Deze kwamen boven drijven: mijn 2015 in boeken

Al nadenkend over 2015-boekenjaar kwamen de romans van Ian McEwan, Michel Faber, Marilynne Robinson, Kazuo Ishiguro en Jeanette Winterson meteen boven drijven. Ian McEwan en Michel Faber bewezen met The Children Act en The Book of Strange New Things wederom dat zij tot de top van de Engelstalige literatuur horen (met nadruk op Engelstalig: zijn Nederlandse afkomst voorkomt dat Faber genomineerd wordt voor onder andere de Man Booker Prize). Hun schrijfstijl en de intelligente wijze waarop zij hun romans opbouwen, leveren keer op keer pareltjes op. Kazuo Ishiguro leverde met de The Buried Giant een roman op waar niet iedereen even gecharmeerd van zal zijn: draken, ridders en mythische omstandigheden zijn niet voor iedereen. Voor mij staat de roman alleen al op eenzame hoogte door de prachtige dood die Ishiguro verleent aan Gawain, één van mijn lievelingsridders in de Arthuriaanse mythes. Jeanette Robinson maakte een persoonlijke en dynamische hervertelling van A Winter’s Tale die bewees wat een mager verhaal kan in de handen van een goede schrijver. Marilynne Robinson verraste mij met haar ingetogen roman Lila. Waar de voorganger Gilead nog gebukt ging onder religie, was Lila het prachtige persoonlijke verhaal van een vrouw die onder moeilijke omstandigheden was opgegroeid. Het is mij nog steeds een raadsel dat deze roman niet eens de short list van de Man Booker 2015 gehaald heeft. Wat mij betreft was Marilynne Robinson de winnaar.

Ik werd aangenaam verrast door Celeste Ng die mij bekoorde met Everything I Never Told You en door Naomi Wood met haar roman over Hemingway’s echtgenotes. Ik lag in een deuk bij Liane Moriarty’s Big Little Lies, danste mee met de bijen in Laline Paull’s onverwachte roman en leefde mee met het trieste leven van twee gedoemde pubers in Phillip Meijer’s American Rust. Kate Atkinson bewees wederom dat ze geweldig schrijft met A God in Ruins en Max Porter leverde wat mij betreft een roman die in geen enkel rouwproces mag ontbreken. Grief is a Thing with Feathers beschreef op onnavolgbare wijze het rouwproces van een jonge vader.

En dan waren er de romans waar ik me voor mijn blog door heen worstelde. Ik heb nog steeds een haat-liefde verhouding met Hanya Yanagihara’s A Little Life (teveel ellende, teveel verdriet) en denk met onverminderde afschuw terug aan Marlon James’ A Short History of Seven Killings. De overdosis aan geweld maakte dat ik niet meer kon stilstaan bij James’ geweldige technische prestatie en zijn schrijftalent. Eén ding moge duidelijk geworden zijn in 2015: romans met een teveel aan geweld komen er in BooksandLiliane niet echt goed vanaf. Het is duidelijk niet mijn pakkie-an.

Ik sluit 2015 af met City on Fire van Garth Rise Hallberg. De 700 pagina’s die ik nog moet lezen, red ik niet meer in één dag. Indien Rise Hallberg op dezelfde wijze blijft schrijven, schat ik in dat City on Fire volgend jaar hoog gaat scoren in mijn terugblik. Ik hoop dat iedereen genoten heeft van mijn blogs en dat deze aanleiding zijn geweest om met plezier aanbevolen romans te lezen. Ik wens iedereen een geweldig 2016 met hopelijk weer veel prachtige romans om te lezen.