Sarah Perry || The Essex Serpent

Perry's debuutroman verraste door de onderhuidse nooit concreet benoemde spanning die uiteindelijk tot een onthutsende ontknoping leidt. In The Essex Serpent is eerder het omgekeerde het geval. De spanning is bepaald niet onderhuids maar beheerst een geheel dorp in het Victoriaanse tijdperk: een zeemonster zou zich schuil houden aan de kust en al enkele slachtoffers gemaakt hebben. De uiteindelijke ontknoping is een beoogde anti-climax, iedereen kan weer tot rust komen, ook de twee voornaamste personages, William en Cora. Hij de getrouwde dominee wiens echtgenote langzaam maar zeker sterft aan TBC, zij de weduwe die in een klein dorp aan de kust haar leven en vrijheid terugvindt. Vanaf hun eerste ontmoeting is duidelijk dat zij voor elkaar gemaakt zijn. Perry heeft de omgeving van William afgebakend: hij heeft echtgenote Stella, zijn kinderen en zijn dorp. In de roman krijgen zij een duidelijke rol. In het geval van Cora ligt het lastiger: in haar naaste omgeving vertoeven twee aanbidders, Martha en Luke aan wiens verhaallijnen Perry ruimschoots aandacht besteed. Martha die tot over haar oren verliefd is op Cora, ondertussen vanuit haar socialistische roots de wereld verbetert en en passant haar aanbidder, de steenrijke Spencer, aanzet tot het laten bouwen van betere woningen voor paupers. Uiteindelijk kiest zij voor een leven aan de zijde van een eenvoudige ambtenaar wiens leven door briljant chirurg Luke gered is nadat hij was neergestoken. De dader, verblind door haat, heeft dan in een poging om wraak te nemen Luke's hand dusdanig verwond dat hij nooit meer zal kunnen opereren. Duizelt het u een beetje? Juist, daar zit dus het probleem van The Essex Serpent. Perry heeft een roman geschreven die juweeltjes bevat: prachtige beschrijvingen van de natuur, van de gevoelens van mensen, van hun omgeving. Het lijkt er echter op dat Perry teveel wilde en dat daardoor de samenhang tussen die juweeltjes ontbreekt. De spanning die opgebouwd had kunnen worden door de samenhang tussen zeemonster, William en Cora wordt teveel verdeeld en vloeit weg. Ik merkte dat ik vaak moeite had om niet af te dwalen. De beoogde anti-climax verwordt tot een soort nabrander, prachtig geschreven daar niet van. Dat Perry dan nog enkele pagina's doorgaat zodat zij ons kan vertellen hoe de personages hun leven weer oppakken, helpt niet. Perry schrijft prachtig, nu nog leren om te kiezen en de focus in haar roman daar te leggen waar die nodig is: bij die onderhuidse spanning.