Ik begon met grote verwachtingen aan Watkins' roman Gold Citrus Fame, mede gevoed door de vier sterren die de roman kreeg van de Volkskrant. Ik moet bekennen dat deze verwachtingen niet waargemaakt zijn. Niet dat Gold Citrus Fame een slechte roman is, verre van dat. Het is echter wel een roman die te dapper probeert. In Gold Citrus Fame beschrijft Watkins het leven aan de westkust van de Verenigde Staten nadat droogte daar huis gehouden heeft. Water en eten staan op rantsoen, de niet verdroogde staten laten slechts mondjesmaat vluchtelingen uit de westelijke staten toe. De ruïnes en resten van de ooit zo welvarende maatschappij maken de situatie des te schrijnender. De oude bouwstenen van de staten, goud, citrusvruchten en roem, spelen er geen rol meer.
Twee geliefden, Luz en Ray, ontfermen zich over een baby, Ig, en proberen om wille van haar het dorre land te ontvluchten. Die vlucht eindigt in het tentenkamp van Levi, een profeet die een bonte verzameling verloren zielen om zich heen verzameld heeft. Het is van het begin af aan duidelijk dat de man een charlatan is, Luz snapt dat echter niet. Net zo als zij niet in de gaten heeft dat hij haar misbruikt en drogeert. Tegen de tijd dat ze dit door heeft, is het te laat.
Ik was onder de indruk van de wijze waarop Watkins het barre droge land beschrijft, de wijze waarop zij overtuigend laat zien wat het effect van droogte en wanhoop is op grote groepen mensen. Ook de wijze waarop ze ons meeneemt met Luz, niet al te bijster intelligent en een slachtoffer van haar opvoeding in een steeds agressiever land, en haar zoektocht naar een beter leven overtuigt. Datzelfde geldt niet voor de vaak paginalange opsommingen of geschiedkundige feiten. Ik persoonlijk had niet het geduld om ze zorgvuldig te lezen. Ook de fragmenten waarin Watkins hint op een toekomst waarin Levi in een psychiatrische inrichting verblijft, stoorden mij eerder dan dat ze overtuigden. Ik had zelf ook al besloten dat de man een waanzinnige was die een groep hopeloos verloren zielen om zich heen had verzameld. De bevestiging was wat mij betreft niet nodig. Watkins heeft duidelijk geprobeerd te experimenteren met vorm en structuur. De hoofdstukken waarin de bewoners van het tentenkamp om de beurt in korte alinea's hun visie op bepaalde gebeurtenissen gaven, werkten, de vooruitblikken naar de toekomst of de opsommingen niet. Geen vier sterren wat mij betreft maar zeker de moeite waard deze roman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten