John Williams || Stoner

Ik heb het lezen van Stoner lang uitgesteld. Het boek was er opeens en het was meteen een hype: je moest het gewoon goed goed vinden. In dat geval kies ik ervoor te wachten met lezen. De tijd was nu eindelijk gekomen en laten we over één ding duidelijk zijn: die hype was terecht. Vanaf de eerste pagina wist ik dat ik begonnen was aan een prachtige roman; een roman die het leven beschrijft van een man waarin afgezien van de gebruikelijke zaken (onderwijs, huwelijk, baan, kinderen en ziekte) niet zo heel veel gebeurd. Williams trekt je desondanks het verhaal in: door het rustige tempo (ik kreeg bijna het idee dat ik hoorde hoe het voorgelezen werd), het prachtige taalgebruik en wat mij betreft, de 'normaalheid' van Stoner. Een tijd geleden was ik minder onder de indruk van Salter's All That Is. Het boek was mooi geschreven, elegant maar te afstandelijk, mede omdat de hoofdpersoon zijn hele leven in high society milieus vertoefde. Stoner daarentegen had iedereen kunnen zijn. Een eenvoudige boerenzoon die een universitaire opleiding in zijn schoot geworpen krijgt, een gemiddeld begaafde man met gemiddelde ambities, een man die soms onvoldoende voor zichzelf en de zijnen opkomt en soms onverwacht zijn rug recht houdt, een man die liefheeft en van wie wordt gehouden, een man die zijn passie voor literatuur steeds nadrukkelijker uitdraagt, een man bovendien die vasthoudt aan zijn principes. Williams neemt ons mee in de gedachtenwereld van Stoner en daardoor wordt hij voor lezers tastbaar, we beleven wat hij denkt en voelt. Williams doet dat bovendien in prachtige volzinnen met subtiel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en beeldspraak. Stoner is misschien dan niet de man met ambitie, het is wel een absoluut genot om over hem te lezen. Ik heb van elk woord genoten, ik vermoed dat ik het bij deze ene keer niet ga laten. Dit wordt er eentje om vaker te herlezen en dan weer te genieten van het prachtige Engels.