje, een rotskruiper, en verdrijft alle gedoe rondom de miskraam enkele dagen later met anale seks, wat Tiffany lijdzaam ondergaat. Op dat moment dacht ik bij mijzelf ‘oh nee, een Lena Dunham-ervaring’. Die ervaring zet helaas door. Tiffany is het ene moment gelukkig, het andere moment ongelukkig in haar huwelijk. Zelf activiteit ontplooien in de vorm van werk is er niet bij, dan liever een minnaar. Echtgenoot Stephen ontdekt natuurbehoud (en een mooie natuurbehoudster) en Tiffany volgt wederom lijdzaam in zijn voetsporen. Natuurbehoud krijgt vervolgens een steeds prominentere rol. Omdat ik de roman las terwijl in Parijs de klimaatconferentie zich afspeelde, kreeg ik af en toe de indruk dat ik notulen van de klimaatconferentieoverleg aan het lezen was. Heel interessant maar niet in een boek dat ook nog tracht te laten zien hoe hoofdpersoon Tiffany zich ontwikkelt. Tiffany, aangespoord door echtgenoot en minnaars, vernielt namelijk persoonlijk een stuk kade langs de Elbe waardoor een overstroomgebied ontstaat. In werkelijkheid een gebeurtenis die het belang van overstroomgebieden in Europa op de kaart zetten. Hoe ik dat weet? Omdat Nell Zink mij dat via Twitter heeft laten weten. Mijn vraag in het algemeen ‘ik weet nog niet wat ik moet met The Wallcreeper’ werd door haar beantwoord: ‘de roman gaat over natuurbehoud en een heleboel seks, want daar houden mensen van’. Mijn volgende vraag of het deel over natuurbehoud dan ironisch bedoeld was (de beschrijving van de relevante personages doet dat namelijk wel vermoeden) kreeg een uitermate duidelijk antwoord: nee. Mijn voorzichtige opmerking dat Tiffany in de laatste pagina’s van het boek wel een erg snelle ontwikkeling doormaakte en of dat niet in iets meer pagina’s had gemogen (de roman telt tenslotte wel helemaal 100 pagina’s) werd door haar niet meer beantwoord maar wel in haar favorieten geplaatst. Conclusie: er waren passages die mij duidelijk maakten dat Nell Zink kan schrijven, en hoe. Helaas voor haar ben ik geen fan van typetjes Tiffany die het leven gelaten ondergaan, zelfs als ze opeens het licht zien. Ik weet nog steeds niet zeker of de beschrijvingen van de natuurbehouders niet ironisch bedoeld waren. Net zo als ik ook niet zeker weet of Nell Zink in haar tweets uitermate serieus was of mij in de maling nam. Ik vrees dat ik ook haar tweede roman, genomineerd voor National Book Award, zal moeten lezen. The Wallcreeper blijft wat mij betreft een vraagteken, niet helemaal in positieve zin.