Charlotte Mendelson / Almost English

 In The Great British Menu geeft een topkok eerst complimenten over een gerecht en dan volgt een inmiddels gevreesd 'but ...'. Bij het lezen van Almost English groeide bij mij 'but ...'.  Eerst de complimenten. De drukke schrijfstijl past perfect bij het boek. De drie Hongaarse tantes Rozsi, Ildi en Zsuzsi zijn zo beschreven dat ik ze zo voor me zie. In mijn hoofd hoor ik ze 'Dar-link' zeggen. Ze zijn lichtelijk karikaturaal maar dat mag de pret niet drukken, de tantes met hun vele Hongaarse gewoontes en geheimen zijn leuk. Ook de worsteling van een verlegen nerd, Marina, op de dure kostschool waar ze haar plek maar niet weet te vinden is prachtig beschreven. Angst dat haar klasgenoten ontdekken dat ze Hongaarse is, dat ze van lezen houdt, de onmogelijke liefde op afstand voor een oudere schoolgenoot, de ongewilde avances van een jongere knul, de doodsangsten die ze op bezoek bij zijn ouders uitstaat of ze wel het juiste doet, de vraag of ze nu wel echt medicijnen zou willen studeren, de waarheid verzwijgen voor haar moeder. Mendelson raakt een zeer herkenbare snaar. Maar .... (om bij The Great British Menu te blijven): less is more. Marina heeft niet alleen moeite om haar plek te vinden op school,  ze heeft ook nog eens een compulsive disorder. Woorden tellen, handelingen herhalen. Het lastige hieraan is dat Mendelson het benoemt maar het vervolgens laat verworden. Marina's moeder heeft ondertussen haar eigen problemen en ook daar geldt, met een onsje minder waren die waarschijnlijk overtuigender geweest. Naarmate het boek vorderde groeide bij mij de vraag: wat wilde Mendelson nu eigenlijk - een komedie schrijven of een drama? Dat eerste zit er absoluut in, sterker nog, er ligt een glansrol te wachten op een filmster in wording. Het lastige is dat drama en komedie geen geheel vormen maar elkaar uit evenwicht brengen. Indien Mendelson of haar uitgever strenger was geweest en had geschrapt in de veelheid aan informatie was de balans tussen drama en komedie beter geweest en hadden ze elkaar versterkt. Dan was 'maar ...' niet nodig geweest. Als je genoeg tijd hebt vooral lezen, al is het maar voor de tantes.